ေဝမွ်ျခင္းစာစု ၁
ကိုယ္တိုင္ ကဗ်ာမေရးေပမယ့္ ကဗ်ာေရးႏုိင္သူေတြကို ေလးစားပါတယ္။ က်မရဲ႕ ဘေလာ့ စာမ်က္ႏွာမွာ ကိုယ္တိုင္ေရးတဲ့ ကဗ်ာဆိုလို႔ တခါမွ မတင္ဖူးပါဘူး (ကိုယ္တုိင္လည္း ေရးမွ မေရးတာဘဲေလ :) သို႔ေသာ္ ကဗ်ာနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ တက္ဂ္ကေလးတခု ေရးဖူးတယ္ .. ၿပီးေတာ့ အမွတ္တရ စာမ်က္ႏွာတခုမွာ ငယ္ငယ္က ရြတ္ဖူးတဲ့ ကဗ်ာေလးတပုဒ္ ျပန္ေရးျပ ခဲ့ဖူးတယ္။ ဒီေလာက္ပဲ။ ကဗ်ာမေရးေပမယ့္ ကဗ်ာကိုခ်စ္ပါတယ္။ ခု က်မ ကဗ်ာ တပုဒ္ တင္ပါမယ္။ က်မေရးတဲ့ ကဗ်ာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အစ္ကိုတေယာက္ ေရးတဲ့ကဗ်ာပါ။ ကဗ်ာ ဆိုတာထက္ သူ႔ကဗ်ာေလးကို ဖတ္ၿပီး ဝတၳဳတို တပုဒ္လို ခံစားမိသြားလို႔ ဘေလာ့ မိတ္ေဆြေတြကိုလည္း ျပန္လည္ ေဝမွ်ခ်င္တာနဲ႔ တင္ေပးလိုက္တာပါ။ သူ႔မွာ ကိုယ္ပိုင္ ဘေလာ့လည္း မရွိေသးတာေၾကာင့္ ပါပါတယ္။ ဖတ္ၾကည့္ၾကပါဦး .... ။ လြမ္းေနသူ ငါ့အရိပ္မွာခို ငါ့အသီးခ်ိဳစား ျမဴးတူးေပ်ာ္ပါး ငွက္ကေလးမ်ားကို ... လြမ္းတယ္။ အပူေတာက အေမာလြန္ခရီးသြားေတြကို တဒဂၤ ရင္ဝေအးျမေစခဲ့တဲ့ ေရခ်မ္းစဥ္ကေလးကို လြမ္းတယ္။ တိုင္ေတြကယိုင္ အမိုးလည္းမခိုင္ေတာ့ေပမယ့္ လာသမွ်လူကိုႀကိဳဆို ဇရပ္အိုကို လြမ္းတယ္။ သပိတ္ပိုက္ ကိုရင္ငယ္ ရြာလယ္ကိုဆြမ္းခံႂကြေတာ့ ေမာင္ေက်ာင္းသားက ဗ်ပ္ကိုထမ္း “ဆြမ္းေတာ္ဗ်ိဳ႕” လို႔ ေအာ္သံကိုလြမ္းတယ္။ မနက္ဆိုရြာကထြက္ ညေနဖက္ ရြာျပန္ဝင္ ႏြားတအုပ္ကို ေန႔စဥ္ေက်ာင္းတဲ့ “ကဖိုးေကာင္း” ရဲ႕ ပုေလြသံကို လြမ္းတယ္။ ရြာေဘးနားမွာ လဲေလ်ာင္းေနတဲ့ သဲေခ်ာင္းထဲက လက္ယက္တြင္း ေရခပ္ဆင္းတဲ့ လံုေမပ်ိဳတို႔ ေတးတေၾကာ္ေၾကာ္ ဆိုၾကတာကို လြမ္းတယ္။ ဖန္ခုန္ထုတ္စည္း ကစားနည္းကစံု ရြာထဲက ကေလးတၿပံဳ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကပံုကို လြမ္းတယ္။ (အထူးသျဖင့္ေတာ့ေလ .... ) တႏွစ္မွာတခါ တို႔႐ိုးရာ အေမြအျဖစ္ ႏႊဲေပ်ာ္ ရြာလံုးကၽြတ္ ကဆုန္လရဲ႕ ပြဲေတာ္ကို လြမ္းတယ္။ ဘုရား ... ဘုရား ... တကယ့္ကုိ မယံုႏိုင္စရာႀကီးပါလား ဘယ္လို ၾကမၼာမ်ိဳးနဲ႔မ်ား ငါတိုးခဲ့ရတာပါလိမ့္ ခုေတာ့ငါ ေရျခားေျမျခားတိုင္းတပါးမွာ ေရသစ္ေျမသစ္ ဘဝသစ္မွာ အေဆာင္အေယာင္ေတြမွာ ေယာင္ျခာျခာ အလြမ္းေတြနဲ႔သာ ေနရေတာ့တယ္။ ။ (တ႐ုတ္ျပည္ေရာက္ ရြာထိပ္ကေညာင္ပင္ႀကီးသို႔ ...) ကိုကိုညိဳညိဳ က်မတို႔ ျမန္မာျပည္က ေညာင္ပင္ႀကီးေတြ ခမ်ာ အျမစ္ကေနႏုတ္ၿပီး တ႐ုတ္ျပည္ကို ေရာင္းစားခံေနရ ရွာတယ္။ လူကုန္ကူးသလိုပဲ ေညာင္ကုန္ကူးခံေနရတယ္ဆိုပါေတာ့။ |
Sunday, January 25, 2009 | Labels: ေဝမွ်ျခင္း | 4 Comments
စာအုပ္အညႊန္း ၂
စာအုပ္အညႊန္းကို က်မေရးခဲပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ၁ အုပ္ပဲေရးဖူးပါေသးတယ္။ က်မ စာအုပ္အညႊန္းကို ေရးတယ္ဆိုတဲ့ေနရာမွာ တျခားသူေတြနဲ႔ တူခ်င္မွ တူပါလိမ့္မယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ က်မေရးျဖစ္တဲ့ စာအုပ္က အသစ္၊ လတ္တေလာထြက္ထားတာ မဟုတ္ပါဘူး (ဟုတ္ခ်င္လည္း ဟုတ္ပါလိမ့္မယ္) လတ္တေလာထြက္တာ မဟုတ္ေပမယ့္ က်မ လတ္တေလာ ဖတ္ျဖစ္ (ျပန္ဖတ္ျဖစ္) တဲ့ စာအုပ္ပါ။ ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ စာအုပ္ ေဟာင္းေဟာင္း၊ သစ္သစ္ အဲဒီစာအုပ္ရဲ႕ အရသာကုိ ဖတ္ဖူးသူေတြနဲ႔ သေဘာထားခ်င္း ေဝမွ်ရင္း .. မဖတ္ရေသးသူေတြကို ဖတ္ၾကည့္စမ္းပါ ... ဒီလိုေကာင္းတာပါလို႔ လက္တို႔ ခ်င္တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဖတ္ၿပီးသူေတြအေနနဲ႔ က်မနဲ႔ သေဘာထားျခင္း တူမတူ ေဝမွ်ခံစားၿပီး မဖတ္ရေသးသူေတြ ဖတ္ၾကည့္ၾကပါလို႔ ..။ ၿပံဳး၍လည္း ကန္ေတာ့ခံေတာ္မူပါ ရယ္၍လည္း ကန္ေတာ့ခံေတာ္မူပါ ဆရာမ ႏုႏုရည္ အင္းဝ ကို ပင္ကုိယ္ေရး လံုးခ်င္းစာေရးဆရာေတြထဲမွာ က်မေတာ္ေတာ့္ကို စြဲပါတယ္။ သူ႔စာအုပ္ေတြကို ထြက္သမွ် ဖတ္ခဲ့ၿပီး ဖတ္သမွ်လည္း ႀကိဳက္တာခ်ည္းပါပဲ။ သူက စာတအုပ္ကိုေရးတဲ့ေနရာမွာ အေၾကာင္းအရာတခုခုကို အေျခခံၿပီးေရးေလ့ရွိတယ္။ နယ္ပယ္ တခုခုကို ေနာက္ခံထားၿပီး အဲဒီနယ္ပယ္ကို အေသးစိတ္ ခ်ယ္မႈန္းေလ့ရွိတာ သူ႔ပရိသတ္ေတြ သိပါတယ္။ ဥပမာ - အမွတ္မရွိ၊ လမ္းမရွိ၊ ကီလီေဘာတံတား ဆိုရင္ ရန္ကုန္က တကယ့္ ဂ်စ္ပစီ .. လမ္းေပၚက လူေတြ အေၾကာင္းကို အေသးစိတ္ေရးျပထားတာပါ။ အိပ္ေနရင္ည ႏိုးေနရင္ေန႔ ဆိုရင္လည္း မ်က္မျမင္ေတြအေၾကာင္း .. မ်က္မျမင္ေတြရဲ႕ ဘဝကို ခပ္သြက္ သြက္၊ စုတ္ခ်က္အႏုစိတ္ သ႐ုပ္ေဖာ္ျပ ခဲ့တယ္။ မင္းသားသံုးသိန္း၊ မင္းသမီး တသိန္း၊ လူၾကမ္း တရာကေတာ့ ႐ုပ္ရွင္နယ္ပယ္က အ႐ႈပ္ေတာ္ပံုေတြ၊ လူၾကမ္းေတြ၊ ဇာတ္ပို႔ေတြသာမက၊ အလွ ဖန္တီးရွင္ေတြအေၾကာင္းေပါ့။ ဆရာမက နယ္ပယ္တခုကို ေသခ်ာ သုေတသနျပဳ ေလ့လာၿပီးမွ ေရးတာျဖစ္တဲ့အတြက္ ဆရာမရဲ႕စာအုပ္တိုင္းက ဝတၳဳဆိုတာထက္ အဲဒီနယ္ပယ္ကို စာဖတ္သူေတြ နားလည္သြား ႏိုင္တာမို႔ ေဆာင္းပါးလံုးခ်င္းေတြနဲ႔လည္း ဆင္ပါတယ္ (ဒါက်မရဲ႕ အယူအဆပါ) ဆရာမရဲ႕ စိတ္ကူးယဥ္ ဇာတ္ေကာင္ ေတြ ေၾကာင့္မို႔လို႔သာ ဝတၳဳျဖစ္သြားတာပါ။ က်မ မွတ္မိသေလာက္ ေတာ့ ဆရာမရဲ႕ ျမစိမ္းျပာ ကမာရြတ္ ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ေနာက္ထပ္ အဲလိုဝတၳဳမ်ိဳးေတြ ထြက္မလာေတာ့ဘဲ ခု က်မညႊန္းခ်င္တဲ့ “ၿပံဳး၍လည္း ကန္ေတာ့ခံေတာ္မူပါ ရယ္၍လည္း ကန္ေတာ့ခံေတာ္မူပါ” ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ဒီစာအုပ္က အမ်ိဳးသားစာေပ ဆုလည္း ရခဲ့ပါတယ္ (ရထိုက္တဲ့စာတအုပ္ပါပဲ) ဒီစာအုပ္ကေတာ့ မိန္းမလွ်ာ လိင္တူခ်စ္သူေတြရဲ႕ ဘဝကို ခ်ယ္မႈန္းထားတာပါ။ ေနရာကေတာ့ ေတာင္ၿပံဳးပြဲေတာ္ထဲမွာေပါ့။ ေဒစီဂ်ိန္းဆိုတဲ့ မိန္းမလွ်ာႀကီးတေယာက္က ဒီဝတၳဳရဲ႕ အဓိက ဇာတ္ေကာင္ပါ။ အဓိကဇာတ္ေကာင္ကို အဖြင့္မွာ ျပမထားေသးဘဲ ေတာင္ၿပံဳးပြဲေတာ္အသြား လမ္းေပၚက ျမင္ကြင္းေတြကို ဆရာမက ခပ္သြက္သြက္ ဖ်တ္ခနဲ၊ ဖ်တ္ခနဲ ျမင္သာထင္ရွားေအာင္ ျပပါတယ္။ က်မတို႔ ငယ္ငယ္ကၾကားဖူးခဲ့သလို ေယာက္်ားေလးေတြက မိန္းကေလး ေတြကို သားေျပာ၊ မယားေျပာ ေျပာတဲ့ ေတာင္ၿပံဳးမဟုတ္ေတာ့ဘူးတဲ့။ ဟိုတုန္းကလို ကေလး႐ုပ္ႀကီးေတြ အတင္းလိုက္ၿပီး ထိုးေပးတာမ်ဳိးေတြဘာေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ ေယာက္်ားေလးနဲ႔ မိန္းကေလး သမီးရည္းစားျဖစ္ဖို႔ မ်က္လံုးခ်င္းဆံု ရင္ခုန္ဖို႔ အင္မတန္ ခက္ခဲတဲ့ ေခတ္တုန္းက မက္ေမာခဲ့ၾကတဲ့ ပါးစပ္အရသာကို သည္ေန႔ေခတ္မွာ မမက္ေမာၾကေတာ့ဘူးနဲ႔တူပါရဲ႕။ ေရွးေခတ္ေတာင္ျပဳန္းကို မီလိုက္တဲ့ ဘိုးေတာ္အရြယ္ လူေပ်ာ္ႀကီးေတြေလာက္ပဲ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ေနာက္ေနၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေတာင္ျပဳန္းကေတာ့ ေတာင္ျပဳန္းပါပဲ။ ႐ိုးရာေၾကာင့္ႏွစ္စဥ္လာတဲ့သူေတြ၊ ေရႊဖ်ဥ္းႀကီး ေရႊဖ်ဥ္းေလး အရွင္ႏွစ္ပါး မစလို႔ စီးပြားလာဘ္လာဘတက္တယ္လို႔ ယံုၾကည္ သူေတြ၊ စီးပြားလာဘ္လာဘတက္ေအာင္လာတိုင္ပင္သူေတြ၊ လူမႈေရးကိစၥ ေၾကာင့္ လာေရာက္ ကိုးကြယ္သူေတြနဲ႔ ၾကက္ပ်ံမက် စည္ကားဆဲပဲလို႔ဆိုပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီထဲမွာ အမ်ားဆံုးက မိန္းမလွ်ာေတြေပါ့။ သူတို႔က နတ္ကေတာ္ေတြေလ။ နတ္က ဘာေၾကာင့္ မိန္းမအစစ္ကိုကေတာ္မေျမႇာက္ဘဲ မိန္းမလွ်ာေတြကိုမွေျမႇာက္ရသလဲ ဆိုတာကိုေတာ့ ဆရာမ ကိုယ္တိုင္လည္း ေမးခြန္းပဲထုတ္ထားခဲ့ပါတယ္။ ဒီထဲမွာ ေဒစီဂ်ိန္းကေတာ့ ေဆြမ်ိဳးေတာင့္တင္းတဲ့ သူေဌးနတ္ကေတာ္ေပါ့။ ေတာင္ျပဳန္းမွာ အိမ္ပိုင္ေတာင္ရွိၿပီး သူ႔ဆီ လာတဲ့ဧည့္သည္ေတြကို ပြဲေတာ္တေလွ်ာက္မွာ ထမင္းရည္ ေခ်ာင္းစီး ဧည့္ခံႏုိင္တဲ့သူ။ ေနာက္ၿပီး သူမ်ားနဲ႔မတူေအာင္ နတ္႐ုပ္ေတြမထားဘဲ ေဗာင္းေတာ္ တခုတည္းကို ဘုရားစင္ေရွ႕မွာ တင္ထားကိုးကြယ္တဲ့သူ။ ေခၽြရံသင္းပင္းမ်ားသေလာက္ မာနလည္းႀကီးသူ။ ဒါေပမယ့္ သူက အသက္ေတာ့ႀကီးၿပီ။ ၄၀ ေက်ာ္ ၅၀ တြင္းေပါ့။ ဆရာမ က ေဒစီဂ်ိန္းကို သူ႔ဘဝဇာတ္ေၾကာင္း သူ႔ဘာသာျပန္ေျပာင္းေျပာခိုင္းထားတာ ေတြ႕ရတယ္။ အဲဒီလိုအေရးက ဖတ္ရတာ အေတာ္လည္းသြက္ၿပီး မိန္းမလွ်ာေတြရဲ႕ တကယ့္ဘဝကို ျမင္ရတာ ၿပံဳးမိသလို၊ တခါတခါလည္း ကရုဏာသက္၊ တခါတခါလည္း ေဒါသထြက္မိပါတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း စတာ ၾကမ္းတယ္။ အို ... ကိုယ္ကေတာ့ ၾကမ္းေလ ႀကိဳက္ေလ။ သူငယ္ေတြက မိန္းမေရဆို ေမာင္ေရဆိုၿပီး သေဘာေတြကိုေခြ႕လို႔။ “ဟဲ့ ... မ” ဆိုလို႔ကေတာ့ မေအ၊ ႏွမ မိုးမႊန္သြားၿပီသာ မွတ္ေတာ့။ ေဒစီဂ်ိန္းတို႔ လူငယ္ဘဝက ေတာင္ျပဳန္းမွာ မိန္းမလွ်ာေတြ ဖမ္းတယ္ဆိုတဲ့ ေခတ္တေခတ္ရွိ လိုက္ေသးတယ္တဲ့ ...။ အဲဒါကိုဆရာမက ဒီလို သ႐ုပ္ေဖာ္ျပပါတယ္။ တခါတည္း ရဲအလစ္မွာ နန္းႀကီးေပၚတက္သြားၿပီးကဲတာေပါ့။ ခဏေနေတာ့ ရဲကျမင္ေရာ။ ျမင္တာနဲ႔ ေဒါသတႀကီး ကိုယ့္ဆီလာတာ ဖမ္းမလို႔။ ဒီလိုဘယ္ရမလဲ။ ျဗတ္ဆို တခါတည္း ထဘီခၽြတ္ခ်ၿပီး ကပ်ာကယာေခါက္၊ ခ်ိဳင္းၾကားညႇပ္၊ ေအာက္ကခံလာတဲ့ ပုဆိုးကို ျပင္ဝတ္ခဲ့ၿပီး ေဘးက သူငယ္တေယာက္ကို ဟဲ့ နင့္တိုက္ပံုျမန္ျမန္ခၽြတ္စမ္း၊ ငါ့ခဏေပး၊ ၿပီးေတာ့လိုက္ယူ ဆိုၿပီး တိုက္ပံုထပ္ဝတ္ၿပီး ေယာက္်ားပံု လုပ္လိုက္တာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ေရွ႕ကေန ခပ္တည္တည္နဲ႔ ျဖတ္ၿပီး ထြက္လာခဲ့တာ။ ရဲေတြနဲ႔ကိုယ္နဲ႔ လိုက္တမ္းေျပးတမ္း ကစားရတာကို ေပ်ာ္လို႔။ ေဒစီဂ်ိန္းက တျခား၊ တျခားေသာ မိန္းမလွ်ာေတြလိုပဲ ႏွလံုးသားရွိသူဆိုေတာ့ တျခားသူေတြ လိုပဲ ဇာတ္လမ္းေလး ရွိပါတယ္။ သူ႔ဇာတ္လမ္းက တမ်ိဳး။ ေကာင္ေလးတေယာက္ကို ရြာတရြာကေန ေခၚလာတာပါ။ ႐ုိး႐ိုးေခၚလာတာေတာ့မဟုတ္ဘူး ေကာင္ေလးရဲ႕ အေမဆီမွာ ၅၀၀ ေပးၿပီးဝယ္လာသတဲ့။ သူ႔ဆီမွာ လက္တိုလက္ေတာင္း လုပ္ရာကေန တျဖည္းျဖည္း သူ႔ဆီမွာ သူ႔လက္သူ႔ေျချဖစ္လာတဲ့ ေကာင္ေလးရဲ႕ ဘဝကိုလည္း ဆရာမက စိတ္ဝင္စားစရာ ျဖစ္ေအာင္ ေရးျပထားတယ္။ “ဝယ္မယ္ ဝယ္မယ္ တသက္လံုးစာ အပုိင္ဝယ္မယ္” ဆိုၿပီး အိမ္ေပၚေျပးတက္လို႔ ပိုက္ဆံ ၅၀၀ ကို ျဗတ္ဆို သူ႔အေမႀကီးကို ေရာ့ လို႔ ေပးပစ္လိုက္တယ္။ “ခုခ်ိန္ကစၿပီး ရွင့္သားကို က်ဳပ္ပိုင္ သြားၿပီေနာ္ ဒါပဲ” လို႔လည္း ေျပာလိုက္ေသးတယ္။ သူ႔အေမႀကီးက ေခါင္းတညိတ္ညိတ္နဲ႔ ပိုက္ဆံ ၅၀၀ ရလို႔ မ်က္ႏွာကို ၿပံဳးေနတာပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး မင္းမင္းကို ဂ်ိန္းပိုင္ခဲ့တာေပါ့။ မင္းမင္းဟာ ဂ်ိန္းရဲ႕ ေတာက္တိုမယ္ရ ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္ ကေလး၊ ဂ်ိန္းနတ္ပြဲကဖို႔ ပုဆိုး၊ ထဘီ၊ အကႌ် ျပင္ဆင္ေပးရမယ္။ ၿပီးရင္ စနစ္တက် ေခါက္သိမ္းရမယ္။ ဂ်ိန္းဆံထံုးကို ကူျဖဳတ္ ေပးရမယ္၊ ပန္းကိုကူျဖဳတ္ေပးရမယ္။ ဂ်ိန္းလက္ဝတ္လက္စားေတြကို မေပ်ာက္မရွေအာင္ သိမ္းရမယ္။ အေရးႀကီးဆံုးအလုပ္က ဂ်ိန္းနတ္ဝင္ေနတုန္း နတ္ကေနတုန္းမွာ ဂ်ိန္းမ်က္ႏွာ ေပၚက ေခၽြးဥေလးေတြကို တယုတယ သုတ္ေပးဖို႔ပဲ။ မိန္းမလွ်ာတို႔ထံုးစံအတိုင္း အခ်ိန္တန္ေတာ့ အသည္းကြဲရတယ္ဆိုတာေလးကို ဆရာမက ေတာင္ျပဳန္းရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈပံုရိပ္ေတြနဲ႔ ေရာစပ္ျခယ္မႈန္းျပထားခဲ့တာကလည္း စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းလြန္းပါတယ္။ ေတာင္ျပဳန္းမွာက ေဒစီဂ်ိန္းတို႔လို အဆင့္အတန္းျမင့္ျမင့္ အေျခာက္ေတြ ရွိသလိုပဲ တကယ့္ လမ္းေဘးက ေပါက္ကရ မဟုတ္တာ အကုန္လုပ္တဲ့ ဂ်ပိုးအေျခာက္ေတြ လည္း ရွိရဲ႕။ က်မသေဘာအက်ဆံုး ဇာတ္ေကာင္ကေတာ့ ေဒစီဂ်ိန္းရဲ႕ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ေငြခင္ဆိုတဲ့ မိန္းမလွ်ာပါ။ သူ႔အဆို ေလလြင့္မ ေပါ့။ ကနားတဲေရွ႕မွာ အရက္ခြက္ကိုင္ၿပီးထိုင္ေနတဲ့ ေငြခင္ကို ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း ေဒစီဂ်ိန္းက ေအာ္လိုက္တာနဲ႔ ေငြခင္က မိန္းမလ်ာတို႔ရဲ႕ နႈတ္ဆက္အဆဲနဲ႔ တုန္႔ျပန္လိုက္တယ္။ “ဘာကိစၥ နင္က ငါ့လိုက္ရွာရတာလဲ။ လင္လဲခ်င္လို႔လား” ေဒစီဂ်ိန္းက တစ္တစ္ခြခြ တလံုးခ်င္းဆဲလိုက္ ျပန္တယ္။ ေငြခင္ကေတာ့ သူ႔မူပိုင္ ဟန္အတိုင္း ပုဆိုးလတ္လတ္ေပၚမွာရွပ္အကႌ် လက္တို ေၾကာင္ေၾကာင္က်ားက်ား အျပင္ထုတ္ဝတ္လို႔ လက္တဖက္က အရက္ခြက္၊ တဖက္က စီးကရက္၊ မ်က္ႏွာေလးကလံုးလံုး၊ ႏႈတ္ခမ္းပါးနဲ႔ မ်က္လံုးကေလး ေပကလပ္ ေပကလပ္နဲ႔ ဒီေန႔ ဘာမ်ားရႈပ္ရပါ့မလဲလို႔ စဥ္းစားေနတဲ့ပံု။ ေဒစီဂ်ိန္းရဲ႕ ခ်စ္သူ မင္းမင္း .. (သူ႔အေခၚ မင္းေမာင္) ကလည္း ဒီေလာကထဲ ေနလာတာ ၾကာတဲ့အခါ က်ေတာ့ ေပါက္တတ္ကရ ေပါင္းစံုလုပ္တတ္လာၿပီ။ အရက္၊ မိန္းမ ... ဆိုတာေတြ က သူ႔အတြက္ေတာ့ ေဖာခ်င္းေသာခ်င္း။ အဲဒီမင္းမင္းနဲ႔ ေတာင္ျပဳန္းပြဲေရာက္လာတဲ့ သူေတာင္းစားမေလး ပန္းညိဳတို႔ရဲ႕ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းကေတာ့ ဆရာမရဲ႕ ဝတၳဳကို လံုးဝ ဝတၳဳ ဆန္သြားေစတဲ့အခ်က္ပါ။ နတ္ကေတာ္ေလာကမွာ ထြန္းကားလာတဲ့ “တက္ပြဲ” ဆုိတာကို အၿပိဳင္အဆိုင္က်င္းပတဲ့ အေၾကာင္းကလည္း အေတာ္ေလး စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းပါတယ္။ နန္းႀကီးေပၚမွာ တက္ပြဲကို အၿပိဳင္က်င္းပေတာ့ နတ္ကေတာ္ေတြက မ်ားလြန္းလို႔ ၿမိဳ႕မွာ ေဆးခန္းျပသလို တံုကင္ယူရ တာ၊ တေယာက္ကို ၁၅ မိနစ္ပဲ အခ်ိန္ရတာ၊ ပိုက္ဆံေတြ ေဖာခ်င္းေသာခ်င္း က်ဲၾကတာ၊ နတ္ကေတာ္ေတြ အၿပိဳင္အဆိုင္ဝတ္ၾကစားၾကတာ၊ တျခား ေအာက္နန္းေတြမွာ လိုက္ကရင္း မိန္းမေယာက္်ားေတြ ေဒြးေရာယွက္တင္ ေနၾက၊ မူးၾက၊ ကဲၾကတာေတြကို ဆရာမရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း သြက္သြက္ ေရးျပထားပါတယ္။ ဆရာမရဲ႕ ဝတၳဳတိုင္းမွာ ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္ေတြ မ်ားသလို ဒီဝတၳဳမွာလည္း အဓိက ဇာတ္ေကာင္ တေယာက္ထဲ မဟုတ္ဘဲ ဇာတ္ပို႔တိုင္းက စိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာင္း ေနပါတယ္။ ေဒစီဂ်ိန္းရဲ႕ ထမင္းခ်က္ အဖံုႀကီး (သူလည္း အေျခာက္ပဲ)၊ အဖံုႀကီးကို ကူဖို႔ ေတာက ေခၚလာတဲ့ အေျခာက္ကေလး၊ မဟုတ္က ဟုတ္က အကုန္လုပ္တဲ့ လွသူဇာေမ ဆိုတဲ့ အေျခာက္၊ ေတာင္းစားေနရတဲ့ ပန္းညိဳတို႔ ေမာင္ႏွမေတြ၊ ေနာက္ေတာ့ ခါးပိုက္ႏႈိက္ စိုးလြင္...။ “လွသူဇာေမတို႔ ကနားတဲဆိုတာ သိလိုက္တာနဲ႔ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး မင္းမင္း ျဖတ္ေလွ်ာက္သြား မလို႔ပဲ။ ဒါေပမယ့္ လွသူဇာေမပါတဲ့။ မ်က္စိက လ်င္လိုက္တဲ့ ျဖစ္ျခင္း။ “ဟဲ့မင္းမင္း လာပါဦး။ မထိုင္ေတာ့ဘူးလား” “ဟာ ... မထိုင္ေတာ့ဘူး။ အလုပ္ကေလးေတြ ရွိေသးတယ္ မာမီ” မင္းမင္းျငင္းေတာ့ မိန္းမတေယာက္လို အခုအခံ အျဖည့္အစြက္ေတြနဲ႔ ျပင္ဆင္ထားတဲ့ လွသူဇာေမက မိန္းမတေယာက္လိုပဲ နီရဲတြတ္ႏႈတ္ခမ္းေလးကို လွလွပပမဲ့တယ္။ “စိမ္းကားလိုက္တာေမာင္ရယ္။ ခဏေလးလာပါဦး။ ေျပာစရာရွိလို႔” ေနာက္ေတာ့ ယုန္ထိုးေန႔တဲ့။ အဲဒီေန႔မွာ ယုန္ထိုး႐ိုးရာ ရြာကလူေတြက ႀကိဳက္သေလာက္ ဆဲခြင့္ရွိတယ္ဆိုပဲ။ အဆဲခံရသူေတြက လာဘ္ေကာင္းတယ္ လို႔ ဆိုၾကတယ္။ ေနာက္ၿပီး သူေဌးကုန္းဆိုတဲ့ ေနရာတခု ေတာင္ျပဳန္းမွာ ရွိခဲ့ဖူးတာကို ဆရာမ က ခ်ယ္မႈန္းျပေသးတယ္။ ဟိုးအရင္က သူေဌးမႀကီးေတြ အေပ်ာ္လာၾကဴးတဲ့ ေနရာတခု .. အဲလို အေပ်ာ္ၾကဴးရင္း ပါသမွ်ကုန္လုိ႔ သူေဌးကုန္ဆိုရာကေန သူေဌးကုန္း ျဖစ္လာတာတဲ့။ ေဒစီဂ်ိန္းခမ်ာ မင္းမင္းရဲ႕ ေျခလွမ္းေတြကို သိလည္းသိ၊ လက္ပူးလက္ၾကပ္ကလည္း မမိေသး၊ လင္ပူမိေနတဲ့ ဘဝ ... ေတြ႕ရာေကာက္ရိုးမွ်င္ပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ကိုကူႏို္င္မယ္လို႔ ယူဆၿပီး ေတာင္ျပဳန္းတခြင္ ၿပဲၿပဲစင္ေအာင္ မင္းမင္းအေၾကာင္း လိုက္စံုစမ္းတာေတြ .. ။ မင္းမင္းကို ခ်စ္လြန္းလို႔ လူေရွ႕သူေရွ႕မွာ မ႑ပ္တိုင္ တက္ျပတာေတြကလည္း ဒီေလာကကို ေသေသခ်ာခ်ာ ထဲထဲဝင္ဝင္ မေလ့လာထားပဲ ေရးလို႔မျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြပါ။ သူတို႔ေလာကရဲ႕ အေခၚအေဝၚ၊ အေျပာအဆို၊ ေလယူေလသိမ္းေတြ သ႐ုပ္ပါလြန္းလို႔ ဖတ္ရင္း ၿပံဳးမိတယ္။ “ဟဲ့ ဂ်ိန္းစဘြန္းမ၊ လင္ေပ်ာက္ျပန္ပလား” ေဟာ .. ဟို ေလလြင့္မရဲ႕ မထီတရီ ေပါ့ပ်က္ပ်က္အသံ။ ေကာင္မက သူမ်ား ကနားတဲေပၚမွာ ပါတိတ္ရွပ္အကႌ်ေတြ ဘာေတြနဲ႔ စီးကရက္ခဲလို႔။ “ဟဲ ေငြခင္ လာခဲ့စမ္း။ နင့္ကိုငါလိုက္ရွာေနတာ။ နင့္ကို ေမးစရာရွိလို႔” ေငြခင္က ေအးစက္စက္မ်က္ႏွာနဲ႔ ပ်င္းမႈပ်င္းရာ ထလာတယ္။ ေဒစီဂ်ိန္းက ေဖ တခြန္း တုတ္လိုက္ေပမယ့္ ေငြခင္က နည္းနည္းမွ အိေႁႏၵမပ်က္ဘူး။ “နင့္ဟာေလးအေၾကာင္း ငါ့လာမေမးနဲ႔ ေလကုန္တယ္။ ေနာက္ထပ္လိုခ်င္ရင္သာေျပာ။ ငါဝယ္ေပးမယ္။ ေစ်းမဆိုးဘူး။ ပိုက္ဆံထားခဲ့။ ငါဝယ္ေပးမယ္” “ေတာ္ပါၿပီအေမရယ္။ အေမသာသံုးေဆာင္လိုက္ပါ။ မီွဝဲလိုက္ပါ။ ကဲ ... ငါ့ကိုေျပာစမ္း။ မင္းမင္းအေၾကာင္း နင္ဘာၾကားလဲ။ ညကေကာ မေတြ႕မိဘူးလား” လူေတြရြံရွာတဲ့ဒီဘဝမွာ တကယ့္မိန္းကေလးအစစ္နဲ႔ ၿပဳိင္ၿပီး ခ်စ္သူလုရတဲ့ အခါ အမ်ား အားျဖင့္ သဘာဝအတိုင္း ေကာင္မေလး အစစ္ေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္သြားမယ့္ ေကာင္ေလးကို အားေပးမိၾကမွာပဲ။ ထူးဆန္းတာက ဆရာမရဲ႕ အဖြဲ႕အႏြဲ႕ေၾကာင့္လား မေျပာတတ္ဘူး က်မစိတ္ထဲ ေဒစီဂ်ိန္းကို က႐ုဏာသက္မိတယ္။ မင္းမင္းကို ပန္းညိဳေလးနဲ႔ ခ်စ္သူျဖစ္တာ အျပစ္မဆိုခ်င္ေပမယ့္ ေဒစီဂ်ိန္းကို ခြဲသြားမယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ သေဘာမတူမိျပန္ဘ့ူး။ ေနာက္ဆံုး မင္းမင္းတေယာက္ ပန္းညိဳကိုရွာမေတြ႕ ေတာ့ဘဲ ဖ်ားၿပီး မူးလဲ ေဒစီဂ်ိန္းရင္ခြင္ထဲ ျပန္ေရာက္သြားတာကိုပဲ ဝမ္းသာေနမိျပန္ေရာ ..။ ဆရာမရဲ႕ ဒီဝတၳဳထဲမွာ ခါးပိုက္ႏႈိတ္စိုးလြင္အေၾကာင္းကုိ ေသခ်ာေရးျပထားေတာ့ က်မက ေနာက္ပိုင္း သူ႔အေၾကာင္း ဆက္လာဦးမယ္လို႔ထင္တာ။ အဲဒီတခ်က္ကေလးပဲ ေျပာစရာ ရွိမယ္ထင္ပါတယ္။ ဆရာမက ေဒစီဂ်ိန္းကို စကားတခြန္း ေပးေျပာခိုင္းထားတာ ေလးနဲ႔ ဒီစာစုကို အဆံုးသတ္ပါရေစ “နတ္ကေတာ္ဆိုတာ ငရဲအိုး ႏႈတ္ခမ္း ပတ္ေျပးေနတဲ့သူ” တဲ့ေလ။ အမွားျပင္ဆင္ခ်က္ ဆရာမ ႏုႏုရည္ရဲ႕ ဒီဝတၳဳကို က်မက အမ်ိဳးသားစာေပဆု ရခဲ့တယ္ထင္ၿပီး အဲလိုထည့္ေရးမိလိုက္ပါတယ္။ က်မရဲ႕ သုေတသနပ်င္းမႈသက္သက္ပါ။ အဲဒါကို ေအာင္ၿဖိဳးေလးက ခုလိုေထာက္ျပခဲ့ပါတယ္။ ေအာင္ၿဖိဳးေလးကို အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အမေရ ...အညႊန္းေလးအတြက္ေက်းဇူး ...ဒါထက္ က်ေတာ္သိရသေလာက္ေတာ့ သည္စာအုပ္ဟာ အမ်ိဳးသားစာေပဆု မရခဲ့ဘူးထင္တယ္ ၊ South Asian စာေပဆုေတာ့ Nomination ရခဲ့တယ္ ။ အဂၤလိပ္ဘာသာ ျပန္မွာညႊန္းထားတာေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္းမွာပဲ ၁၂ ႏွစ္ၾကာ စိစစ္ေရးကထြက္ခြင့္ မေပးဘူးလို႕ဆိုထားတယ္ ။ 1994 ကတည္းက အားမာန္သစ္က ထြက္ခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ေတာ့မွ ေရႊအျမဳေတ မွာ အခန္းဆက္ျပန္ပါတာ ။သိရသေလာက္ေတာ့ ဆရာမဟာ "ျမစိမ္းျပာ ...." တစ္အုပ္ပဲစာေပဆုရတာ ထင္တာပဲ ။ အဲ ... ရသင့္တဲ့ စာအုပ္ေတြေတာ့ အမ်ားၾကီးေပါ့ .. ေလ ။ အဲဒါနဲ႔ ပဲ ဆရာမႏုႏုရည္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အခ်က္အလက္ အနည္းငယ္ကို ရွာေဖြေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါတယ္။ လိင္တူခ်စ္သူ နတ္ကေတာ္ႏွင့္ ျမန္မာလူငယ္တဦးအၾကား ခ်စ္ႀကိဳးသြယ္ ဆက္ႏြယ္ပံုကို ေဖၚၾကဴးထားေသာ သူ ၏ ၀ထၳဳစာအုပ္က ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ အာရွစာေပဆု ရရိွခဲ့သည္။ ထို႔အျပင္ အဂၤလိပ္ဘာသာသို႔ျပန္ဆိုကာ Hyperion အမည္ျဖင့္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္တြင္ ထုတ္ေ၀ခဲ့သည္။ စာေရးဆရာမ ႏုႏုရည္ကို ၁၉၅၇ ခုႏွစ္တြင္ မႏၱေလးၿမိဳ႕အနီး အင္း၀ေက်းရြာတြင္ ဖြားျမင္ခဲ့သည္။ ၁၉၈၄ ခုႏွစ္တြင္ စာေပေလာ က အတြင္းသို႔ သူ စတင္ခ်င္းနင္း ဝင္ေရာက္လာသည့္အခ်ိန္မွစ၍ ၀တၳဳရွည္ေပါင္း ၁၅ အုပ္၊ ၀တၳဳတုိေပါင္း ၁၀၀ ေက်ာ္ႏွင့္ နာမည္ႀကီး ျမန္မာမဂၢဇင္းမ်ားတြင္ ေဆာင္းပါး ေျမာက္မ်ားစြာ ေရးသားခဲ့သည္။ ဆရာမႏုႏုရည္၏ ေရး သားမႈမ်ားသည္ ျမန္မာႏုိင္ငံ ေက်းလက္ေန ဆင္းရဲသားမ်ားအၾကားရွိ ဘ၀မ်ားႏွင့္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမ်ားမွ အပယ္ခံထားရသူမ်ား၏ အေၾကာင္းမ်ားကို တင္ျပထားခ်က္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ |
Saturday, January 24, 2009 | Labels: စာအုပ္အညြန္း | 10 Comments
ဝတၳဳတို ၂၀
လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၂ ႏွစ္ေလာက္က က်မ ဒီဝတၳဳတိုေလးကိုေရးၿပီး စာဆိုေတာ္ေန႔ ၿမိဳ႕နယ္စာေပၿပိဳင္ပြဲမွာ ဝင္ၿပိဳင္ခဲ့ပါ တယ္။ အဲဒီၿပိဳင္ပြဲမွာ ဒီဝတၳဳေလးက ပထမဆုရခဲ့တယ္။ အဲဒီဝတၳဳေလးေၾကာင့္ က်မ ဘဝမွာ ႀကီးမားတဲ့ အေျပာင္းအလဲ တခုျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ငယ္ေသးတာဆိုေတာ့ ခံစားခ်က္ေတြကို ဖံုးမရ ဖိမရနဲ႔ စိတ္ထဲ ရွိေနတဲ့အတိုင္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေရးခဲ့တာေၾကာင့္ တစံုတေယာက္ရဲ႕ရင္ကို တည့္တည့္ မွန္သြားပံုရတယ္။ အဲဒီတစံုတေယာက္နဲ႔ က်မတို႔ ဒီဝတၳဳေလးကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး လံုးဝျပန္မဆံုႏိုင္ေတာ့တဲ့ လမ္းႏွစ္လမ္းကို သီးျခားစီ ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကရပါတယ္ (အဲဒီအတြက္ က်မ ေက်နပ္တယ္) က်မဘဝမွာ ဖယ္ထုတ္ ထားခ်င္တဲ့ ၅ ႏွစ္တာကာလတခုရွိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ ၅ ႏွစ္ကို ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ေတြးလည္း မေတြးခ်င္ဘူး ..။ ရွိခဲ့ဖူးတယ္ဆိုတာလည္း ေမ့ခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ ၅ ႏွစ္ထဲမွာပဲ .. က်မလံုးဝ ေမ့လို႔မျဖစ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း ေတြ .. ကာလေတြ ... အမွတ္တရ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ေရာေထြး ေနခဲ့ျပန္ေရာ။ တကယ္ေတာ့ ဘဝဆိုတာ ပန္းသီးတလံုးလို နာေနတဲ့ေနရာကို လွီးထုတ္ပစ္လို႔မရဘူးဆိုတာ က်မ ေတာ္ေတာ္ေလး သေဘာ ေပါက္လာပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေမ့ထားခဲ့တဲ့ ဒီဝတၳဳေလးကို က်မ ျပန္ေဖာ္ထုတ္ လိုက္တာပါ။ အစကို ျပန္ဆြဲထုတ္လိုက္တဲ့သေဘာေပါ့။ ထံုးစံအတိုင္း အေၾကာင္းအရာတူေပမယ့္ အေရးအသား ကေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၂ ႏွစ္ကေလာက္ မ႐ိုးသားႏိုင္ေတာ့ တာ ဝန္ခံပါတယ္။ သည္းခံၿပီး ဖတ္ေပးၾကပါဦးေနာ္ ... ။ စြန္ကေလး .. ရစ္ဘီးေလး နဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ပိုင္ရွင္ စြန္ကေလး ဒီအခ်ိန္မွာ ေဟာဒီအျပာေရာင္ေကာင္းကင္ႀကီး တခုလံုးကို က်မပိုင္တယ္။ ေဝ့ဝႈိက္တိုက္ခတ္ေနတဲ့ ေဆာင္း ေလေၾကာင့္ နိမ့္ဆင္းသြားလိုက္၊ တဟုန္ထိုး အရွိန္နဲ႔ ျမင့္တက္သြားလိုက္၊ တခါ တခါ ေလနဲ႔အတူ အလိုက္သင့္ ေလး ေမ်ာပါသြားလိုက္ ...။ တိမ္ဆိုလို႔ ျမဴမႈန္ေလး တမႈန္စာေတာင္ မရွိတဲ့ ခုလို ေဆာင္းတြင္းရဲ႕ ခပ္ေစာေစာ ညေနခင္းေတြကို က်မသိပ္ခ်စ္ တာ။ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ ခုလိုခ်ိန္မ်ိဳးက်ခါမွ က်မက ဒီေကာင္းကင္ႀကီးထဲ လႊင့္ခ်င္တိုင္း လႊင့္ခြင့္ရတာကုိး။ တခ်ိဳ႕က က်မကို ေလတံခြန္တဲ့ ... ဒါေပမယ့္ က်မကေတာ့ စြန္ဆိုတဲ့ နာမည္ကိုပဲ ႀကိဳက္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လည္း ဆိုေတာ့ စြန္ဆိုတာက ငွက္ေလ .. အသက္ရွိတဲ့သေဘာ။ ေကာင္းကင္ႀကီးထဲမ်ား လြင့္ေနၿပီလားဆိုရင္ ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ ေမ့ပစ္လိုက္ခ်င္တယ္။ က်မဟာ ငွက္တေကာင္လို ေတာင္ပံေတြမပါေပမယ့္ ငွက္တေကာင္လို႔ ပ်ံသန္းႏိုင္တယ္ေလ။ ၿပီးေတာ့ ေဟာဒီ ေကာင္းကင္ႀကီး ထဲကေန ေလာကႀကီးကို အေပၚစီးနဲ႔ ၾကည့္ႏုိင္တယ္ မဟုတ္လား။ ျပာလြင္ေနတဲ့ ေကာင္းကင္ႀကီးထဲ .. လြင့္ခ်င္ရာ လြင့္ေနတဲ့ အဝါေရာင္ စြန္တေကာင္ေပါ့။ လြင့္ခ်င္ရာလြင့္ဆိုတဲ့ စကားကို က်မသံုးမိသြားၿပီ ...။ လြင့္ခ်င္ရာလြင့္ ...။ ဟုတ္ပါ့မလား။ ေလဟုန္ကိုစီးရင္း စိတ္ႀကိဳက္ေမ်ာလြင့္ေနခ်ိန္မ်ိဳးမွာ က်မနားက ငွက္တေကာင္တေလ ျဖတ္ပ်ံသြားတဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးဆို က်မရဲ႕ အေပ်ာ္ေတြ ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကုန္ေရာ ..။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်မရဲ႕ ေက်ာဘက္က တုန္႔ခနဲ ဆြဲတင္းလိုက္တဲ့ ခံစားမႈပါ တၿပိဳင္ထဲရလိုက္တယ္ဆိုရင္ က်မရဲ႕ဘဝႀကီးကိုပါ စိတ္နာမိေတာ့တယ္။ ေကာင္ေလးက က်မကိုသိပ္ခ်စ္တာ သိပါတယ္။ သူက က်မကိုခ်စ္လြန္းလို႔ အလွၾကည့္ထားတာ။ တျခား က်မလို ဘဝတူစြန္ေတြနဲ႔ ေဝးရာမွာ သီးသန္႔လာလႊတ္တာသာၾကည့္။ ဒါေပမယ့္ က်မဘဝကို က်မစိတ္နာတာေတာ့ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ က်မကို ေႏွာင္တည္းထားတဲ့ ေဟာဒီႀကိဳးႀကီးကို မုန္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်မကို အေလွ်ာ့အတင္း လုပ္ခ်င္တိုင္းလုပ္ေနတဲ့ ရစ္ဘီးေလး .. ။ အင္း သူ႔ကိုေတာ့ မမုန္းေပမယ့္ ... မခ်စ္ႏုိင္ေတာ့တာ အမွန္ပဲ။ က်မ မွာ လက္ေတြသာရွိမယ္ဆိုရင္ က်မေနာက္ေက်ာက ႀကိဳးေတြကို ျဖတ္ၿပီး လြင့္ခ်င္ရာလြင့္စမ္း ဆိုၿပီး လႊင့္ ပစ္လိုက္ခ်င္တယ္။ က်မ သိပါတယ္။ ဒီႀကိဳးမရွိေတာ့ရင္ က်မေသမယ္ဆိုတာ။ ေဇာက္ထိုးမိုးေမွ်ာ္ က်ခ်င္တိုင္း က်မယ္ ဆိုတာလည္း သိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပဳတ္မက်ခင္ ... ေလနဲ႔အတူ ေႏွာင္ႀကိဳးကင္းကင္း လြင့္ဝဲသြားမယ့္ အရသာကို က်မ လိုခ်င္တာ။ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ လြတ္လပ္တဲ့ ဘဝကို ရပါ့မလဲ။ သိပ္သိခ်င္တာပဲ။ က်မ ဒီလိုအျမင့္ကိုတက္ႏိုင္ဖို႔ ရစ္ဘီးေလးက လုပ္ေပးတာဆိုတာလည္း မသိတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီႀကိဳးႀကီးကို မုန္းေပမယ့္ ရစ္ဘီးေလးကို က်မ မမုန္းပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ရစ္ဘီးေလးရယ္ ... ငါ့ကို အဆံုးစြန္ ေျဖေလွ်ာ့ၿပီး လႊတ္ေပးလိုက္ပါေတာ့ ... လို႔ စိတ္ထဲကေန ေတာင္းပန္ၿပီး ႐ုန္းတိုင္း ရစ္ဘီးေလးက ျပန္ျပန္ဆြဲတယ္။ က်မ လြတ္ထြက္သြားေတာ့မယ္ဆိုတာ သိေနတဲ့အတိုင္းပဲ။ ၿပီးရင္ေတာ့ က်မတို႔ရဲ႕သခင္ ေကာင္ေလးက က်မကိုု အသာေလး ျပန္ရစ္ယူၿပီး အဲဒီရစ္ဘီးေလးနဲ႔တြဲလို႔ အိမ္ကိုျပန္သယ္သြားေတာ့တာပဲ။ အိမ္ေရာက္ရင္ေတာ့ စတိုခန္းထဲမွာ က်မတို႔ ၂ ေယာက္ကုိ ဒီတိုင္းထားခဲ့ေတာ့မယ္။ ေမွာင္မိုက္ေအးစက္ေနတဲ့ အဲဒီအခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးကို သိပ္မုန္းတယ္။ က်မရဲ႕ကမၻာဟာ ေဟာဟိုက ျပာလြင္ေနတဲ့ ေကာင္းကင္ႀကီးပဲ ျဖစ္သင့္တယ္မဟုတ္လား။ က်မ .. လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနပါရေစေတာ့ ရစ္ဘီးေလးရယ္။ က်မကို လြတ္လပ္ခြင့္ ေပးလိုက္ပါေတာ့။ ရစ္ဘီးေလး စြန္ကေလးကို က်ဳပ္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ခ်စ္လိုက္သလဲဆိုရင္ ... သူ ျမင့္ခ်င္တိုင္းျမင့္ဖို႔ က်ဳပ္ဘဝကို လည္ပတ္ ေပးေနတာသာၾကည့္။ သူ ဟုိး ေကာင္းကင္ အျမင့္ႀကီးထဲမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး လြင့္ေနတဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးဆို က်ဳပ္မွာ ရင္ တထိတ္ထိတ္နဲ႔ေပါ့။ တခါတေလ ေကာင္ေလးက သူ႔ကို ဟိုး ခပ္ျမင့္ျမင့္ တေနရာမွာ လြင့္ဝဲေနေစၿပီး က်ဳပ္ကို သူ႔ ေဘးက မ်က္ခင္းျပင္ေပၚမွာ ဒီတိုင္းခ်ထားလိုက္ေသးတယ္။ အဲလို အထိန္းအကြပ္ မရွိတဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ အႏၱရာယ္တခုခုမ်ား ေတြ႕မလား ဆိုၿပီး က်ဳပ္ရဲ႕ မ်က္စိေတြကို အစြမ္းကုန္ဖြင့္လို႔ ေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့ရတာ။ စြန္ကေလး ေပ်ာ္ေနတာေတြ႕ရင္ က်ဳပ္လည္း ေပ်ာ္တာပါပဲ။ စြန္ကေလးက ေကာင္းကင္ထဲမွာ သိပ္ကို ေပ်ာ္ရႊင္ တတ္သေလာက္ က်ဳပ္နားေရာက္လာၿပီဆိုရင္ မ်က္ႏွာက မေကာင္းေတာ့ဘူး။ အဲလိုအခါမ်ိဳးမွာ က်ဳပ္ သိပ္ဝမ္းနည္းရပါတယ္။ တခါတခါ က်ဳပ္ကို ေဘးမွာထားၿပီး ဟိုးေကာင္ကင္ႀကီးကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း ေကာင္ေလး လက္ထဲမွာ ဒရြတ္ဆြဲလိုက္ပါလာတဲ့ စြန္ကေလးကိုၾကည့္ရင္း က်ဳပ္ ငိုေတာင္ ငိုခ်င္မိတယ္။ စြန္ေလးက သူ႔ေနာက္ေက်ာက သူ႔ကို တုန္႔ဆြဲေနတဲ့ ႀကိဳးကို မုန္းတယ္ ဆိုတာ က်ဳပ္သိပါတယ္။ တခါတခါမွာ အဲဒီႀကိဳးကို သူျဖတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္ဆိုတာလည္း က်ဳပ္ခံစားရတယ္။ ဘယ္ျဖစ္မလဲဗ်ာ။ စြန္ကေလး စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ က်ဳပ္က သူ႔အလိုလိုက္လိုက္ပါၿပီတဲ့ ...။ သူက သက္ရွိမွ မဟုတ္ဘဲ။ သူ႔ကိုယ္သူလည္း မထိန္း ႏိုင္ဘူးေလ ..။ ခဏေတာ့ သူေပ်ာ္ရမွာေပါ့ ..။ ေလထဲမွာ လြင့္ဝဲေနတဲ့ အရသာ ..။ လြတ္လပ္မႈရဲ႕ အရသာကို သူ မိနစ္နည္းနည္းေလာက္ ခံစားၿပီးရင္ ေအာက္ကို ေဇာက္ထိုးမိုးေမွ်ာ္ က်ခ်င္တိုင္း က်လာေတာ့မွာ။ ေအာက္မွာ ဆူးေညာင့္ေတြ အမ်ားႀကီး။ သူ႔ခႏၱာကိုယ္ ပါးပါးေလး စုတ္ျပတ္သတ္သြားမွာ ..။ ၿပီးရင္ သူ႔ဘဝ အဆံုးသတ္သြားေတာ့မွာ။ ေတြးၾကည့္တာနဲ႔တင္ ရင္ထိတ္မိပါရဲ႕။ ဟင့္အင္း အဲလို ဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္ေစရဘူး။ က်ဳပ္ေခါင္းေတြ မူးေနာက္သြားပါေစ။ က်ဳပ္ရဲ႕ ခႏၱာကိုယ္ကို ဘယ္ႏွပတ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ လည္ပတ္သြားပါေစ ... စြန္ကေလး ဒုကၡမေရာက္ဖို႔ အေရးႀကီးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေကာင္ေလး ...။ ေကာင္ေလးက က်ဳပ္တို႔ ၂ ေယာက္လံုးကို သိပ္သံေယာဇဥ္ ရွိတာေလ။ က်ဳပ္တို႔နဲ႔ အတူတူ ေနခ်ိန္ဆို သူသိပ္ေပ်ာ္တာ။ စြန္ကေလးကိုလည္း သူက သိပ္ျမတ္ႏိုးတာ။ အဲဒါေၾကာင့္ တျခားသူေတြ စြန္လႊတ္တဲ့ ေနရာနဲ႔ အေဝးႀကီးမွာ လာလႊတ္တာသာၾကည့္။ တျခားႀကိဳးေတြနဲ႔ ျငိၿပီး စြန္ကေလး ျပတ္သြားမွာ စိုးလို႔တဲ့။ က်ဳပ္က သူ႔ကိုခ်စ္လြန္းလို႔ က်ဳပ္နားမွာ သူ႔ကိုရွိေစခ်င္လို႔ ဆိုတာထက္ သူ႔ဆီကို က်ေရာက္လာမယ့္ အႏၱရာယ္ေတြအတြက္ စိုးရိမ္လို႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ ညေနေစာင္းလို႔ အေမွာင္နည္းနည္း သမ္းလာတဲ့အခ်ိန္ .. အိမ္ျပန္ခ်ိန္တိုင္း က်ဳပ္ ဝမ္းနည္းရတာပါပဲ။ သူ က်ဳပ္အနားမွာ မေပ်ာ္ဘူးေလ။ တခါတခါမ်ားဆို ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ဆိုၿပီး လႊတ္ေပးလိုက္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူေတြ႕ႀကံဳရမယ့္ အႏၱရာယ္ေတြက နည္းတာမဟုတ္ဘူးဗ်။ သူ႔အတြက္ က်ေနာ္တို႔ မရွိလို႔ကို မျဖစ္ဘူး ...။ သူတို႔ရဲ႕ပိုင္ရွင္ အဝါေရာင္စြန္ကေလးရယ္ ... အညိဳေရာင္ ရစ္ဘီးေလးရယ္က က်ေနာ့္ဘဝပဲ။ က်ေနာ္က စြန္လႊတ္ရတာကို သိပ္ ႀကိဳက္တာ။ ႀကိဳက္တယ္ဆိုတာ စြန္လႊတ္ရံုသက္သက္ပါ....။ စြန္ေတြ လိုက္ျဖတ္ေနတာကိုေတာ့ မုန္းတယ္။ က်ေနာ့္ စြန္ကေလး အျဖတ္ခံရမွာကိုလည္း သိပ္ေၾကာက္တာပဲ။ ဒီစြန္ကေလးနဲ႔ ရစ္ဘီးေလးကို က်ေနာ့္ေဖေဖက က်ေနာ့္ေမြးေန႔အတြက္ ဝယ္ေပးထားတာေလ။ စြန္ကေလးက သိပ္လွတာ။ တျခား အေပါစား စြန္ေတြလို မဟုတ္ဘူး။ အရြယ္လည္း ႀကီးတယ္။ ပန္းပြားေတြနဲ႔ .. အလွလႊတ္တဲ့စြန္ေလးေပါ့။ ေကာင္းကင္ျပာျပာႀကီးထဲမွာ စြန္ဝါဝါေလးလြင့္ေနတာ ၾကည့္ ရရင္ က်ေနာ္ သိပ္ေပ်ာ္တာ။ ဒါေၾကာင့္ ညေနတိုင္း ဒီစြန္ေလးနဲ႔ ရစ္ဘီးေလးကိုယူၿပီး ဒီကြင္းျပင္ႀကီးထဲမွာ က်ေနာ္ စြန္လာ လႊတ္တယ္။ စြန္ကေလးကို တျခားေကာင္ေတြ ျဖတ္မွာစိုးလို႔ ဘယ္သူမွ မရွိတဲ့ေနရာမွာလာလႊတ္တာ။ ၿပီးေတာ့ ဓာတ္ႀကိဳး ေတြ၊ သစ္ပင္ေတြနဲ႔လည္း မၿငိေစရဘူး။ စြန္ကေလးကို စိတ္ႀကိဳက္လႊတ္ၿပီး ျပန္သိမ္းၿပီးတဲ့အခ်ိန္ .. စြန္ကေလးနဲ႔ ရစ္ဘီးေလး တူတူရွိေနခ်ိန္ကေတာ့ က်ေနာ့္အတြက္ ပီတိျဖစ္ရတဲ့အခ်ိန္ပဲ။ သိပ္ကို စိတ္ခ်မ္းသာတဲ့ အခ်ိန္လို႔ေျပာလည္းရတယ္။ သူတို႔ကို တြဲရက္ကေလးထားၿပီး တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ေနရတာကိုက ေက်နပ္စရာ။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ဒီစြန္ကေလးနဲ႔ ဒီရစ္ဘီးေလးက သိပ္လိုက္ဖက္တယ္လို႔ ထင္မိတယ္။ ဒါေၾကာင့္စြန္ကေလးနဲ႔ ရစ္ဘီးေလးကို ဘယ္ေတာ့မွ မကြဲမကြာေစရဘူး။ သူတို႔ ၂ ခုကို အၿမဲတူတူ ရွိေနေစရမယ္။ က်ေနာ္ သိပ္ခ်စ္တဲ့ ဒီပစၥည္းေလး ၂ ခုကို က်ေနာ္ တသက္လံုး တျမတ္တႏို္းသိမ္းထားမွာ။ ။ |
Monday, January 19, 2009 | Labels: ဝတၳဳတို | 11 Comments
tag 8
အႀကိဳက္ဆံုး ကဗ်ာ
စားရေသာအခါဝယ္
ခ်စ္သူကိုသတိရ တမ္းတမိတယ္
ခုမ်ားေတာ့ကြယ္ မုန္းလို႔ရယ္ဟုတ္ဘူး
စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ဆိုတာ
ဘယ္လိုဟာ မသိတာေၾကာင့္
မင္းကို ေမ့ေနရပါေၾကာင္း
ေတာင္းပန္စိတ္ကူး …။ ။
Tuesday, January 13, 2009 | Labels: tag | 10 Comments
စိတ္ကူးတည့္ရာ ၃
ငေပါမ်ားေဂဟာအတြက္ အတည္ေပါက္ပို႔စ္ က်မရင္ထဲက လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ေရးခ်င္မိတာနဲ႔ ဒီပို႔စ္ေလးကိုေရးမိတာပါ။ အစကေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ဘဲ အေပ်ာ္ေပါ့ ဆိုၿပီး စခဲ့မိတဲ့ဇာတ္လမ္းေလးတခုေပါ့။ ေျပာရရင္ ဟိုး ကနဦးကို အစခ်ီရမယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဘေလာ့ဂါထဲမွာ လံုးဝမသိဘဲ စခင္သြားတဲ့ .. က်မက ဖိုးေတလို႔ ေခၚတဲ့ ေမာင္ေလးတေယာက္ရွိတယ္။ သူက ေရာ့ကာဆိုေတာ့ သူ႔ဘေလာ့မွာ ေရာ့ခ္ သီခ်င္းနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ၊ တပ္ပ္ ေတြပဲေရးပါတယ္။ က်မက ေရာ့ခ္သီခ်င္းေတြ စိတ္ဝင္စားတဲ့သူျဖစ္ေတာ့ သီခ်င္းေတြ ေနာက္လိုက္ရင္း ဝါသနာတူ အဲဒီေမာင္ေလးနဲ႔ ခင္သြားတာပါ။ ေနာက္ေတာ့ မိဘေဝး၊ ေမာင္ႏွမေဝးေနသူခ်င္း ေတာ္ေတာ္ေလး ရင္းႏွီးသြားပါတယ္။ သူ႔ေကာင္မေလး အေၾကာင္းေတြကစလို႔ က်မနဲ႔သူ ေခါင္းစဥ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူၾကည့္မရတဲ့ က်မရဲ႕ ဘေလာ့ေလးကိုလည္း အခ်ိန္ကုန္ခံၿပီး ျပင္ေပးခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ဘေလာ့မွာ သီခ်င္းေတြကို ခံစားျပထားတာ က်မက သေဘာက်မိေတာ့ အဲဒါေတြက သူ႔သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ ေရးေပးတာလို႔ ဆိုပါတယ္။ သူက မိတ္ ဆက္ေပးတာနဲ႔ အဲဒီသူ႔သူငယ္ခ်င္းဆိုသူနဲ႔ ခင္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ အဲဒါကေတာ့ ခုခ်ိန္မွာ က်မနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ရင္းႏွီးၿပီး က်မကိုလည္း အစ္မႀကီးတေယာက္လို သေဘာထားခင္မင္တဲ့ ေမာင္ေလး အန္ဒီေခၚ ဖိုးေအာင္ပါ။ က်မက သူ႔ဘေလာ့ကစာေတြကို သေဘာက်မိတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာ တကၠသိုလ္တက္တုန္းက ျဖစ္ခဲ့တာေတြကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလးေတြ ေရးျပထားတာ (ဖိုးေတစကားနဲ႔ေျပာရရင္) သူတို႔ရဲ႕အႀကိဳက္ ေသြတာေဆာ္ႀကီး စတုိင္ေပါ့။ စာဖတ္တာခ်င္း၊ ႐ုပ္ရွင္ႀကိဳက္တာ၊ သီခ်င္းေတြ ႀကိဳက္တာခ်င္းတူတဲ့ အဲဒီဖိုးေအာင္နဲ႔ က်မတို႔ တကယ့္ေမာင္ႏွမရင္းေတြလို ခင္သြားၾကပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဖိုးေအာင္ရဲ႕ဘေလာ့မွာလာလာေအာ္တဲ့ သူတေယာက္ကို စိတ္ဝင္စားမိရင္း သူ႔ဘေလာ့ကို သြားလည္မိျပန္ေရာ။ ဖိုးေအာင္ကို ေပါက္ကရေတြလာလာေအာ္ေနတဲ့ နန္းညီ ဆိုတဲ့တေယာက္ေပါ့။ အဲဒီဘေလာ့ေလး ေရာက္ေတာ့ “မနန္းညီပါ ကိုနန္းညီမဟုတ္ပါဘူး .. ေငြမက္ပါတယ္” အစခ်ီတဲ့ သူ႔ အေၾကာင္း ေရးထားပံုေလးကို သေဘာက်မိၿပီး သူ႔ဘေလာ့ကို ေမႊေႏွာက္ၾကည့္မိေတာ့ သူက ယဥ္ေက်းမႈတကၠသိုလ္က ဆင္းတယ္ဆိုတာ သိလိုက္ရတယ္။ အဲဒီမွာ က်မသူ႔ကို ပိုစိတ္ဝင္စားသြားတယ္။ လတ္စသတ္ေတာ့ သူက သူ႔ရဲ႕စီနီယာ က်မေမာင္ေတြ အုပ္စုကို သိ႐ံုမကဘူး .. သူ႔အေဖက က်မ ေမာင္ေတြရဲ႕ ပန္းခ်ီဌာနမႉးျဖစ္ေနခဲ့တာကိုး။ ဖိုးေအာင္ရဲ႕ မိတ္ဆက္ေပးမႈနဲ႔ နန္းညီနဲ႔ပါခင္သြားၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ က်မတို႔ေတြ ေမာင္ႏွမေတြ ျဖစ္သမွ်ေတြ တိုင္ပင္ၾက၊ ဂ်ီေတာ့ခ်က္တင္မွာ အားရင္သီခ်င္းေတြဆိုၾက၊ ေပါက္ကရေတြ ေျပာၾကနဲ႔ အလုပ္ပင္ပမ္းခ်ိန္မွာ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္အေမာေျပရပါတယ္။ နန္းညီကလည္း စာေတာ္ေတာ္ဖတ္၊ ႐ုပ္ရွင္ေတာ္ေတာ္ၾကည့္တဲ့ ေကာင္မေလးဆိုေတာ့ က်မနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ေလေပးေျဖာင့္ပါတယ္။ ဖိုးေအာင္နဲ႔သူနဲ႔က ခင္တာမၾကာေသးေပမယ့္ တကယ့္ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြလိုပဲ အျပင္မွာပါ ဆံုၾက၊ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ၾကတယ္တဲ့။ တရက္မွာေတာ့ က်မ႐ံုးမွာ ပင္ပမ္းလြန္းလို႔ ဘာမွမလုပ္ခ်င္ဘဲ ငုတ္တုတ္ခဏ ထိုင္ေနမိတုန္း ဖုိးေအာင္ ေရာက္ခ်လာပါတယ္ (ဂ်ီေတာ့ကေနေျပာပါတယ္)။ ထံုးစံအတိုင္း “ဂါးးးးးးးးးးးးးးးးး” လို႔ေအာ္ၿပီး ဝင္လာတာ။ ၿပီးေတာ့ ... “အစ္မ က်ေနာ္ရယ္ ညီရယ္ ႐ူးေပါဂိုဏ္းဖြဲ႕ၾကမလို႔ ပါမလား” “ေဟ .. စိတ္ဝင္စားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဥကၠဌလုပ္ရမွပါမယ္ ငွင္းငွင္း” “ဟာ အဲဒါေတာ့ မရေတာ့ဘူး၊ ဥကၠဌရာထူးကို က်ေနာ္ယူလိုက္ၿပီဗ် ငွဲငွဲ” “ေၾသာ္ ဂလိုလား .. ဒါဆိုရင္ေတာ့ နာယကေလာက္ရလည္း ျဖစ္ပါတယ္” “အဲဒါေတာ့ရသဗ်” အဲလိုအျပန္အလွန္ေျပာၿပီးသည္အထိ က်မစိတ္ထဲ ဘာမွမရွိဘူး။ သူတို႔ ၂ ေကာင္က ဂလိုပဲ ေပါေတာေတာ လာလုပ္ေနက်ကိုး။ ဖိုးေအာင္ၿငိမ္ေနၿပီး ခဏေနေတာ့ ညီ (နန္းညီ) ေရာက္ခ်လာပါေလေရာ။ သူ႔ဘေလာ့ သြားဖတ္ခ်ည္တဲ့။ အဲဒီမွာမွ ဟိုက္ရွားလပတ္ရည္လို႔ ေအာ္လိုက္မိလားမသိဘူး .. ဒင္းေလးက သူ႔ဘေလာ့မွာ ႐ူးေပါဂိုဏ္း ဖြဲ႕ၿပီးတဲ့အေၾကာင္း အန္ဒီက ဥကၠဌျဖစ္ၿပီး မတူးတူးသာက နာယကျဖစ္ပါေၾကာင္း၊ သူကေတာ့ စည္း႐ံုးေရးအမႈေဆာင္ တာဝန္ကိုယူမွာျဖစ္တယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေရးထားပါတယ္။ မၾကာဘူး ခဏလည္း ေနေရာ အဖြဲ႕ဝင္ ၂ ေယာက္ထပ္တိုးၿပီတဲ့ .. အဲဒါကေတာ့ အတြင္းေရးမႉး ၂ ရာထူးယူမယ့္ ဗီလိန္ရယ္၊ သဘာပတိ ဂ်ဲဂ်ယ္ရယ္ ဆိုပဲ။ ဝင္ေတာ့လည္းဝင္ၾကေပါ့။ အဲဒီအထိ က်မခပ္ေပါ့ေပါ့ပဲ။ ေအးေအးေဆးေဆးပဲေပါ့။ အဲဒီမွာ ဟို ၂ ေကာင္ကလည္း ဂ်ီေတာ့ကို ဝင္လာၾကျပီ။ စည္းကမ္းခ်က္ေတြဘာေတြ ထုတ္ေနၿပီ .. စည္းကမ္းခ်က္ကေတာ့ ေထြေထြထူးထူး မဟုတ္ပါဘူး။ ႐ူးေပါဂိုဏ္းဝင္ခ်င္ရင္ ေပါရမယ္ .. ၿပီးေတာ့ ဘေလာ့တခုပိုင္ဆိုင္ရမယ္၊ ကိုယ့္ဘေလာ့မွာ အလွ်င္းသင့္သလို ေပါတဲ့ပို႔စ္ေတြတင္ရမယ္တဲ့ .. အဲဒီထိလည္း က်မက ဟုတ္ၿပီ .. (ကိုယ္တင္ခ်င္မွျဖစ္တာကိုး ဟီးဟီး) ဒါေပမယ့္ က်မက ဗီလိန္တို႔ ဂ်ဲဂ်ယ္တို႔ တကယ္ေပါမေပါ စမ္းခ်င္ေသးေတာ့ သူတို႔ဘေလာ့ေတြ သြားၾကည့္မိ တယ္။ လားလား ေပါခ်က္ကေတာ့ ေျပာမေနနဲ႔ .. ေလးစားေလာက္ေအာင္ ေပါပါေပတယ္..။ ေနာက္ပိုင္းမွာ အစ္မမရွိတဲ့ ဂ်ဲဂ်ယ္က က်မကို ေတာ္ေတာ္ခင္သြားျပန္တာနဲ႔ က်မက ခင္မင္တဲ့ ေမာင္ေလးေတြကို ေခၚတဲ့ ေလအတိုင္း သူ႔ကို ဖိုးဂ်ယ္လို႔ ေခၚတယ္။ သူက အဲဒီလိုေခၚတာကိုသေဘာက်ၿပီး သူ႔ဘေလာ့ကိုပါ ဖိုးဂ်ယ္ရဲ႕ ဘေလာ့ လုပ္လုိက္တယ္။ အဲဒီမွာ ဖိုးဂ်ယ္နဲ႔ ဗီလိန္တို႔ တိုင္ပင္လိုက္ၾကၿပီး ႐ူးေပါဂိုဏ္းႀကီးပိုင္ဆိုင္တဲ့ ဘေလာ့တခုလုပ္မယ္ ျဖစ္ပါေလေရာ။ အဲဒါေတာ့ က်မစဥ္းစားရၿပီ .. ဟုတ္တယ္ေလ ကိုယ္ပိုင္ဘေလာ့ေတာင္ နပ္မွန္ေအာင္ တင္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနရတဲ့ဟာ ေနာက္ထပ္ ဘေလာ့တခုဆိုေတာ့ ျဖစ္ပါ့မလားေပါ့ ... ဒါေပမယ့္ အဲ့ေကာင္ေတြက အရမ္းတက္ႂကြေနၾကၿပီ။ ပန္းခ်ီဆရာမ နန္းညီကလည္း ဘန္နာျပင္ဖို႔ တကဲကဲလုပ္ေနၿပီ .. အမ်ားညီေနၿပီဆိုေတာ့လည္း ကဲ ခ်ကြာေပါ့ .. သို႔ေသာ္ ငါမေရးႏိုင္ရင္ မေျပာၾကနဲ႔ေနာ္ဆိုေတာ့ ဒင္းတို႔က အစ္မ ဘာမွမလုပ္ခ်င္လည္းေန၊ က်ေနာ္တို႔ လုပ္မယ္ တဲ့။ အဲဒီေတာ့ က်မက ေကာင္းေလွာင့္ေတးေပါ့။ ဒီတိုင္း အလကားေနရင္း နာယကႀကီးလုပ္ရမွာပဲဟာ ဟီး။ သို႔ေသာ္ က်မက အသက္ကႀကီးၿပီ။ ကေလးေတြနဲ႔ အၿပိဳင္ေပါရမွာဆိုေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ရွက္သလို ျဖစ္မိတယ္။ ဒါနဲ႔ နာမည္အရင္းမသံုးနဲ႔ေနာ္လို႔ ေျပာရျပန္တယ္။ သူတို႔ကအစေတာ့ လက္ခံၾကပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေမ့ေမ့ၿပီးက်မနာမည္ကို နာယကဂ်ီး ဆိုတာနဲ႔တြဲသံုးၾကတာပါပဲ။ က်မလည္းမေျပာေတာ့ဘူး ဒီတိုင္းထား လိုက္တယ္။ ဘေလာ့ဖြင့္ဖြင့္ခ်င္းမွာ နာယကႀကီးရဲ ဥေယာဇဥ္ဆိုၿပီး တပုဒ္ေရးေပးျဖစ္တယ္။ ေနာက္ မေရးျဖစ္ျပန္ဘူး။ ေနာက္ေတာ့ က်မက ဖိုးေအာင္ကိုေျပာျဖစ္တယ္ ႐ူးေပါဂိုဏ္းကို ငေပါေဂဟာလို႔ ေျပာင္းရေအာင္လုိ႔။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ ဆရာေမာင္ထြန္းသူက ဂၽြန္စတိန္းဘတ္ရဲ႕ ကင္နရီရိုးလ္ကို ငေပါမ်ားေဂဟာလို႔ နာမည္ေပးထားတာ ႀကိဳက္လို႔ပါ။ တကယ့္ဗယုတ္သုတ္ခေတြေလ ..။ က်မ ဘာေျပာေျပာ ေထာက္ခံတဲ့ ဖိုးေအာင္က အားလံုးကို အသိေပးၿပီး ညီက ဘန္နာေလးကို ေျပာင္းလိုက္ပါတယ္။ ဘေလာ့လုပ္ၿပီးေနာက္မွာ ထပ္ဝင္လာတာကေတာ့ အသင္းသားခ်ဳပ္ႀကီး ေခါင္ေခါင္ပါ။ ေနာက္မၾကာဘူး အသင္းဝင္ေတြ မ်ားလာေတာ့တယ္။ အားလံုးက ဝန္ႀကီးေတြခ်ည္းပဲ .. ေမြးျမဴေရးဝန္ႀကီး ဆုမြန္၊ ပညာေရးဝန္ႀကီး မေမ၊ ႏိုင္ငံျခားေရးဝန္ႀကီး ကဗ်ာေမႊ၊ ဆည္ေျမာင္းဝန္ႀကီး သံလြင္ဟီး႐ိုး ... အားလံုးက ေလွ်ာက္လႊာနဲ႔တကြ ေပါၾကရပါတယ္။ ေပါႏိုင္မွ ဝန္ႀကီးျဖစ္မွာကိုး (ငေပါဝန္ႀကီးေတြေျပာပါတယ္) အဲဒီမွာ ေနာက္ေတာ့ တဦးတည္းေသာ အသင္းသား ေကလာလည္း ဝင္လာတယ္ (ေတာ္ေသးတယ္ ႏို႔မို႔ဆို ဝန္ႀကီးေတြခ်ည္းပဲဆုိေတာ့ ေျပာစရာျဖစ္ေနမွာ သူ႔ေၾကာင့္ အသင္းသားတေယာက္ရတာ) အားလံုး ေပ်ာ္ ေပ်ာ္ပါးပါး အုတ္ျမစ္ခ် အဲ ေပါၾကရင္း ႏိုဝင္ဘာလကုန္ပိုင္းမွာ စင္ကာပူကို ခဏသြားဖုိ႔႔ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီမွာ ဖိုးဂ်ယ္၊ ဗီဗီနဲ႔ ေခါင္တို႔ကို ဆက္သြယ္ေတာ့ သူတို႔က အရမ္းဝမ္းသာၾကတယ္။ စင္ကာပူေရာက္ ငေပါအဖြဲ႕နဲ႔ ေတြ႕ျဖစ္ေတာ့မွ အားလံုးဟာ ေတာ္ေတာ့္ကို ခ်စ္စရာေကာင္းပါလားလို႔ ေသခ်ာ သိလိုက္ရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က ခ်က္တင္မွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ အဆင္ေခ်ာေနေပမယ့္ အျပင္မွာ ဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္တာေလ။ ဒါေပမယ့္ က်မေတြ႕လိုက္ရတဲ့ ငေပါေလးေတြကေတာ့ အျပင္မွာ တကယ့္ကို ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေနပါတယ္။ ေခါင္ေခါင့္ကိုဆို က်မ ျမင္တာနဲ႔ ညီမေလးတေယာက္လိုကို ခ်စ္သြားတာ။ သူကလည္း က်မကို အဲလိုပဲေျပာပါတယ္။ စင္ကာပူက ျပန္လာေတာ့ “နာယကဂ်ီးရဲ႕ ေစ့စပ္ျဖန္ေျဖေရး ခရီးစဥ္အီလည္စြာၿပီးစီး” ဆိုၿပီး ပို႔စ္တခု ေရးျဖစ္တယ္။ ဗီဗီနဲ႔ ဖိုးဂ်ယ္တို႔ ၂ ေယာက္က ငေပါေဂဟာကို သူတို႔ရဲ႕ေဂဟာ အစစ္ေတြထက္ တကယ့္ကို သံေယာဇဥ္ႀကီးၾက သူေတြပါ။ ဖိုးဂ်ယ္ဆို အသင္းဝင္ခ်င္တဲ့သူရွိရင္ ဒိုင္ခံ ေမးလ္ပို႔ ေထာက္ခံခ်က္ေတာင္း၊ က်မတို႔က ေထာက္ခံရင္ (က်မတို႔ကလည္း ဘယ္ေတာ့မွမကန္႔ကြက္) ဝန္ႀကီးရာထူးတခု စဥ္းစားေပး (ဟီဟိ) ေလွ်ာက္လႊာက ေကာင္းေနရင္ ပို႔စ္အျဖစ္တင္။ ဒီၾကားထဲ က်မက ပတ္စ္ဝါ့လည္းသိရဲ႕သားနဲ႔ ကိုယ့္ဘာသာေရးတာ သူ႔ကိုသြား တင္ခိုင္းေသးတာ။ အားလံုးက ဘယ္သူ႔ဘယ္သူကိုမွ စိတ္မဆိုးဘဲ .. ေပါက္ကရေျပာသမွ် သည္းခံၾကတာ ေတြ႕ရတယ္။ ၂၀၀၈ ေအာက္တိုဘာ ၃၀ ကမွ စခဲ့ၾကေပမယ့္ ခုဆိုရင္ ဝန္ႀကီးေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔အတူ ငေပါေဂဟာမွာ အတူေပါၾကသူ ၂၃ ေယာက္ရွိေနပါၿပီ။ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ဘေလာ့ အကယ္ဒမီေရြးပြဲမွာလည္း သူမ်ားေတြကို အေက်ာေပးၿပီး ဝင္ၿပိဳင္ထားၿပီ ဟဲဟဲ (ရမွာမဟုတ္ေပမယ့္ အေပ်ာ္ဝင္ရႈပ္ၾကတာပါ)။ က်မေတာ့ အဲဒီေဂဟာေလးကို ေတာ္ေတာ္ေလး သံေယာဇဥ္ျဖစ္မိၿပီ။ အစက ကေလးေတြၾကား နာယကဂ်ီးလုပ္ရတာ တမ်ိဳးျဖစ္ျပီး ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္ေပါခဲ့ေပမယ့္ ခုေတာ့ တရားဝင္ပဲ ေပါဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါၿပီ ..။ က်မထက္အသက္ႀကီးတဲ့ မေမေတာင္ ျပင္ညာေရးဝန္ႀကီးဆိုၿပီး ဝင္ေပါေသးတာပဲ ..ဟီဟိ။ ေပါတယ္ဆိုတာ ရွားတာထက္ စာရင္ေတာ့ ေကာင္းတယ္မဟုတ္လား။ အဓိကကေတာ့ အဲဒီေဂဟာေလးမွာ က်မတို႔ရဲ႕ စိတ္ထြက္ေပါက္ေတြ ေပးႏုိင္တယ္။ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္ၾကတယ္ (ဘာေျပာေျပာစိတ္မဆိုးဘူး)။ အားလံုးဟာ ေဂဟာရဲ႕ ဝန္ႀကီးေတြ၊ လူႀကီးေတြခ်ည္းပဲ မုိ႔လို႔ ေဂဟာမွာေတာ့ ဘာလုပ္လုပ္တင့္တယ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ ဆုေတြဘာေတြေပး ကိုယ့္ဘာသာ ယူခ်င္သလို ယူလို႔လည္းရေသးတယ္ (ဦးသူယူတာပဲ) စိတ္မဆိုးဘူး။ လုပ္ခ်င္တာေတြ လုပ္ႏိုင္ေနတဲ့ ဒီေနရာေလးမွာ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ စိတ္မကြက္စတမ္းေပါ့။ လူဆိုတာ တနည္းနည္းနဲ႔ ႐ူးၾကတာပဲ ဆိုေတာ့ က်မတို႔က လိုင္စင္ယူၿပီး ရူးတယ္ဆိုရမွာေပါ့ေလ။ တခုရွိတာက ဒီငေပါေတြအားလံုး ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဒုကၡမေပးဘဲ ကိုယ့္ဘာသာေပါၾကတာပါ။ ကိုယ့္ေပါင္ကိုယ္လွန္ေထာင္းရင္း အခ်င္းခ်င္းလည္း စိတ္မကြက္စတမ္း ေထာင္းၾကတာပါ။ ငေပါေဂဟာေလးကို ဝင္ေမႊၾကည့္ေတာ့မွ ၂ လတာအတြင္း ပို႔စ္ေတြ မနည္းပါလားဆိုတာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ေကာင္းတာေကာ၊ သိပ္မေကာင္းတာေကာ၊ အရမ္းေကာင္းတာေကာ၊ အရမ္းအရမ္းကို ေကာင္းတာေလးေတြေကာ၊ လံုးလံုး မေကာင္းတာေတြေကာေပါ့။ တခ်ိဳ႕ဆို က်မ ေသခ်ာ ေတာင္မဖတ္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ခုျပန္ဖတ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးေကာင္းေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ ဒါပါပဲ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ခ်စ္္ခင္ရင္းႏွီးခြင့္ရတဲ့ ဒီဘေလာ့ေလးအတြက္ က်မ ေက်နပ္တယ္။ ဖိုးေအာင္က က်မကို ေခတ္ေဆြး ငေပါႀကီးဆိုပဲ။ သူ႔စကားအတိုင္းဆို ေခတ္ေဆြးငေပါႀကီး ေက်နပ္ပါတယ္ ေပါ့ေလ : မေန႔ညကေတာ့ ေနာက္ဆံုးမွဝင္လာတဲ့ ဆက္သြယ္ေရးဝန္ႀကီး ညီမေလးက ပို႔စ္တခုေရးခ်င္တယ္ ကူညီပါလို႔ ေျပာလာတယ္။ သူက ႀကိဳးစားပမ္းစား ေရးထားတာေလ။ က်မလည္း ဝမ္းသာအားရ ကူညီေပးမိတယ္။ သူ႔ကို မျမင္ဖူးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ပံုစံက တကယ့္ကိုစိတ္ပါလက္ပါမို႔ က်မလည္း ညည့္နက္ေပမယ့္ ေသေသခ်ာခ်ာ ကူညီ ေရးေပးလိုက္တယ္။ ၿပီးမွ က်မစဥ္းစားမိတယ္ .. ငါတကယ့္ကိုစိတ္ဝင္တစား ျဖစ္ေနမိပါေပါ့လားလို႔ .. ။ တကယ္ပါ အစက ဘာရယ္ မဟုတ္ဘဲ ခပ္ေပါ့ေပါ့ေလး အေပ်ာ္ေပါ့ဆိုၿပီး စခဲ့မိလိုက္တာ .. ခုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကို သံေယာဇဥ္ တြယ္ေနမိၿပီ။ ေလးျဖဴဆိုတဲ့ သံေယာဇဥ္ ... သံေယာဇဥ္ ဆိုတာ ဂလိုလားမသိ .. :P |
Monday, January 05, 2009 | Labels: စိတ္ကူးတည့္ရာ | 14 Comments
အက္ေဆး ၄
တကယ္က ဒီအက္ေဆးေလးကို လြန္ခဲ့တဲ့ ၉ ႏွစ္ဝန္းက်င္က ေရးခဲ့တာ။ ၿပီးေတာ့ အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္ထဲမွာ ပါၿပီးသားပါ။ ဒါေပမယ့္ က်မမွာ ေကာ္ပီမရွိေတာ့ဘူး။ ဂ်ာနယ္ဆိုေတာ့ ထိန္းသိမ္းဖို႔ကလည္းခက္။ က်မ ကိုယ္ႏႈိက္ကလည္း စည္းကမ္းမရိွတာပါပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ဒီအေၾကာင္းအရာေလးက က်မစိတ္ထဲမွာစြဲေနတာ။ အသစ္ျပန္ၿပီး ေမာ္ဒီဖိုင္းလုပ္တာ ဆိုေပမယ့္ အရသာကေတာ့ အရင္ အတုိင္းမပ်က္ေလာက္ဘူးလို႔ ထင္မိတယ္။ ေခါင္းစဥ္ရယ္ အေၾကာင္းအရာရယ္က တူတူပါပဲ။ တင္ဆက္ပံုကေတာ့ နည္းနည္းကြာသြားတယ္။ အရင္တုန္း ကေတာ့ စာလည္း ေရးခါစျဖစ္ေတာ့ တင္ဆက္ပံုက တည့္ဒိုးဆန္ၿပီး ပို ႐ိုးသားမႈရွိမယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ခုကေတာ့ အရင္ေလာက္ ႐ိုးသားမႈ မရွိေတာ့ေပမယ့္ တက္ႏိုင္သေလာက္ေတာ့ ႀကိဳးစားေရးျပထားပါတယ္။ ေဘးဖူး လတ္ဆတ္ေအးျမတဲ့ေလကို႐ွဴရင္း မ်က္စိေရွ႕တင္ အၿပိဳင္းအ႐ိုင္းဖြ႔ံထြားလာတဲ့ ဂႏၶမာပင္ေတြကို ေငးၾကည့္မိတယ္။ သန္မာတဲ့႐ိုးတံေတြနဲ႔ လန္းဆတ္တဲ့အရြက္စိမ္းစိမ္းေတြ။ ထိပ္ဖ်ားမွာေတာ့ ႁပြတ္ခဲေနတဲ့ အဖူးေတြ ... ။ ႏွင္းစက္ေတြကတြဲရရြဲခိုလို႔ ...။ က်မတို႔ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ ေဆာင္းနံနက္ခင္းက ေဆာင္းပီပီေအးပါတယ္။ အေႏြးထည္ အကႌ်ဝတ္ထားတဲ့ၾကားက စိမ့္ေနေအာင္ေအးတဲ့ သန္လ်င္ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ ေဆာင္းကိုက်မခ်စ္တယ္။ က်မေလွ်ာက္ လာတဲ့လမ္းကေလးက တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္ရဲ႕ “သူငယ္ခ်င္းလို႔ပဲဆက္၍ေခၚမည္ခိုင္” ဝတၳဳထဲက လမ္းကေလး ေပါ့။ ခိုင္နဲ႔ေမာင္ ျပဳတ္က်ခဲ့တဲ့ ေခ်ာက္ထဲမွာ ခု အိမ္ကေလးတလံုးေတာင္ ရွိေနၿပီ။ ေလသန္႔သန္႔ကိုရွဴရင္း မနက္ခင္းမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရတဲ့ အရသာ .. ။ သိပ္လွတာပဲ။ ၿမိဳ႕ျပ သိပ္မဆန္တဲ့ ၿမိဳ႕ကေလး။ က်ဴရွင္ေစာေစာတက္တဲ့ ေက်ာင္းသူေလးတသိုက္ရဲ႕ ခိုးခိုးခစ္ခစ္ရယ္သံ။ တခြပ္ခြပ္ ျမည္တဲ့ ျမင္းလွည္းေလးေတြ။ က်မရဲ႕အဆုတ္ေတြ ပိုသန္႔သြားသလိုပဲ။ ဟိုးေရွ႕မွာ က်မတို႔က စက္ကန္လို႔ေခၚတဲ့ ကန္ႀကီးေတြ ရွိတယ္။ အဲဒီကန္ႀကီးေတြကို ျဖတ္တိုက္လာတဲ့ေလက က်မရဲ႕မ်က္ႏွာကို ပြတ္တိုက္ က်ည္ဆယ္ေနေလရဲ႕။ က်မတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ဂႏၶမာၿခံက အဲဒီလမ္းေပၚမွာ။ က်မေရာက္ေတာ့ မနက္ ၆ နာရီ စြန္း႐ံုပဲ ရွိေသးေပမယ့္ ကိုခ်င္းျမင့္က ဆီးေဟာက္တယ္ .. ေနာက္က်လို႔တဲ့။ ဂႏၶမာပင္ေတြက အဖူးေတြေဝေနၿပီ။ ေျမၾသဇာနဲ႔ ေရ၊ ေလ၊ ေန ေကာင္းေကာင္း ပံုမွန္ရလို႔ ပန္းပင္ေတြရဲ႕ ႐ိုးတံေတြက က်စ္လစ္သန္မာလွတယ္။ ကိုခ်င္းျမင့္ကိုကူတဲ့ ဖိုးခြားေလးက ပန္းပင္ေတြကိုေရေလာင္းရင္း က်မတို႔ကိုလွမ္းၾကည့္တယ္။ “ငါေတာင္ ေတာ္ေတာ္ၿပီးေနၿပီဟ” လို႔ကိုခ်င္းျမင့္ကေျပာေတာ့ က်မ ဘာမွ ျပန္မေျပာ ဘဲ လုပ္ငန္းစဖို႔ျပင္လိုက္တယ္။ အစက သတိမထားမိပါဘူး။ ဒီအလုပ္ကို လုပ္လာခဲ့တာပဲ ေလး၊ ငါးရက္မကေတာ့ဘူး။ မနက္ေစာေစာ အိပ္ရာထၿပီး လမ္းေလွ်ာက္၊ ဂႏၶမာၿခံထဲကိုလာၿပီး ကိုခ်င္းျမင့္ကို ကူေပးေနခဲ့တာေလ။ ကူေပးတယ္ဆိုတာက သိပ္ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္မဟုတ္လွပါဘူး။ ဂႏၶမာပန္းဖူးေလးေတြေႁခြေပး႐ံုေလးပဲ။ ဒီပန္းပင္ေတြ အကုန္လံုး ခုလို သန္မာဖြံ႕ၿဖိဳးလာေအာင္ ကိုခ်င္းျမင့္တေယာက္ထဲ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ခဲ့တာ ဆိုေပမယ့္ ပန္းေတြဖူးလာေတာ့ သူမႏိုင္ ေတာ့ဘူးေလ။ “ထိပ္ဆံုးက အႀကီးဆံုးတဖူးကိုပဲ ခ်န္ထား။ ေဘးပတ္ပတ္လည္က ဝိုင္းေနတဲ့ အဖူးေလးေတြကို အားလံုးေႁခြ လိုက္” ကိုခ်င္းျမင့္ျပတဲ့အတိုင္း ပန္းဖူးေလးတဖူးပဲခ်န္ထားၿပီး ေဘးက ဝိုင္းရံေနတဲ့အဖူးေတြကို က်မလက္နဲ႔ ဖဲ့ေႁခြခ် ရတယ္။ က်မေႁခြခ်ခဲ့တဲ့ ပန္းဖူး စိမ္းစိမ္းေလးေတြက ပန္းပင္တန္းရဲ႕ေတာက္ေလွ်ာက္ ေျမႀကီးေပၚမွာ က်က်န္ခဲ့တယ္။ ကိုခ်င္းျမင့္ကို ကူညီ႐ံုသက္သက္ပါ။ အဲဒီအခ်ိန္က က်မက ေက်ာင္းၿပီးကာစ .. ဘာအလုပ္မွ မရွိဘဲ ေယာင္ေျခာက္ဆယ္ဘဝ။ “နင္အားေနတာပဲ ငါ့ကိုကူညီဟာ” ဆိုလို႔ လာလုပ္ေပးခဲ့တာ။ ေနာက္ မနက္ ေစာေစာ လမ္းထေလွ်ာက္ .. ေနထြက္လို႔ ခဏနားခ်ိန္ ေက်ာင္းလမ္းထဲက အာႀကီးရဲ႕ အသုတ္ဆိုင္မွာ ၾကာဆံသုတ္ သြားစား .. ၿပီးရင္ လပ္ကီးလက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ လက္ဖက္ရည္က်ဆိမ့္တခြက္ သြား ေသာက္ .. အဲဒီအရသာေတြကိုလည္း က်မက မက္မက္ေမာေမာ ျဖစ္ေနတာေလ။ ၾကာဆံသုတ္နဲ႔ လက္ဘက္ရည္ဖိုးကိုေတာ့ ကိုခ်င္းျမင့္က ဒကာခံတယ္။ က်မရဲ႕ လုပ္အားခေပါ့တဲ့။ ပန္းပင္ကေလးေတြရဲ႕ ေဘးဖူးေလးေတြကို ေႁခြတာ ၅ ရက္ေလာက္ရွိမွ စဥ္းစားမိခဲ့တာ။ က်မေႁခြခ်ခဲ့တဲ့ အဖူးေလးေတြ နည္းမွမနည္းတာပဲ။ ဘာလို႔ ဒီအဖူးေလးေတြကို ေႁခြတာလဲ။ မေႁခြလို႔မရဘူးလား ...။ “ဘယ္ရမလဲဟ .. အဲဒီေဘးကအဖူးေတြမေႁခြရင္ ပန္းေတြက ဘယ္ႀကီးေတာ့မလဲ။ သူတို႔ကိုေႁခြလိုက္မွ အလယ္က ပန္းတပြင့္ထဲ အႀကီးႀကီးျဖစ္မွာေလ” ကိုခ်င္းျမင့္ကေတာ့ သူ႔ပန္းေတြအတြက္ ႐ိုး႐ိုးေလးေျပာလိုက္တာပါ။ က်မကသာ ေဘးဖူးေလးေတြကို သနားေနမိတာ။ ပန္းတပြင့္လွဖို႔အတြက္ အဖူး ၅ ဖူး ၆ ဖူးေလာက္ ေႁခြခ်ေပးဖို႔ လိုလို႔လား ..။ က်မရဲ႕ လက္ထိပ္ေတြ ေအးစက္ၿပီး ထံုက်င္ေနသေလာက္ ေျမႀကီးေပၚ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ေႂကြက်ေနတဲ့ အဖူးစိမ္းစိမ္းေလးေတြ ေဖြးေဖြးလႈပ္လို႔။ ပန္းတခင္းလံုးစာ အဖူးေတြေလ။ ေနမထြက္ခင္ ႏွင္းစြတ္တုန္း ေႁခြခ်ခံရတဲ့ ေဘးဖူးေလးေတြ။ အပင္တပင္ထဲမွာ ဖူးၾကေပမယ့္ ပြင့္ခြင့္မရလိုက္တဲ့ အဖူးေလးေတြေပါ့။ “နင္မယံုၾကည့္ေန ေနာက္တပတ္ဆို ငါ့ပန္းခင္းႀကီး ဘယ္ေလာက္ေတာင္လွလိုက္မလဲလို႔ ...” ကိုခ်င္းျမင့္ေျပာတဲ့အတုိင္း ေနာက္တပတ္ေလာက္ေနေတာ့ ဝါထိန္ေနတဲ့ပန္းခင္းႀကီးက က်မကို ၿပံဳးျပတယ္။ ႏွင္းရည္ေသာက္ထားၿပီး လွခ်င္တိုင္းလွေနတဲ့ ပန္းေတြ ...။ ႐ိုးတံမာမာရဲ႕ ထိပ္ဖ်ားမွာ ၿပိဳင္ဘက္မရွိ တပြင့္ထဲ ပြင့္ေနတဲ့ ဂႏၶမာပန္းေတြ။ ေစ်းကြက္က မ်က္ေစ့က်မယ့္ ပန္းေတြေပါ့။ ကိုခ်င္းျမင့္ ခ်ိဳးျပလိုက္တဲ့ ပန္းႀကီးတပြင့္ဆို လက္ဘက္ရည္ပန္းကန္ျပား နီးပါးေတာင္ရွိမလားပဲ။ “ေဘးဖူးေတြကိုသာ ပြင့္ခြင့္ေပးရင္ ဒီပန္းႀကီးက ဒီေလာက္ဘယ္ႀကီးေတာ့မလဲဟ” ပန္းေတြရဲ႕အလွကို ခံစားရင္းၾကည္ႏူးေနတဲ့ က်မစိတ္က ႐ုတ္တရက္ ေဘးဖူးေလးေတြဆီေရာက္သြားတယ္။ ဟုတ္သားပဲ .. သူတို႔ခမ်ာ ... သူတို႔ရဲ႕ဆႏၵမပါဘဲ ေႂကြသြားရရွာၿပီ။ မဆီမဆိုင္ က်မရဲ႕အေတြးထဲကို အနႏၵသူရိယ အမတ္ႀကီး ေနာက္ဆံုးေရးခဲ့တဲ့ လကၤာေလး ဝင္လာတယ္။ “သူတည္းတေယာက္ ေကာင္းဖို႔ေရာက္မူ သူတေယာက္မွာ ပ်က္လင့္ကာသာ ဓမၼတာတည္း ..” ဘယ္ကမလဲေနာ္..ခုဟာက ပန္းေလးတပြင့္လွဖို႔ ... ပန္းဖူးေတြ တသုတ္ႀကီး ဖဲ့ေႁခြခံလိုက္ရတာ ...။ ။ ေနာက္ဆက္တြဲအေတြး။ ။ ခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ ဂႏၶမာပန္းအခိုင္လိုက္ေတြ ေခတ္စားလာတာ ေတြ႕ရတယ္။ ႐ိုးတံတေခ်ာင္းမွာ ပန္းတပြင့္ထဲမဟုတ္ေတာ့ဘဲ .. အခိုင္လိုက္ပြင့္တာမ်ိဳး။ တခိုင္မွာ ေလးငါးပြင့္ရြယ္တူေပါ့။ ေဘးဖူးေတြခ်ိဳးဖဲ့ဖို႔ အလုပ္မ႐ႈပ္ေတာ့ဘူး၊ ၿပီးေတာ့ ေဘးဖူးေလးေတြ ေႂကြတာျမင္ရလို႔ ဝမ္းနည္းစရာ မလိုေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အပြင့္ေလးေတြက ခပ္ေသးေသးေလးေတြ ... ။ တခါတခါေတာ့လည္း တကယ့္လိုအပ္လို႔ ေဘးဖူးေလးေတြကို ေႁခြရတာလားလို႔ စဥ္းစားမိပါရဲ႕။ ။ |
Friday, January 02, 2009 | Labels: အက္ေဆး | 6 Comments
Subscribe to:
Posts (Atom)
