အလံတဝက္ လႊင့္ထူၿပီ


၁၉၈၈ ခုႏွစ္ အခုလို အခ်ိန္ေလာက္ကို ျပန္လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ ... က်မ ဆယ္တန္း ဒုတိယအႀကိမ္ေျဖထားၿပီးခ်ိန္၊ ေအာင္စာရင္းကို ေစာင့္ေနခ်ိန္၊ စာအုပ္ေတြ လွိမ့္ဖတ္ေနတဲ့ ေႏြေန႔လယ္ခင္းေတြကို ျပန္သတိရမိတယ္။ မႏွစ္က က်ခဲ့ေပမယ့္ ဒီႏွစ္ေတာ့ ေအာင္မယ္ဆိုတာ ေသခ်ာသေလာက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သိေနခဲ့တယ္။ စိတ္ထဲမွာ ေအးေအး ေဆးေဆးပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္က ႏိုင္ငံေရးအေျခအေန တအံုေႏြးေႏြးနဲ႔ ... ေပါက္ကြဲလု ဗံုးတလံုးကို ထုိင္ၾကည့္ ေနရတဲ့ အခ်ိန္လိုပါ ...။ ၁၉၈၇ ခုႏွစ္မွာ ေငြစကၠဴ အေရးအခင္းျဖစ္လို႔ က်မတို႔ ဆယ္တန္း စာေမးပြဲေတြကို မတ္လမွာ မစစ္ႏုိင္ေတာ့ဘဲ ဧၿပီလအထိ ေရႊ႕ခဲ့ရတယ္။ အစိတ္တန္၊ ၇၅ က်ပ္တန္ ေငြစကၠဴေတြ သိမ္းေတာ့လည္း က်မတို႔အိမ္က ခ်မ္းသာသမွ် တရြက္ တည္းေသာ အစိတ္တန္ကေလး ပါသြားခဲ့ရဖူးၿပီ ...ေနာက္ေတာ့ မတ္လ ၁၃ ရက္ေန႔မွ ဖုန္းေမာ္အေရးအခင္း ျဖစ္ခဲ့တယ္။

၁၉၈၈ သႀကၤန္က သႀကၤန္မပီသလိုပဲ။ လူႀကီးေတြ ပါးစပ္က ကုန္ေစ်းႏႈန္းတက္တယ္ ဆိုတဲ့ အသံေတြပဲ ၾကား ေနရတာ။ ဆန္ေစ်းေတြ ဆီေစ်းေတြ တရိပ္ရိပ္တက္လာေတာ့ အေဖကေတာ့ တခုခု ျဖစ္ေတာ့မွာလို႔ နိမိတ္ဖတ္ေနခ်ိန္။ က်မေတာ့ ဘာမွသိပ္မသိတဲ့ ကေလးသာသာစိတ္နဲ႔ ... အေမ့ရဲ႕ မူႀကိဳေက်ာင္းကေလးက ကေလးေတြၾကားမွာ ငွားလာတဲ့ စာအုပ္ေတြကို တအုုပ္ၿပီး တအုပ္လွမ့္ဖတ္ ... အဲဒီမွာ ဆရာမင္းလူ၊ ဆရာမ ႏုႏုရည္ အင္းဝတို႔ မိုးမုိးအင္းလ်ားတို႔နဲ႔ က်မ စာအုပ္ေတြကေနတဆင့္ ရင္းႏွီးခဲ့ရ ...။

ပန္းေက်ာင္း ... ငွက္ကေလး ... သံေယာဇဥ္ အဖြဲ႕ကေနစၿပီး မင္းလူစာအုပ္ေတြကို တအုပ္ၿပီးတအုပ္ အာသာ ငမ္းငမ္း လိုက္ရွာဖတ္ေနခဲ့တယ္။ အဲဒီတုန္းက စာအုပ္ ဝယ္ဖတ္ဖို႔ဆိုတာ စိတ္ကူးေတာင္ မယဥ္ႏုိင္တဲ့ကာလ။ အငွားဆိုင္ေတြ အားကိုးျပန္ေတာ့လည္း မင္းလူစာအုပ္ကို တင္တဲ့ဆုိင္ကတင္ ... မတင္တဲ့ဆိုင္က မတင္နဲ႔ ...။ ဒါေပမယ့္ အေဖ့ ေက်းဇူးနဲ႔ အေဖငွားဖတ္ေနက် ေကာက္ရိုးႏြယ္ဆိုတဲ့ စာအုပ္ဆိုင္ကေလးကို ဝင္ေမႊခြင့္ရခဲ့ၿပီး က်မ စိတ္ႀကိဳက္ စာအုပ္ေတြ ဖတ္ခြင့္ရခဲ့တယ္။

အဲဒီေႏြက အခု ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္လြမ္းစရာ ...။ ဂစ္တာကေလးကလည္း တီးတတ္ခါစဆိုေတာ့ က်မမွာ စာအုပ္ေတြရယ္၊ ထူးအိမ္သင္ သီခ်င္းေလးေတြရယ္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးေတာ့ ျပည့္စံုခဲ့ပါတယ္။

ဂစ္တာတီးရင္း (ဂစ္တာက ကိုယ္ပိုင္ေတာ့ မဝယ္ႏုိင္ဘူး၊ က်မအစ္ကို သူငယ္ခ်င္းေတြ ခဏ ထားထားသြားတဲ့ ဂစ္တာကို ယူတီးရတာ) ... စာအုပ္ေတြဖတ္ရင္း ဒီလိုနဲ႔ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ရဲ႕ ၾသဂုတ္လထဲမွာ ... တုိက္ဆုိင္စြာပဲ ... အေရးအခင္း ဆိုတာႀကီးမစခင္ ဆရာမင္းလူရဲ႕ စာအုပ္သစ္တအုပ္ ထြက္လာခဲ့တယ္။

“ရင္ခုန္သူမ်ား” ဆိုတဲ့ စာအုပ္ပါ။ အဲဒီေခတ္က စာဂ်ပိုးလူငယ္ေတြ မွတ္မိၾကလိမ့္ဦးမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ က်မကေတာ့ အဲဒီစာအုပ္ကို ေတာ္ေတာ္ေလးႀကိဳက္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ အဲဒီစာအုပ္ထဲမွာ ဆရာ မင္းလူတို႔ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ကဗ်ာေလးေတြကို ၾကားညႇပ္ ေဖာ္ျပထားလို႔ပါ။

စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္မ်ား
စားရေသာအခါဝယ္ ...
ခ်စ္သူကို သတိရ တမ္းတမိတယ္
ခုမ်ားေတာ့ကြယ္ မုန္းလို႔ရယ္ဟုတ္ဘူး
စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ဆိုတာ
ဘယ္လိုဟာ မသိတာေၾကာင့္
မင္းကိုေမ့ေနရပါေၾကာင္း
ေတာင္းပန္စိတ္ကူး ... ။

ဒါကေတာ့ ဆရာ့ကဗ်ာေလးပါ။ ေနာက္ပုိင္းမွာ သားႀကီးေမာင္ေဇယ်ရဲ႕ ကဗ်ာလို႔ သိရတဲ့ ကဗ်ာေလးတပုဒ္ ရွိေသးတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ၿပန္ပါေတာ့မယ္

“သြားေတာ့မယ္ေနာ္”
“ျပန္ေတာ့မွာလား”
“၀ုိး၀ါးမပီ
ေန၀င္ၿပီေလ”
“ေနပါအုံးဟယ္”
“ေစာပါေသးတယ္”
“ျပန္မယ္..ျပန္မယ္
အခုျပန္မယ္ဟာ”
အခါေပါင္းမ်ားစြာ
ငါေၾကညာရင္း
သက္ျပင္းကေလးမႈတ္
ေခါင္းကုတ္ကာ ငိုင္တိုင္တုိင္နဲ႔
ေဟာၾကည့္ .......
ျပန္ထိုင္မိျပန္ၿပီ။

အမ်ားေသာအားျဖင့္ အခ်စ္ကဗ်ာေလးေတြပါ။ ေနာက္ပိုင္း သူတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ (မင္းလူ၊ တိုးမိုး၊ ျမင့္ေကာင္း၊ သားႀကီးေမာင္ေဇယ်၊ ေမာင္ေမာင္စေန) စုထုတ္တဲ့ “ေရႊႏွလံုးသား” ဆိုတဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ထဲမွာပါပါတယ္။

မေန႔တေန႔က ဆရာမင္းလူရဲ႕ သမီးငယ္ ယုယနဲ႔ စကားေျပာမိေတာ့ သူက “အဲဒီကဗ်ာေလးေတြက ဇာတ္လမ္း ေလးေတြနဲ႔တူတယ္။ သမီးတုိ႔ငယ္ငယ္က ကဗ်ာမွန္းမသိဘူး။ သီခ်င္းလို လုပ္ဆိုခဲ့တာ” လို႔ ေျပာျပတယ္။

အဲဒီ ရင္ခုန္သူမ်ားထဲက ကဗ်ာေတြကို ဟိုမွာ၊ သည္မွာ ျပန္ေတြ႕ရေပမယ့္ ... လံုးဝ ျပန္မေတြ႕ရေတာ့တဲ့ ကဗ်ာ တပုဒ္အေၾကာင္းကို က်မ ေျပာခ်င္တာပါ။ မင္းလူရဲ႕ အဲဒီတုန္းက ပရိသတ္ေတြ သတိထားမိမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ရင္ခုန္သူမ်ား ဒုတိယအႀကိမ္ ျပန္ထုတ္ခြင့္ရေတာ့လည္း အဲဒီကဗ်ာက စိစစ္ေရးက ခြင့္မျပဳခဲ့ဘူး ...။ တျခားေသာ ကဗ်ာေပါင္းခ်ဳပ္ စာအုပ္ကေလးေတြ ထုတ္ေတာ့လည္း အဲဒီကဗ်ာ ပါမလာဘူး။

အဲဒီကဗ်ာကို က်မ ျပန္ရွာေနတာၾကာပါၿပီ ...။ ရင္ခုန္သူမ်ား ပထမ ဗားရွင္းကလည္း က်မမွာ မရွိေတာ့ဘူးေလ။ အခုေတာ့ ယုယရဲ႕ ေက်းဇူးနဲ႔ ျပန္ေတြ႕ပါၿပီ။ အဲဒီ ကဗ်ာေလးက “ဝမ္းနည္း မွတ္တမ္း” လို႔ အမည္ရပါတယ္။ ရင္ခုန္သူမ်ားဟာ ... အခ်စ္ဝတၳဳ ရိုးရိုးေလး တပုဒ္လို႔ ေျပာလို႔ ရေပမယ့္ ေခတ္ကို ထင္ဟပ္ေနတဲ့ ဝတၳဳတအုပ္ပါ ...။ ဒီ ဝမ္းနည္းမွတ္တမ္းဟာ အဲဒီ ေခတ္ႀကီး တခုလံုးကို ထင္ဟပ္ ျပေနခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီကဗ်ာကို ဖတ္လိုက္ရံုနဲ႔ အဲဒီတုန္းက တကၠသိုလ္ႀကီးရဲ႕ အေျခအေနကို ျမင္ေနရပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက က်မက တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီကဗ်ာေလးကို ဖတ္ၿပီး ဘာကို ဆံုးရႈံးမွန္းမသိ ... တခုခု ဆံုးရႈံုးလုိုက္ရတယ္ဆိုတာကို သိခဲ့တယ္။ အဲဒီကဗ်ာေလးကိုလည္း အလြတ္ မရြတ္ႏုိင္ေပမယ့္ က်မ လံုးဝ မေမ့ခဲ့ဘူး။ အခြင့္သာတုိင္း ျပန္ရွာေနမိတယ္။ မွတ္သားမိသေလာက္ ဆရာမင္းလူ အဲဒီရင္ခုန္သူမ်ား စာအုပ္ကို ေရးၿပီးတဲ့အခ်ိန္က ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ေမလပါ။

ဝမ္းနည္းမွတ္တမ္း


တေပါင္းေႏြတြင္
ေႂကြလြင့္ေမ်ာလ်က္၊ ေႏြသစ္ရြက္ရယ္
မင္းတြက္ လြမ္းေတး ဆိုပါမည္။

ဥၾသငွက္လွ်င္၊ ေမွ်ာ္စင္ထက္မွ
အမွ်ေပးေဝ ေတာင္းဆုေခၽြဆဲ

အင္းလ်ားကန္က မွန္သားမ်က္ႏွာ
လက္ျဖင့္ကာလ်က္ မရႈရက္ႏုိင္

ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ မရႊင္မပ်
မ်က္လႊာခ်လ်က္ ႏႈတ္မဆက္ႏုိင္

ေၾကးျခေသၤ့သည္ မ်က္လံုးနီလ်က္
မ်က္ရည္တစ ထိန္းမရေတာ့

အဓိပတိ မခ်ိသျဖင့္
ရင္နင့္လိႈင္းထ ေမာပန္းလွၿပီ

ကံ့ေကာ္ေတာအုပ္ အပူရုပ္ျဖင့္
စုတ္သပ္မစဲ ယုိင္လဲမတတ္

မင္းအခ်စ္ဦး လိပ္ျပာရူးၿပီ
ဟိုကူးဒီလာ ဆတ္ဆတ္ခါစဥ္

သစ္ပုတ္ပင္သည္
ရင္မွေပါက္ဖြား သူ၏သားတြက္
ဖားလ်ားပင္ယံ ပန္းမပန္ဘဲ
အလံတဝက္ လႊင့္ထူၿပီ။

တေပါင္းေႏြတြင္
ေႂကြလြင့္ေမ်ာလ်က္ ေႏြသစ္ရြက္ရယ္
မင္းတြက္ လြမ္းေတး ဆိုပါမည္ ...။

ရင္ခုန္သူမ်ား စာအုပ္ေနာက္ေက်ာဖုံုး အတြင္းမွာ သီးသန္႔ ... ဝတၳဳနဲ႔မဆုိင္ဘဲ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ဒီကဗ်ာေလးကို ဖတ္ၿပီး က်မ ေမာသြားတယ္ ... ဝမ္းနည္းမွတ္တမ္းဟာ ... အဲဒီေခတ္ အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာ ျဖစ္ရေတာ့မယ့္ အမိတကၠသိုလ္ႀကီးရဲ႕ မွတ္တမ္းလည္း ျဖစ္ပါတယ္ ....။

(ကဗ်ာေလးေတြ ရွာေပးတဲ့ ညီမေလး ယုယကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္) မတ္လ ၂၁ ရက္ေန႔ဟာ ကမၻာ့ကဗ်ာေန႔ပါ ... ကဗ်ာေန႔ကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႔ ဒီစာကို တင္ဆက္ပါတယ္။
တူးတူးသာ


2 comments:

sosegado said...

ကဗ်ာေၾကာင္းေလးဖတ္သြားပါသည္

IDIOT-Ki said...

တကယ့္ကို ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းတဲ့
လတေပါင္း ပါပဲ ။
ေတာ္လွန္သူ တို ့ ရဲ့ ေတာ္လွန္ေရး မွာလည္း ပူေလာင္ ျပင္းျပ ဒီေႏြေတြမွာ စခဲ့ၾကတယ္ မဟုတ္ပါလား။ မတ္ ၁၃ ရက္ ဟာလည္း ၊ ဝမ္းနည္း မွတ္တမ္းထဲက ေန ့ တ ေန ့ပါ ပဲ။

( ကဗ်ာေလးၾကိဳက္လို ့ ကူးယူသြားပါတယ္။ ခြင့္ျပဳပါ ေနာ္ ။)

မကိ