ေန႔နဲ႔ည ေရရင္ေလ ၃၈ ႏွစ္

ေမြးေန႔မွာ စာေရးခ်င္ေပမယ့္ မေရးအားဘူူးဆိုတာ ႀကိဳသိေနလို႔ က်မရဲ႕ အလြန္တရာမွ .. အလြန္ တရာ့တဆယ္မွ ခ်စ္လွစြာေသာ ေမာင္ေလးညီမေလးမ်ားကိုယ္စား ညီမေလးညီနဲ႔ ေမာင္ေလး ေတြ႕ကရာရွစ္ေသာင္းအန္ဒီဒူးပတ္စ္ ဖိုးေအာင္တို႔ကို ပို႔စ္ တပုဒ္စီေရးေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုလိုက္ပါတယ္။ ဒင္းတို႔ ၂ ေကာင္က ေရႊဥာဏ္ေတာ္စူးေရာက္စြာ အပ်င္း တစ္သမို႔ ခ်က္တင္မွာ အျပန္အလွန္ေပါက္တက္ကရေျပာၿပီး ဒါပို႔စ္ပါ ဆိုၿပီး ပို႔ေပးေလရဲ႕.. ဒီေတာ့ က်မကလည္း တင္ရၿပီေပါ့ေလ။ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ဆိုေတာ့လည္း မျငင္းေကာင္းဘူးမဟုတ္လား။ ဖိုးေအာင္က ေျပာေသးတယ္ စာေမးပြဲႀကီးတန္းလန္းနဲ႔ေရးရတာ ေဒၚလာ ၅၀ တန္တယ္ဆိုပဲ။ ေတာ္ၾကာ ပိုက္ဆံျပန္ေတာင္း ေနမွာစိုးလို႔ အသာၿငိမ္ၿပီး ဒီပို႔စ္ေလးကိုပဲ ယူထားလိုက္ရပါေတာ့တယ္။ သူတို႔ပို႔စ္ထဲမွာ နားမလည္တာရွိႏိုင္တာမို႔ ခက္ဆစ္ဖြင့္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ညီနဲ႔ ေအာင္ဒီကန္ကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

andyေကာင္: မတူးအတြက္ကဗ်ာလား.. မနက္ျဖန္ဟာ အခုေတာ့ ငါ့ေခါငး္ထဲ mutliple choice ေတြပဲရွိတယ္

nye: ဖ်စ္ညွစ္ထုတ္လိုက္ပါ.. ခ်စ္မ အတြက္ပဲဟာ.. အင္တာဗ်ဴးပံုစံေရးမယ္..မတုဆိုတာ

ကို ကိုအန္ဒီက ဘယ္လိုျမင္ပါသလဲေပါ့ေနာ္

andyေကာင္: မတုဆုိတာကို ဘယ္လိုျမင္သလဲဆုိရင္ေပါ့ေနာ္.. မ်က္စိနဲ႔ျမင္ပါတယ္.. ေပါေတာေတာ အမႀကီးတစ္ေယာက္လုိ႔ျမင္ပါတယ္

nye: ေဟာက္.. ေပါတာေတာ့ အေတာ္ေပါတာရွင့္.. မထင္ရေအာင္ကိုပါပဲ

andyေကာင္: ဟုတ္တယ္ခည ဒါေၾကာင့္

nye: ေနဦးဟာ မေကာင္းေသးဘူး.. ကဗ်ာ တစ္ပုိဒ္စီေရးမလား

andyေကာင္: အင္.. ဒါဆုိ ဒီလိုလုပ္ နင္ေရး.. ငါႏွမး္ျဖဴးမယ္.. ဟီဟိ

nye: အစပိုဒ္ ငါစေပးမယ္.. ကဲ စပီ
(မတူးအတြက္ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ကဗ်ာ.. ဘာမွ စဥ္းစားမရပါ.. )
ကဲ နင္ဆက္

andyေကာင္: ဘာကဗ်ာလဲဟင္

nye: ဟင္

andyေကာင္: ျပန္ခံလုိ႔လဲမရဘူး.. စဥ္းစားေနရင္း ခဏခဏ.. ေကာ္နတ္ရွင္က က်

nye: ဒါျဖင့္ နင္စ (ငါက ကဗ်ာမေရးတတ္ပါဘူးဆို)

andyေကာင္: (ေျပာျပန္ျပီ) မတူးေမြးေန႔ လက္ေဆာင္ကဗ်ာ စဥ္းစားမရပါ.. စဥ္းစားေနရင္ ခဏခဏ ေကာ္နတ္ရွင္က က်။

nye: ကေလးကဗ်ာႀကီး

andyေကာင္: ေအးေလ.. နင္အုပ္လုိက္တာ အဲ့လိုပံုၾကီးျဖစ္ေနလုိ႔

nye: LP ေလး ဘာေလးလာစမ္းပါ.. ငါက အယ္လ္ပီေရးထားတာ
ျပန္စမယ္.. (ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ ကဗ်ာတဲ့.. ဘယ္က စရမလဲ... စကားလံုးေတြလည္းခမ္း.. အေတြးေတြလည္းေပ်ာက္.. ေအာင္ဒီကန္ေရ ကူဦး)
ဟဟ ဘာႀကီးမွန္းလည္းသိဘူး

andyေကာင္: :( .. ေရွးေလးခ်ိဳးေတြပဲ ေရးရင္ေကာင္းမလား

nye: နင္ စလုိက္ပါဆို

andyေကာင္: စမယ္.. လဲ့လဲ့ၾကီးညိဳ.. အာ.. ဒါက ျမ၀တီမင္းၾကီး ျဖစ္သြားျပိ.. အဟမ္း
(အေပၚကေနရင္ကစျပီး မွတ္ထားလုိက္) (conversation အေနနဲ႔ထည့္လုိက္မယ္)
ေမြးေန႔မဂၤလာ ဘလာဘလာေရးရရင္ျဖင့္.. ကဗ်ာလကၤာဆိုတာကလည္း စုပ္ကာျမဳပ္ကာေျမာက္ေနသမုိ႔.. ျမင္ေနရတာက ေအဘီစီ ရႈပ္ေထြးေပြလီ။
(ေဟ့)

nye: ေဟ

andyေကာင္: ျမင္ေနရတာက ေအဘီစီ (အမယ္မင္း မယ္ညီရဲ့)ရႈပ္ေထြးေပြလီ။
အာ နင္ဝင္ မေဟနဲ႔ေလ ငါက ကဗ်ာစပ္ေနတာ.. ခုမွ ဆက္ရမွာ.. ေရွ႔ဆက္ေလ

nye: ေခါင္းေျခာက္ခံ စဥ္းစားေသာ္ညား အေတြးကမမွီ

andyေကာင္: အာ၀ိ.. အေတြးမမီလို႔မရဘူး.. ကုိယ့္အမၾကီးေမြးေန႔,, ျဖစ္ညစ္မွီရမယ္.. မွီကုိမွီမွရမယ္

nye: ဘာတုန္း ငါနင့္အပိုဒ္ကို ဆက္ေနတာေလ ေမြးေန႔မဂၤလာ ဘလာဘလာေရးရရင္ျဖင့္ ရႈပ္ေထြးေပြလီ
ေခါင္းေျခာက္ခံ စဥ္းစားေသာ္ညား အေတြးကမမွီ.. ျမင္ေနရတာက ေအဘီစီ
(အမယ္မင္း မယ္ညီရဲ့)ရႈပ္ေထြးေပြလီ။ အဲလိုလား

andyေကာင္: အဲလိုပဲထားပါေတာ့... ဒါနဲ႔ ပုေလြတစ္ရာၾကီးေကာဟင္

nye: ဘာ ဘာေတြလဲ

andyေကာင္: ပုေလြတစ္ရာေလ မတူးပို႔တဲ့ ပေလြတစ္ရာ.. ပေလြတရာ တညင္မွာ၀ိုက္ပါလုိ႔.. အစဥ္သာ ၾကိဳက္ခ်င္ေနတာမို႕.. အဲဒီပုေလြတရာကိုေျပာတာ

nye: အဲ့ဒါဘာျဖစ္

andyေကာင္: ထည့္စပ္မလားေမးတာေဟ.. အာဝိ ဒုတ္ခြပဲ

nye: ဟီး.. ေနဦးဟာ.. ငါမသိေတာ့ဘူး

andyေကာင္: ေအး.. ငါေရာပဲ..

nye: ေအ.. ဒီလိုလုပ္ေလ.. အလြယ္ဆံုးကဗ်ာ ရြတ္ေပးလိုက္ၾကမလား

andyေကာင္: ဘာလဲ

nye: ဟက္ပီဘသ္ေဒး တူးယူ ..
andyေကာင္: ဟက္ပီဘသ္ေဒး တူးယူ..
သံျပိဳင္: ဟက္ပီဘသ္ေဒး ဒီးယား“မတူး”.. ဟက္ပီဘသ္ေဒး တူးယူ

nye: ေအးကို .. ပီးေနတာပဲကို..

andyေကာင္: ဘသ္ေဒးကိတ္ေလးဘာေလး.. ဝယ္ေပးလိုက္ရေအာင္လား.. နင့္ ပိုက္ဆံဘေလာက္ရွိလဲ ထုတ္..

nye: အကုန္ေတာ့မရဘူး အိမ္ျပန္ကားခ ၂၀၀ ခ်န္ၿပီးထုတ္ရမယ္ဆိုရင္ျဖင့္ .. အင့္ ၁၀၀

andyေကာင္: ငါ့မလဲ ၁၀၀.. ဒေလာက္နဲ႔ ဘာကိတ္ရမတုန္း

nye: ဟို ဒင္း.. ပူတင္းကိတ္ေလာက္ေတာ့ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္..

(မတူးေရ ဤသို႔ဤႏွယ္ စည္းလံုးညီညြတ္အေပးအယူမွ်စြာ ကဗ်ာစပ္ၿပီးသကာလ.. မတူးအတြက္ ေမြးေန႔ပူတင္းတစ္လံုးႏွင့္အတူ သံၿပိဳင္ညီညာ ေမြးေန႔ဆုေတာင္းရြတ္ဆိုရင္း နိဂံုးခ်ဳပ္လိုက္ပါသည္)

ေမာင္ညီမေလး - အန္ဒီညီ း)

ခက္ဆစ္အဓိပၸာယ္ - ပုေလြတရာ = ဟန္ဒရက္ ပိုက္ပါ ေခၚ စေကာ့ဝီစကီ (ထိုင္းတြင္အလြန္ေသာက္ေသာအရက္)

အထာဘိေရ

ငယ္ငယ္က ကိုေနာင္ႀကီးက အရမ္းအစသန္တယ္ .. က်မက နည္းနည္းေလးမွ အထိမခံဘူး .. အဲဒါေၾကာင့္ က်မကို ကိုေနာင္ႀကီးက “အထိမခံေရႊပန္းကန္” လို႔ စေလ့ရွိတယ္လ။ အငယ္ေကာင္ ကိုရဲနဲ႔က်မနဲ႔က ၆ ႏွစ္ေတာင္ ကြာတာ ဆိုေတာ့ က်မတို႔ အႀကီး ၂ ေယာက္က မတည့္အတူေန တတြဲတြဲ .. ဘယ္ေတာ့မွမခြဲဘူး။ ကိုေနာင္ႀကီးက က်မကို သိပ္ခ်စ္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဆိုခဲ့သလို မတရား စ တယ္။ အထိမခံ ေရႊးပန္းကန္ ဆိုတာကို က်မတို႔ငယ္ငယ္က ေခတ္ စားတဲ့ စကားဝွက္နဲ႔ “အထာဘိ မခါဘံ ..” လို႔ေခၚရင္း ၾကာေတာ့ က်မကို “အထာဘိ” လို႔ ေခၚတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အဲလိုေခၚတာ စြဲသြားေရာ .. သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း အဲလိုပဲ လိုက္ေခၚၾကတယ္။ အစေတာ့ က်မလည္း စိတ္ေတြဆိုး .. ၾကာေတာ့လည္း စိတ္မဆိုးႏုိင္ေတာ့ပါဘူး ..။ ကိုေနာင္ႀကီးရဲ႕ “အထာဘိေရ” ဆိုတဲ့ အသံ မၾကားရ ရင္ေတာင္ မေနတတ္သလို ျဖစ္လာတယ္။

မွတ္မွတ္ရရ က်မ ၆ ႏွစ္သမီးေလာက္ကထင္တယ္။ မိုးေတြရြာေတာ့ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ မိုးေရထြက္ခ်ိဳးၾကတာ၊ အိမ္မွာ က်မတို႔ကိုထိန္းတဲ့ အစ္မႀကီးက ေရစည္ပိုင္းနားကေန တေၾကာ္ေၾကာ္ေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ ေရစည္ပိုင္းနား သြားၾက ဆပ္ျပာေတြအျမွွုုဳပ္ထေအာင္ ေဆာ့ၾကနဲ႔ .. ဆပ္ျပာျမႇုဳပ္ေတြေၾကာင့္ ေျမၾကီးထဲက တီေကာင္ႀကီးေတြ ထြက္လာပါေရာ။ အဲဒီ တီေကာင္ႀကီးတေကာင္ကို ကိုေနာင္ႀကီးက လက္နဲ႔ ဆြဲယူၿပီး က်မ ပုခံုးေပၚတင္လိုက္တာ တခါတည္း အလြန္သတၱိေကာင္းေသာ က်မ တူးတူးသာခမ်ာ တခါတည္း လက္ကေလးေတြ ေကာက္ေကြးၿပီး တက္သြားပါေလေရာ။ က်မတို႔ကိုၾကည့္တဲ့ အစ္မႀကီးလည္း တတ္သေလာက္မွတ္သေလာက္နဲ႔ က်မကို သတိလည္လာေအာင္ ျပဳစုရတာေပါ့။ ကိုေနာင္ႀကီးလည္း ေက်ာကြဲေအာင္ ေဆာ္ခံထိေရာ။ အဲဒီကတည္းက တူးတူးသာတို႔ တီေကာင္ဆုိရင္ ၾကည့္ေတာင္မၾကည့္ရဲတာ ဒီေန႔ထိပဲ :P

က်မ မဂၤလာေဆာင္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုေနာင္ႀကီးက LCD လို႔ေခၚတဲ့ ကမ္းရိုးတမ္းသေဘၤာ လိုက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ အဲဒီမွာ က်မတို႔ ခရစ္ယာန္ထံုးစံအရ သတို႔သမီးကို အေဖကတြဲေခၚသြားၿပီး အပ္ရမွာကိုး။ အေဖမရွိေတာ့ က်မက အစ္ကိုႀကီးကိုယ္တုိင္တြဲပို႔ၿပီး အပ္ေစခ်င္တယ္။ သူသေဘၤာထြက္တဲ့အခ်ိန္ဆိုေတာ့ က်မမွာ ရင္တထိိတ္ထိတ္ပဲ။ ဒါေပမယ္က ကိုေနာင္ႀကီးက အခ်ိန္မီ ျပန္ေရာက္လာတယ္။ နက္ျဖန္လိုမဂၤလာေဆာင္မယ္ဆိုရင္ ဒီေန႔လုိညေန ဘက္ေရာက္လာတာ။ က်မ သိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။

သားႀကီးကိုေမြးေတာ့ အေပ်ာ္ဆံုးသူက ကိုေနာင္ႀကီးပဲျဖစ္လိမ့္မယ္။ တေန႔တေန႔ သူတူကို မျမင္ရရင္ မေနႏိုင္ ဘူး။ ဘဘေနာင္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ခု သားငယ္ေလးေမြးေတာ့ သူ႔အသည္းေက်ာ္က သားငယ္ေလးျဖစ္သြားၿပီ။

ကိုေနာင္ႀကီး ထိုင္းမွာ သြားအလုပ္လုပ္ေတာ့ သားႀကီးက စာေတာင္ မေရးတတ္ေသးဘူး။ ဝလံုးေတြေရးထားတာ သူ႔ကိုလွမ္းပို႔ေပး၊ သားႀကီးဆြဲထားတဲ့ ပန္းခ်ီေလးေတြ သူ႔ကိုလွမ္းပို႔ေပးရတယ္။

တရက္ေတာ့ သူနဲ႔ တူတူသြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ဆီက ဖုန္းလာတယ္ “ကိုေနာင္ႀကီး အလုပ္လုပ္ရင္း ေလျဖတ္သလိုျဖစ္သြားလို႔ .. ၊ သတိလစ္ေနတယ္၊ ေဆးရံုတင္ထားရတယ္” တဲ့။ က်မရင္ေတြပူေလာင္ သြားတာ။ ၃ ရက္ေလာက္ ဒီတိုင္းသတိမလည္ဘူးတဲ့။ ေမေမရယ္၊ က်မရယ္ ငိုလိုက္ရတာ။ ေနာက္ေတာ့ သတိျပန္ ရၿပီတဲ့။ ဒါေပမယ့္ စကားလံုးဝ မေျပာႏုိင္ဘူး။ ေလ့က်င့္ခဏ္း လုပ္ေပးေတာ့ တျခားကိုယ္အဂၤါေတြေတာ့ ေကာင္းသတဲ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ နည္းနည္းေတာ့ ဝမ္းသာရတာေပါ့။ ဦးေႏွာက္က ေသြးေက်ာျမႇင္ေလးတျမႇင္မွာ ေသြးခဲေလးတခဲ ပိတ္ဆို႔ေနတာလို႔ ေျပာတာပဲ။

ေကာင္းသြားၿပီလို႔ၾကားေပမယ့္ ကိုေနာင္ႀကီးအသံကို က်မ မၾကားရဘူး။ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ တရက္မွာ သူငယ္ခ်င္းဆီက ဖုန္းဝင္လာတယ္။ သူငယ္ခ်င္းက “အေနာင္ႀကီးေျပာလိမ့္မယ္” တဲ့ ..။ က်မရင္ထဲ ဘယ္လိုျဖစ္သြားမွန္းမသိဘူး။ ကိုေနာင္ႀကီး စကားမေျပာႏုိင္ဘူးလို႔ သိထားတာေလ။ ကိုေနာင္ ႀကီးဆီက အသံကိုေစာင့္ရင္း က်မရင္ေတြ တဒိုင္းဒုိင္းေပါ့ .. ပထမဆံုးကုိေနာင္ႀကီးဆီက ထြက္လာတာက “အထာဘိ .. အထာဘိ” တဲ့။ က်မ ဘဝမွာ အဲဒီအသံေၾကာင့္ရတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈက ဘာနဲ႔မွ မလဲႏုိင္ဘူး။ ေပ်ာ္လိုက္ တာ။ ကုိေနာင္ႀကီး စကားနည္းနည္းေလး ျပန္ေျပာႏုိင္ၿပီ။ သူျပန္ေျပာတဲ့ ပထမဆံုးစကားက “အထာဘိ” တဲ့ေလ။

က်န္းမာေရးေၾကာင့္ အလုပ္မလုပ္ႏုိင္ေတာ့လို႔ ကိုေနာင္ႀကီး ျပန္လာခဲ့တယ္။ ကိုေနာင္ႀကီးကို ေတြ႕လိုက္ေတာ့ က်မ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ခ်မ္းသာသြားပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ စကားမေျပာႏုိင္ေပမယ့္ လံုးဝ အေကာင္း အတုိင္း ပံုစံေတြ႕လိုက္ရလို႔ပါ။ ေနာက္ေတာ့ ေလ့က်င့္ရင္း ေဆးစားရင္း တျဖည္းျဖည္း ပံုမွန္နီးပါး စကား ျပန္ေျပာ လာႏုိင္တယ္။

က်မ သားငယ္ေလးေမြးေတာ့ ဂႏၵီေဆးရံုမွာေလ။ ေမြးတဲ့ေန႔က ေမေမပဲ လိုက္လာတယ္။ သူတို႔ တူဝရီး ႏွစ္ေယာက္ကို အိမ္ေစာင့္ထားခဲ့တယ္။ အဲဒါကို အိမ္မွာ ၂ ေယာက္သား ကိတ္မုန္႔တလံုးဝယ္ .. ဖေရာင္းတိုင္ တတိုင္ထြန္းၿပီး သားေလးေမြးတဲ့အထိန္းအမွတ္ Happy Birthday လုပ္ၾကသတဲ့။ ေမေမျပန္ေရာက္ေတာ့ ပိုက္ဆံတေထာင္ျပန္ေပးပါ ဆိုၿပီး ေတာင္းတယ္တဲ့။ ခုေတာ့ က်မက ထိုင္းႏုိင္ငံမွာ .. ကိုေနာင္ႀကီးက က်မ သားေတြကို ထိန္းလိုက္၊ ေက်ာင္းပို႔ေပးလိုက္ .. သူ႔ပန္းပင္ေတြနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္လိုက္ေပါ့။ ဘုရား တရားလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး လုပ္လာတယ္ ေျပာတာပဲ။

သားငယ္ေလးကို ကိုေနာင္ႀကီးက အသည္းပဲ။ သားႀကီး ကိုေတာ့ ကိုရဲက ခ်စ္တယ္။ အငယ္ေကာင္ကလည္း လူလည္ .. သူ႔ဘႀကီးကို ဘယ္လိုေႂကြေအာင္လုပ္ရမယ္ ဆိုတာ သိတယ္။ ေမေမကေတာ့ ဖုန္းဆက္တိုင္း ေျပာတယ္ “အႀကီးေကာင္ကို တူးဝရီး ၂ ေယာက္ ဝိုင္းႏွိပ္စက္ၾကတယ္” တဲ့။ တေန႔တေန႔ အဘြားရယ္ ဘႀကီးရယ္ .. သားႏွစ္ေကာင္ရယ္ .. ေျဗာင္းသတ္ေနၾကတာ ျမင္ေယာင္ေသးတယ္။ ညဆို ကိုေနာင္ႀကီးက ကိုရီးယားဇာတ္လမ္းတြဲ ခေရဇီ၊ မၾကည့္ရမေနႏုိင္၊ သားငယ္ေလး ဖူးေခါင္က Ben 10 ကာတြန္းကား၊ တီဗီကို လုၾက .. ရန္ျဖစ္ၾကေပါ့။

ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ နားလည္မႈ ယူလိုက္ၾကတယ္။ ဇာတ္လမ္းတြဲလာရင္ သားေလးက “ဘဘေနာင္ .. ကိုရီးယား ကားလာၿပီ” ဆိုၿပီး ဖယ္ေပးတယ္တဲ့။ သတင္းခ်ိန္ဆိုရင္ေတာ့ လံုးဝမရဘူး .. သူ႔အလွည့္ပဲ။

ဒီေန႔ ကိုေနာင္ႀကီးေမြးေန႔ က်မ ဖုန္းဆက္တယ္ “အထာဘိလား” ဆိုတဲ့အသံၾကားလိုက္ရေတာ့ က်မရင္ ေအးသြားတယ္။ ဒီတခါေတာ့ ကိုေနာင္ႀကီးက စကားေတြ တရစပ္ေျပာတယ္၊ သူ႔သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ဒီေန႔ ကေလးေလးေမြးတာေကာ .. က်မရဲ႕ ညီမဝမ္းကြဲေလး ကေလးေမြးဖို႔ ေဆးရံုေရာက္ေနျပီဆိုတာေကာေပါ့။ ကိုေနာင္ႀကီးအသံက ေပ်ာ္ေနတာ သိသာတယ္။

“လူႀကံဳရွိရင္ နင္တခါဝယ္ေပးလိုက္တဲ့ အရုပ္ကေလးေတြ ပို႔လိုက္ဦးသိလား အထာဘိ” တဲ့။ ခ်င္းမိုင္မွာလုပ္တဲ့ အဝတ္နဲ႔ ခ်ဳပ္ထားတဲ့ အရုပ္ကေလးေတြ လူႀကံဳရွိတိုင္း သူႀကိဳက္လို႔ က်မ ထည့္ေပးေနက်ေလ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုိေနာင္ႀကီး က်န္းမာေနတာသိရေတာ့ က်မသိပ္ေပ်ာ္တာပဲ ...။

ကိုေနာင္ႀကီးေတာင္ ၄၂ ႏွစ္ျပည့္သြားၿပီ .. က်မစိတ္ထဲမွာ သူ႔အသက္ကိုေမ့ေနတယ္။ က်မစိတ္ထဲမွာ “အထာဘိေရ .. ဒီကမၻာေပၚမွာ ဘယ္သူ႔အီးအေမႊးဆံုးလဲ” လို႔ ေမးေနတဲ့ ၁၂ ႏွစ္သားေလာက္ ပံုစံေလးကို မ်က္စိထဲကမထြက္ဘူးေလ။

ဘ၊ ဘြားစြာ၊ ကိုပါရာ နဲ႔ ေက်ာ္မင္းဟန္တို႔ကို ထားခဲ့ၿပီ

က်မနဲ႔ ထိုၾသဂတ္စ္ ထဲမွာ တေယာက္ထပ္ျဖည့္ရေတာ့မယ္။ အဲဒါကေတာ့ ကာတြန္း (ဦး) ကံခၽြန္ပါ။ ဒီေန႔ ၾသဂုတ္ ၂၀၊ ညေန ၄ နာရီဝန္းက်င္ေလာက္က သူခ်စ္တဲ့ အႏုပညာေလာကနဲ႔ ကာတြန္းဆရာေတြ၊ ပန္းခ်ီီဆရာေတြကို ခြဲခြာသြားပါၿပီ။

ကာတြန္းဆရာဆိုတာ က်မရဲ႕ ေဆြမ်ိဳးလိုပဲလို႔ ဆိုခဲ့ဖူးတဲ့အတုိင္း က်မရဲ႕ ဦးေလးသားခ်င္းတေယာက္ ဆံုးရႈံးသြား သလို ခံစားရပါတယ္။ ဦးဦး ကံခၽြန္တေယာက္ က်မပါပါရယ္၊ ဦးဦး ကာတြန္းဝဏရယ္၊ ဘဘ ဦးေဖသိန္းရယ္ ဟိုး လွပတဲ့အရပ္က ဘံုတခုမွာ ဆံုေနေရာေပါ့။ လူသစ္တေယာက္အေနနဲ႔ ဦးဦးကို ပါပါတို႔က ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ႀကိဳဆိုမွာပါ။ အဲဒီမွာ ဦးဝသုန္လည္းရွိလိမ့္မယ္၊ တျခား ဦးဦးခ်စ္တဲ့ အႏုပညာသမားေတြလည္း ရွိမွာပါ။ အဲဒီမွာ မတရားမႈေတြမရွိ၊ ေလာဘေဒါသေတြမရွိ၊ မုန္းတီးမႈေတြလည္း မရွိ .. အရာရာကို ဟာသအျမင္နဲ႔ၾကည့္ရင္း ရယ္ေမာေနၾကမွာ ျမင္ေယာင္ ေသးတယ္။

ဦးဦးက ေနာက္ဆံုးသတင္းေတြကို ပါပါတို႔ကို ေျပာျပေနလိမ့္မယ္ထင္တယ္။ ဦးဦးေျပာျပမယ့္ ယက္ေထာႀကီး သတင္းကို က်မရဲ႕ ပါပါၾကားရင္ ေအာ္ရယ္ေနမွာ ျမင္ေယာင္ေသးတယ္။ ဘဘ ဦးေဖသိန္းကေတာ့ ကာတြန္း တကြက္ ေကာက္ဆြဲမယ္ထင္ပါရဲ႕။ ေအးေအးေဆးေဆးေပါ့ ဦးဦးရယ္။ အဲဒီမွာ ဆင္ဆာမွမရွိဘဲ။ ဦးဦးတို႔ ကာတြန္းေတြ၊ ပန္းခ်ီေတြ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ဖန္တီးၾကေပါ့။ ဒီက သတင္းေတြ ဦးဝဏၾကားရင္ .. “ဒီလူေတြ ခုထိ ေနာင္တ မရေသးပါလား” လို႔ ေျပာမယ္ ထင္တယ္ေနာ္။

ဦးဦးေနာက္ဆံုး ႀကိဳးပမ္းခဲ့တဲ့ ကာတြန္းျပပြဲေလးကို လွမ္းၾကည့္ရင္း က်န္တဲ့သူေတြက အားက်ေနမွာပါ။ ဦးဦးရဲ႕ .. “ဘ နဲ႔ ဘြားစြာ” ကို ခ်န္ထားေပးခဲ့လို႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဦးဦးက ထြက္ခြာသြားေပမယ့္ ဦးဦးရဲ႕ လက္ရာေတြ၊ ကာတြန္းေတြက က်မတို႔ကုိ စကားေတြ ေျပာေနမွာပါ။ ေနာက္လည္း အၾကာႀကီးဆက္ေျပာေနဦးမွာပါ။

တခုေတာ့ ဝမ္းနည္းတယ္ .. ရွားပါးပစၥည္းေတြလို တန္ဖိုးထားေနရတဲ့ ကာတြန္းဆရာႀကီးေတြ တျဖဳတ္ျဖဳတ္နဲ႔ ေႂကြကုန္တာကိုေပါ့။ ေႂကြေစခ်င္တဲ့သူေတြက်ေတာ့လည္း အျမင္ကပ္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ အညွာက ခိုင္လိုက္တာ။

က်မႏွင့္ ထို ၾသဂတ္စ္

ၾသဂုတ္လို႔ မေရးဘဲ ၾသဂတ္စ္လို႔ အဂၤလိပ္အသံထြက္ အတိုင္းေရးပါမယ္။ က်မက အဲဒီလိုအသံထြက္ရတာ ကိုပဲ ႀကိဳက္လို႔ပါ။

က်မအတြက္ေတာ့ ၾသဂတ္စ္ဟာ သိပ္ထူးျခားတဲ့လ တလေပါ့။ ဘာလို႔ဆို က်မေမြးေန႔က ၾသဂတ္စ္လ ထဲမွာ ..။ ၿပီးေတာ့ က်မနဲ႔ ရင္းႏွီးပတ္သက္သူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ဒီလထဲမွာ ေမြးပါတယ္။ ဥပမာ က်မ အစ္ကိုႀကီး .. ကိုေနာင္ႀကီးေပါ့။ က်မက ၂၈ ရက္၊ သူက ၂၆ ရက္။ ေနာက္ေတာ့ ၾသဂတ္စ္လ ၁ ရက္ေန႔က က်မသိပ္ခ်စ္တဲ့ ဆရာ ဦးပီရဲ႕ ေမြးေန႔ ..။ ေနာက္ က်မရဲ႕ အစ္ကိုတမွ်ခ်စ္ခင္ရတဲ့ ကိုထြန္းထြန္းမင္းက ၾသဂတ္စ္ ၂၉ ရက္ေန႔ .. ေနာက္ေတာ့ .. ေနာက္ေတာ့ အမ်ားႀကီးပဲ။ က်မနဲ႔ ၂၈ ရက္တူတူ တရက္တည္း ေမြးေန႔က်တဲ့သူေတြလည္း ရွိေသးတယ္။ ဂ်ီတီအိုင္တက္တုန္းက က်မတို႔က ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္လို႔ နာမည္ဖ်က္ေခၚတဲ့သယ္ယင္း .. သူ႔နာမည္ အရင္းက ထင္ေအာင္ေက်ာ္လား တင္ေအာင္ေက်ာ္ လားမသိေတာ့ဘူး။ သူက ၂၈ ရက္ပဲ။ ေနာက္ေတာ့ က်မရဲ႕ ဝမ္းကြဲတူမေလးတေယာက္လည္း အဲ့ေန႔မွာေမြးတယ္။ ေနာက္ထပ္ တူမအသစ္ေလးတေယာက္လည္း ဒီလထဲပဲ ေမြးေတာ့မယ္တဲ့ ..။

ၾသဂတ္စ္လေရာက္လာရင္ က်မတို႔ေမာင္ႏွမ ေမြးေန႔လုပ္ၾကဖို႔ နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ ႀကံစည္ေနၾကေပါ့။ အေရးအခင္း မျဖစ္ခင္ တႏွစ္ကဆို ပိုက္ဆံ တျပားမွ မရွိတာနဲ႔ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ ခ်ဲထီ အကြက္ဒိုင္ကိုင္ၿပီး ပိုက္ဆံရွာတယ္။ ၁ က်ပ္ကြက္ေပါ့။ ရႈံးရင္ေလ်ာ္စရာက မရွိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကံေကာင္းတယ္ ထိုးထားတဲ့ အကြက္ေတြထဲက တေယာက္ မွ မေပါက္ဘူး။ ဒီေတာ့ ေလ်ာ္စရာမလိုဘူးေပါ့။ ျမတ္တယ္။ အဲဒီႏွစ္က ေမြးေန႔မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အုန္းႏုိ႔ေခါက္ဆြဲ ခ်က္ေကၽြးလိုက္တယ္။

ေနာက္ပိုင္းႏွစ္ေတြမွာ က်မတို႔ ေမာင္ႏွမရယ္ ဆိုခဲ့ၿပီးတဲ့ ကိုထြန္းထြန္းမင္းရယ္ေမြးေန႔ေပါင္းလုပ္ၾကတယ္။ ၃ ေယာက္ ပိုက္ဆံစပ္ၿပီး လုပ္ၾကတာ။ ဒီလိုပါပဲ စားၾကေသာက္ၾက မူးၾကေပါ့။ ၾသဂတ္စ္ တရက္ေန႔ကို က်မတို႔က ပီတာမတ္စ္ လို႔ နာမည္ေပးထားတယ္။ ဦးပီ (ဦးပီတာ) ရဲ႕ ေမြးေန႔ကိုး .. ခရစ္ေတာ္ေမြးေန႔က ခရစၥမတ္စ္ ဆိုေတာ့ ပီတာေမြးတဲ့ေန႔ ပီတာမတ္စ္ေပါ့။ အဲဒီေန႔မွာ က်မတို႔က ဦးပီအတြက္ လက္ေဆာင္ေတြ ယူသြားၾက တယ္။ လက္ေဆာင္ဆိုလို႔ ထူးထူးေထြေထြေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ အမ်ားေသာအားျဖင့္ကေတာ့ စားစရာ ေသာက္စရာေတြပဲ။ ဦးပီက မုန္႔တမ်ိဳးမ်ိဳးလုပ္ထားတယ္။ သူလုပ္ထားတဲ့မုန္႔ရယ္ က်မတို႔ယူသြားတာေတြရယ္ ထုိင္စားၾကတယ္။ ကုန္သြားရင္ ထပ္ဝယ္၊ ထပ္လုပ္ ထပ္စားၾကျပန္ေရာ။ ၿပီးရင္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္သြားထိုင္၊ ျပန္လာ တခုခုျပန္စား .. ဒီလိုနဲ႔ တေနကုန္ေအာင္ စားလုိက္ေသာက္လိုက္ က်င္းပၾကတာ။ သိပ္ေပ်ာ္တာပဲ။ ခုေတာ့ က်မတို႔ ၃ ေယာက္ေပါင္း ေမြးေန႔မလုပ္ျဖစ္တာလည္း ၂ ႏွစ္ရွိၿပီ .. ဦးပီရဲ႕ ေမြးေန႔မႏႊဲရတာလည္း ၾကာၿပီ .. ဒါေပမယ့္ ဦးပီေမြးေန႔ကိုေတာ့ တျခားက်မတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ပံုမွန္အတိုင္း လုပ္ျဖစ္တယ္တဲ့။ က်မ ေမြးေန႔ က်ရင္ေတာ့ က်မအေမက ကိတ္မုန္႔တလံုးဝယ္ ဖေရာင္းတိုင္ ထြန္းၿပီး ဖေရာင္းတိုင္မႈတ္တာ ဝါသနာပါတဲ့ က်မရဲ႕ သားငယ္ေလး ဖူးဖူးကို မႈတ္ခိုင္းမယ္လို႔ ေျပာတာပဲ။

က်မ မဂၤလာေဆာင္ေတာ့လည္း ဒီလနဲ႔လာတိုက္ဆိုင္ေနျပန္ေရာ။ အဲဒါနဲ႔ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး အမွတ္တရ ျဖစ္ေအာင္ က်မေမြးေန႔မွာ ေဆာင္မယ္လို႔ စီစဥ္လိုက္တယ္။ အဲဒီႏွစ္က က်မေမြးေန႔နဲ႔ ေမြးရက္ကိုက္တယ္။ ၂၈ ရက္ေန႔မွာ ၂၈ ႏွစ္ျပည့္တဲ့ႏွစ္၊ အဲဒီေန႔က စေနေန႔ ..။ ဒီေတာ့ အဲဒီေန႔မွာပဲ မဂၤလာေဆာင္မယ္လို႔ စိတ္ကူး လိုက္တာ။ ေနာက္ေတာ့ ေဆာင္ေပးမယ့္ ဘုန္းႀကီးက မအားတာနဲ႔ တပတ္ေရွ႕တိုးၿပီး ၂၁ ရက္ေန႔မွာ မဂၤလာ ေဆာင္ျဖစ္သြားတယ္။

မဂၤလာေဆာင္ဖိတ္စာကို ဆရာတာရာမင္းေဝရိွရာ ေျမာက္ဥကၠလာပ အိမ္ကို သြားေပးခဲ့ေသးတယ္။ က်မတို႔ မဂၤလာေဆာင္ဖိတ္စာကို သူက ေသခ်ာၾကည့္တယ္ .. ေဆာင္မွာကခရစ္ယာန္ ဘုရားေက်ာင္းမွာ .. ေကၽြးေမြးဧည့္ခံမွာက အစၥလာမ္ပိုင္ခမ္းမ ..။ က်မခရစ္ယာန္ဆိုတာ သူသိတယ္။ အဲဒါနဲ႔သူက က်မအမ်ိဳးသားကို ခင္ဗ်ားက မူဆလင္လားတဲ့။ တကယ္က ခရစ္ယာန္နဲ႔ ဗုဒဘာသာ ေဆာင္တဲ့မဂၤလာေဆာင္ပါ။ ဘုရားေက်ာင္း မွာ လက္ထပ္ၿပီး ဧည့္ခံတာက်ေတာ့ အဆင္ေျပတဲ့ က်မတို႔အိမ္နားက အစၥလာမ္ခမ္းမမွာပဲ ေကၽြးေမြးလုိက္တာ။ ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး ၾသဂတ္စ္နဲ႔ပတ္သက္လို႔ မွတ္မိေနတာေလးေတြပါ။

သူနဲ႔ က်မက စာေရးသူနဲ႔ စာဖတ္သူ ပံုစံမ်ိဳး ခင္ၾကတာ။ သို႔ေသာ္ ေတာ္ေတာ္ေလး စကားေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကဖူးတယ္၊ သူ႔ရဲ႕ ပန္းေခတ္က လမင္း က က်မတို႔အတြက္ လံုးဝ အေရးအသားသစ္၊ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ပန္းေခတ္ကလမင္း ကို ထုတ္ေဝတဲ့သူက က်မအစ္မတေယာက္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း ..၊ က်မ အစ္မက သူ႔ကိုသန္လ်င္ကိုေခၚလာ စာေပကို အရူးအမူးျဖစ္ေနတဲ့ က်မတို႔နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးရာက သူ႔ကို ခင္မင္ခဲ့တာ။ ေနာက္ပိုင္း က်မ ဘာသာေရး မဂဇင္းေလး တအုပ္လုပ္ေတာ့လည္း သူ႔ဆီက စာမူေတာင္းဖူးတယ္။ သူက လိုလိုလားလား ေရးေပးခဲ့တယ္။

ဆရာတာရာမင္းေဝက ၾသဂတ္စ္ ၅ မွာပဲ ကြယ္လြန္ခဲ့တယ္။ သူ႔စ်ာပဏကို က်မသြားတယ္။ ေလထန္ကုန္းကေန ကားေတြမထြက္ေတာ့ဘူးဆိုလို႔ စာေပေလာကသားေတြ လမ္းေလွ်ာက္ပို႔မယ္ လုပ္ၾကေသးတယ္။ မထသက ကားေတြကို ေပးမထြက္တာတဲ့။ ေနာက္ေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္မွာ ေၾကာက္လို႔နဲ႔တူတယ္ ေပးထြက္ခဲ့တယ္။ က်မကေတာ့ ဆရာတေယာက္ရဲ႕ ကားႀကံဳနဲ႔ စိတ္ကူးခ်ိဳခ်ိဳ ကိုစန္းဦးတို႔ဆီ အရင္သြားတယ္။ အဲဒီမွာ ဆရာ့ ပန္ဖလက္ေတြ ေရာက္ေနတာကိုး။ ကိုစန္းဦးတိုက္ေရွ႕ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေလးမွာ ကိုဇာဂဏာနဲ႔ ကိုေစာေဝ အပါအဝင္ ေနာင္တခ်ိန္ နရသိန္ကိုဝင္ရမယ့္ အဖြဲ႕သားေတြ ထုိင္ေနၾကတယ္။ အစ္မႀကီးသန္းျမင့္ေအာင္ ကိုလည္း အဲဒီမွာ ေတြ႕တယ္။

ေရေဝးမွာေတာ့ သူ႔ကုိခ်စ္ခင္တဲ့ စာေပေလာကသားေတြ၊ ႏုိင္ငံေရးလုပ္ေဖာ္လုပ္ဘက္ ရဲေဘာ္ေတြကို ေတြ႕တယ္၊ ကိုမင္းကိုႏုိင္တို႔၊ ကိုကိုႀကီးတို႔ကိုေတြ႕တယ္၊ လူက ႀကိတ္ႀကိတ္တိုး .. စာေရးဆရာမ မပန္ (ရာသက္ပန္၊ ေတာင္ငူေဆာင္) က တကၠသိုလ္မွာ ကထိကလား၊ ပါေမာကၡလား မသိဘူးျဖစ္ေနၿပီ။ မ်က္မွန္ႀကီး တဝင္းဝင္းနဲ႔ ေရွ႕ကိုမျမင္ရလို႔ဆိုၿပီး အုတ္ေဘာင္ေပၚတက္ၾကည့္တယ္။ က်မကေတာ့ ဟိုၾကည့္သည္ၾကည့္ပဲ။ ဆရာ့စ်ာပဏက ေတာ္ေတာ္ေလးခန္းနားခဲ့ပါတယ္။ ၾသဂတ္စ္ထဲမွာေပါ့။

က်မသိပ္ႀကိဳက္တဲ့ အဆိုေတာ္ ထူးအိမ္သင္လည္း ဒီလ ၾသဂတ္စ္မွာ ေလာကထဲက ထြက္ခြာသြားခဲ့တယ္။ သူနဲ႔က လူခ်င္းမသိေပမယ့္ ဒ႑ာရီလုိ၊ ပံုျပင္လို သူ႔အေၾကာင္းေတြ ၾကားဖူးေနခဲ့ရတယ္။ ၁၈ ႏွစ္ေလာက္က ဘယ္ ေလာက္ေတာင္ ရူးသြပ္ခဲ့လဲဆို သူ႔ရဲ႕ ေဝးသြားတဲ့အခါကုိ သူနဲ႔ စံုတြဲဆိုခ်င္လိုက္တာလို႔ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့တယ္။ စိတ္ကူးပဲေနာ္ ပိုက္ဆံေပးရတာမွတ္လို႔။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔အေၾကာင္းေတြကို သူမ်ားေတြက တဆင့္အမ်ိဳး စံုေအာင္ ၾကားဖူးတယ္၊ ဘယ္ဟာ အမွန္ဘယ္ဟာ အမွားလည္းေတာ့မသိဘူး။ ဂ်ာနယ္လစ္တေယာက္ အေနနဲ႔ သူ႔ကိုအင္တာဗ်ဴး မလုပ္ခဲ့ရတာကို ေနာင္တအရဆံုးပဲ။ တျခားသူေတြကို ဗ်ဴးဖို႔ လံုးဝ မေၾကာက္ေပမယ့္ သူ႔ကို က်ေတာ့ ဘာကိုေၾကာက္ေနမွန္းမသိဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကိုယ့္ဘာသာ ေနာက္ေရႊ႕ ေနာက္ေရႊ႕လုပ္ရင္း သူသာ ေသသြားေရာ သူ႔ကိုအင္တာဗ်ဴး မလုပ္ခဲ့ရဘူး။ သူ႔ရဲ႕ ညီေလးေရ နဲ႔ အေမ့ရဲ႕ဒုကၡအိုးေလး ကေတာ့ က်မ ဂစ္တာကိုင္လိုက္တိုင္း မတီးမျဖစ္ တီးမိတဲ့သီခ်င္းေတြပါ။

က်မေမာင္ ကိုရဲ မက္စ္စတူဒီယုိမွာ အသံဖမ္းဝင္လုပ္တုန္းက သူနဲ႔ တရက္ဆံုဖူးတာ ေျပာျပတယ္။ က်မကေတာ့ သူနဲ႔ ဆံုလိုက္ရတဲ့သူကို ကံထူးရွင္လို႔ကို သတ္မွတ္တာ။ ကိုရဲေျပာျပတဲ့သူ႔အေၾကာင္းကေတာ့ သိပ္ကို ရိုးစင္း လြန္းပါတယ္။ ေရႊေသြးေပါင္းခ်ဳပ္ႀကီး တအုပ္ကကို စတူဒီယုိ ေထာင့္မွာ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ ထုိင္ဖတ္ေနတဲ့ အေၾကာင္း၊ အိမ္သာတက္တာ ၾကာတဲ့အေၾကာင္း၊ အဲဒီတုန္းက အသံသြင္းေနတဲ့ အဆိုေတာ္သစ္ေလး တေယာက္ရဲ႕ သီခ်င္းတပုဒ္ရဲ႕ ဆိုလိုမွာ ခြင့္ေတာင္းၿပီး ပုေလြ ဝင္မႈတ္ေပးတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ဒီေလာက္ပါပဲ။ က်န္တာေတြကေတာ့ အမ်ားသူငွာသိထားၿပီးတာေတြပါပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ထူးအိမ္သင္ဆိုရင္ က်မကေတာ့ ရူးသြပ္တယ္။ ဒီေန႔ထိ သူ႔သီခ်င္းသံေတြၾကားရင္ ရင္ခုန္တုန္းပဲ။

ၾသဂတ္စ္ထဲမွာ ေနာက္ထပ္ေၾကြလြင့္သြားသူတဦးကေတာ့ က်မတို႔ရဲ႕ အမ်ိဳးသား စာဆိုႀကီး ဆရာႀကီး မင္းသုဝဏ္ပါ။ သူ႔အေၾကာင္းကေတာ့ ထူးထူးေထြေထြ ေျပာစရာ မလုိပါဘူး။ ကေလးဘဝကို ေက်ာ္ျဖတ္ ဖူးသူတိုင္း ဆရာႀကီးရဲ႕ ကဗ်ာေတြနဲ႔ ကင္းလို႔မွမရတာဘဲ။ သူ႔ကဗ်ာေတြကို ဒီေန႔ထိ အလြတ္ရေနတုန္းပဲ။ ဘယ္ကဗ်ာမွ အလြတ္မရခ်င္ေနရမယ္ .. ကေလးတုန္းက လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႔ ရြတ္ဆိုခဲ့ဖူးတဲ့ သူ႔ကဗ်ာေလး ေတြကေတာ့ ဒီေန႔ထိရေနတယ္။ သူက က်မတို႔ရဲ႕ .. က်မတို႔ ကေလးေတြရဲ႕ ေက်းဇူးရွင္ႀကီးပါ။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ ကေလးကဗ်ာဆိုတာ ေရးရတာအခက္ဆံုးလို႔ က်မထင္တယ္။ ကေလးေတြ ႀကိဳက္ေအာင္ ေရးရတာကိုး .. ကေလးေတြက ႀကိဳက္မွ ဆိုမွာ၊ ဆိုမွ စြဲမွာမဟုတ္လား ..။ က်မမိဘေတြ ကေလးဘဝကတည္းက ဆိုခဲ့တဲ့ ဆရာႀကီးရဲ႕ ကဗ်ာေလးေတြဟာ ခု က်မသားေတြထိ ဆိုေနၾကဆဲ .. ေနာက္ထပ္ မ်ိဳးဆက္ေတြထိလည္း သယ္ေဆာင္သြားဦးမွာ ေသခ်ာပါတယ္။

တေခတ္မွာ တေယာက္မဟုတ္ဘူး .. ေခတ္သံုးေခတ္ေလာက္မွာ တေယာက္လို႔ ေျပာရေလာက္ေအာင္ က်မတို႔ ျမန္မာကေလးေတြအတြက္ ေက်းဇူးျပဳသြားတဲ့ ဆရာႀကီးမင္းသုဝဏ္ကို က်မကေတာ့ဒီေန႔ထိ ေက်းဇူးတင္ ေနဆဲပဲ။

လူသာေသၿပီးနာမည္မေသတဲ့ ပုဂိဳလ္ေတြ က်မအတြက္ အမွတ္တရ လျဖစ္တဲ့ ၾသဂတ္စ္လမွာ ကြယ္လြန္ၾက တာပါလားလို႔ က်မကေတာ့ ႀကံဖန္ၿပီး ဂုဏ္ယူေနမိေတာ့တာပါပဲ။

ေနာက္ထပ္ ၾသဂတ္စ္မွာ မွတ္မိေနတာေလး တခုရွိေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ မေဟသီမဂဇင္းပါ။ မေဟသီက ၾသဂတ္စ္ ဘြန္းပဲေလ။ အဲဒီလဆို မေဟသီႏွစ္ပတ္လည္လုပ္ေနက် .. ဆရာျမင့္ (မေဟသီအယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ဆရာဦး ခင္ေမာင္ျမင့္) ရွိစဥ္က သိပ္ကုိ ဖတ္ေကာင္းခဲ့တာေပါ့။ အထူးထုတ္အေနနဲ႔ တဝႀကီးေပါ့။ အဲဒီမွာ က်မ ဦးေလး ဦးေအာင္ျပည့္က ခ်ယ္ရီ ကိုင္ေနတဲ့အခ်ိန္ .. မေဟသီ ႏွစ္လည္ဆိုရင္ ဦးေအာင္ျပည့္က ခင္ေမာင္ျမင့္မွ ခင္ေမာင္ျမင့္သို႔ ဆိုၿပီး အမွတ္တရေပးစာေလး ေရးေပးေနက် .. ။ ဦးေအာင္ျပည့္နာမည္ကလည္း ခင္ေမာင္ျမင့္ ပဲကိုး။ ခုေတာ့ မေဟသီတို႔ ခ်ယ္ရီတို႔လည္း နာမည္ေတြသာက်န္ေတာ့တယ္ .. ။

ၾသဂတ္စ္လမွာ မေဟသီက ေမြးဖြားသလို ၾသဂတ္စ္လန႔ဲ ခ်ယ္ရီ ဆက္စပ္ေနတာရွိေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ဆရာႀကီးဦးေဖသိန္းရဲ႕ ဟီရိုရွီးမား ရုပ္တု ကာတြန္းပါ။ သံႀကိဳးေတြက အဂၤလိပ္အကၡရာ ၈ ပံုစံျပတ္ထြက္ကုန္တဲ့ ကာတြန္းေလ ၈၈ ၾသဂတ္စ္လထုတ္ ခ်ယ္ရီမွာ ပါခဲ့တာပါ။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ သိၾကတဲ့အတိုင္း တႏုိင္ငံလံုးနဲ႔ ဆုိင္တဲ့ အေရး အခင္းႀကီးေပၚေပါက္ခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။

ၾသဂတ္စ္လ (၈ လပိုင္း) မွာေမြးလို႔လားမသိဘူး။ အဲဒီ ၈ ဂဏန္းေတြကို အရမ္းစိတ္ဝင္စားမိတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ၈ ဂဏန္း ရက္စြဲမ်ားဆိုတဲ့ ဝတၳဳေလး တပုဒ္ေရးျဖစ္ေသးတယ္ ဒီမွာ ပါ ..။

က်မရဲ႕ ၾသဂတ္စ္လအေၾကာင္းက အသုတ္စံုလိုျဖစ္ေနလားေတာ့မသိဘူး ..။ ဟုတ္ခ်င္လည္း ဟုတ္မွာေပါ့ေလ။ ဒီလထဲမွာ ျဖစ္ခဲ့သမွ်၊ တုိက္ဆိုင္သမွ်ေတြကို ထိုးသိပ္ထည့္ၿပီး စာတပုဒ္ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ေရးထားတာပဲဟာ ..။


နန္းညီရဲ႕ ငတက္

ခုတေလာတဲ့ .. ညီ က တက္ဂ္တယ္ .. ေရးရတာေပါ့ေလ .. ခုတေလာမွာ ..

၁။ ေတြးေနမိတာ .. ပဲပင္ေပါက္ ႏုတ္စ္ ေတြ

၂။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ဆင္ခ်င္မိတာ .. ေတာ္ေတာ္ေပါတာပဲ (ဒါေပမယ့္ ဆင္ခ်င္မယ္မ်ားမွတ္လို႔လား ေဝးေသး)

၃။ က်န္းမာေရး .. အင္း အသက္က ရလာၿပီဆိုေတာ့လည္း အေကာင္းႀကီးေတာ့ ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ

၄။ ဖတ္ျဖစ္တဲ့စာအုပ္ .. အိပ္ခါနီးမွာ ျမသန္းတင့္ရဲ႕ ဘဝတကၠသိုလ္၊ ရံုးမွာ ဘေလာ့ဝတၳဳေတြ၊ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွာ အၿမဲပါၿပီး ႀကံဳရာေနရာမွာ အားတုိင္းဖတ္တာ တေထာင့္တည ပံုျပင္မ်ား။

၅။ ေရာက္ျဖစ္ေနတာက .. ခ်င္းမိုင္လန္းက ႂကြက္တြင္းတို႔ ဆံုဆည္းရာ

၆။ ေရးျဖစ္ေနတာက .. “မယူလိုက္က မိုက္လို႔ထင္၊ ယူလိုက္ျပန္က ႀကိဳက္လို႔ထင္” အမည္ရ အခန္းဆက္ ဝတၳဳရွည္ ဇာတ္သိမ္းပုိင္း (Death line ေရာက္ၿပီလို႔ လာေအာ္တဲ့ အယ္ဒီတာ ညီမေလးတေယာက္ေၾကာင့္ မျဖစ္မေနေရးေနရ၊ တကယ္က ေရးရမွာပ်င္းေန)

၇။ နားေထာင္ျဖစ္ေနတာ .. ဖုန္းဆက္တုန္းက ဖမ္းထားတဲ့ သားငယ္ဖူးဖူးေလးရဲ႕ သီခ်င္းသံ

၈။ ရြတ္မိေနတာ ... ငါ ဘာလုပ္မလို႔ပါလိမ့္

၉။ ျဖစ္ခ်င္ေနတာ ... ပ်င္းခ်င္တိုင္း ပ်င္းခြင့္ရတဲ့ဘဝ

၁၀။ စားျဖစ္ေနတတ္တာ .. ေနၾကာေစ့ (ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ဆီက သြားသြားေတာင္းစားတာ)

၁၁။ သနားေနမိတာ .. အေမ့ကို (ဘာလို႔မ်ား ဒီေလာက္ဆိုးတဲ့သမီးကို ေမြးရတာလဲ အေမရယ္၊ သနားလိုက္တာ)

၁၂။ လြမ္းေနမိတာက .. အေမ၊ သား ၂ ေယာက္၊ ကိုေနာင္ႀကီး၊ ဦးပီ

၁၃။ ေမ့ေလ်ာ့ျဖစ္ေနမိတာ .. ေပးစရာရွိတဲ့ အေႂကြးေတြ (ေႂကြးရွင္ေတြမ်ားၾကားရင္စိတ္နာမယ္ ဟီဟိ)

၁၄။ ခါးသက္ေနမိတာ ... အိမ္မျပန္ရေသးတဲ့ ကိုယ့္ဘဝ

၁၅။ တမ္းတေနမိတာ ... အင္းစိန္ဂ်ီတီအိုင္က သယ္ယင္းေတြနဲ႔ သန္လ်င္က ငယ္သယ္ယင္းေတြ

၁၆။ ႀကိတ္ၿပီးခ်ီးက်ဴးေနမိတာ ... ငေပါေဂဟာက လူႀကီးျမင္းေတြ

၁၇။ ႀကိတ္ၿပီး အထင္ေသးေနမိတာ ... မေပါတတ္တဲ့သူေတြ (ေတာ္ေတာ္ည့ံတာပဲ)

၁၈။ ဆႏၵရွိေနတဲ့ကိစၥ ... အိမ္မျပန္ရေအာင္လုပ္တဲ့သူႀကီးေတြကို ဝါးလံုးေခ်းသုတ္ၿပီး ရိုက္ခ်င္တယ္

၁၉။ မုန္းတီးေနမိတာက ... အဲဒီလူႀကီးေတြကိုေပါ့

၂၀။ ခ်စ္ေနတာက ... မေန႔တေန႔က လူႀကံဳနဲ႔ ထပ္ေရာက္လာတဲ့ စာအုပ္ေတြ (ဝတၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္ေတြမွ မ်ားႀကီးပဲ ေပ်ာ္စရာႀကီး)

၂၁။ စိတ္ပ်က္ေနမိတာ ... ကိုယ့္ရဲ႕လက္ေတြ (စိတ္သြားတိုင္း လက္က မသြားလို႔ - ဂစ္တာတီးရင္ ေျပာပါတယ္)

၂၂။ စြဲလန္းေနမိတာ ... PAI တုန္းက ေတြ႕ခဲ့တဲ့ အိမ္ေလးတလံုး .. (အိုင္ဗီတိုက္ကပ္ပန္းႏြယ္ေတြနဲ႔ .. ၿခံဝမွာ ကာတြန္းပံု စာတုိက္ပံုး အျပာေရာင္ေလးနဲ႔၊ အုတ္ႂကြပ္မိုး အိမ္အဝါေလးေပါ့)

၂၃။ လိုအပ္ေနတာက ... ဘတ္ တသိန္းေလာက္ ေခ်းၾကပါလားဟင္ (သံုးျဖဳန္းပစ္ခ်င္လို႔ ဟီဟိ)

၂၄။ ေတာင္းမိတဲ့ဆု .. ဒါကေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီတဆုပဲ ေတာင္းေနက် .. ဘာမွမလုပ္ဘဲ ေအာင္ျမင္ႀကီးပြား ခ်မ္းသာရပါေစ။

၂၅။ ထပ္ျပန္တလဲလဲ ေအာ္ဟစ္ေနမိတာက ... ထမင္းစားၿပီးတမ်ိဳးလို အိပ္ရာဝင္တိုင္းတမ်ိဳးလို ေဆးလိပ္တို .. ေဆးလိပ္တို ..

၂၆။ ဝန္ခံခ်င္တာက ... တူးတူးသာဆိုတာ စိတ္ေကာင္းရွိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ပုပ္တယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္းပါ ..။

ဒါပဲ ညီေရ ဆက္တက္ဂ္ခ်င္ေတာ့ဘူး