ဝတၳဳတို ၄
သူ ဒီလုပ္ငန္းကို စလုပ္ကိုင္စဥ္ကႀကံဳဖူး၏။ စက္တခုလံုးကို ျပန္ဆင္ၿပီး (သူတို႔အေခၚေတာ့ ျပန္လံုးၿပီး) ခ်ိန္မွာ သူ႔ထံတြင္ မူလီ ၁ လံုး ၂ လံုး ပိုေနတတ္သည္။ ဘယ္ေနရာ မူလီမွန္းလည္း မသိေတာ့..။ သူ႔ဆရာမသိေအာင္ မူလီအပိုေတြကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ ပစ္ရသည္။ အခုေတာ့ သူသိသြားၿပီ။ မူလီ ၁ လံုးမွ မပုိေအာင္ မွတ္ထားတတ္ၿပီ။ သူ႔ဆရာလည္း မရွိမွ မရွိေတာ့ပဲေလ။
မူလီအားလံုး ျဖဳတ္ၿပီးေတာ့ အဖံုးကို ဆြဲဖြင့္လိုက္သည္။ အသာတၾကည္ ပါလာသည္။ တခ်ိဳ႕အဖံုးေတြ အသာတၾကည္ မပြင့္တတ္။ ပုန္းေနသည့္မူလီမ်ားေၾကာင့္ ထစ္ေနတတ္၏။ အဖံုးပြင့္သြားေတာ့ စက္ကို မ်က္ေစ့ျဖင့္ အရင္ေလ့လာလိုက္သည္။ အိုေက သူထင္သည့္အတိုင္းပဲ ဖစ္လ္တာ (Filter) ပြင့္သြားတာ..။
ဒိုမက္စတစ္ ပစၥည္းေတြကို သူကိုင္လာတာ ၾကာၿပီဆိုေတာ့ အေတြ႕အႀကံဳက မေသးေတာ့..။ အၾကမ္းဖ်င္း ဘာျဖစ္ရင္ ဘာဆိုတာေလာက္ေတာ့ ခန္႔မွန္းတတ္ၿပီ။ ဝမ္းတန္း (110 Volt) လို႔ အလြယ္ေခၚေသာ ဒိုမက္စတစ္ တီဗီႏွင့္ ေအာက္စက္ ပစၥည္းမ်ားမွာ ေစ်းခ်ိဳၿပီး ဆူလြယ္နပ္လြယ္ေသာ ပစၥည္းမ်ား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အေျခခံ လူတန္းစားမ်ားအတြက္၊ အသစ္မဝယ္ႏိုင္ သူမ်ားအတြက္.. အသံုးဝင္ၿပီး ေစ်းကြက္တခု ျဖစ္ေနသည္။
စက္အသစ္မ်ား ပ်က္လ်င္ ဆားဗစ္စင္တာမ်ား ရွိၿပီး စပယ္ယာပစၥည္းမ်ားကလည္း ထိုဆားဗစ္ စင္တာ မ်ားတြင္ပင္ ရွိေနၿပီးသား ဆိုေတာ့ သူတို႔လို စက္ျပင္မ်ားႏွင့္ အလွမ္းေဝးလြန္းသည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔လို အိမ္ခန္း ေသးေသးေလးထဲမွာ ပစၥည္းပ်က္ေတြ ပံုေနေအာင္ ခ်ထားၿပီး ႐ႈပ္ပြေနတဲ့ ေနရာမ်ိဳးမွာ ပစၥည္းအသစ္ အေကာင္းစားမ်ား လာမျပင္ၾကပါ။
သူကလည္း ပစၥည္းအသစ္ အေကာင္းစားမ်ားကို သိပ္မျပင္ခ်င္ပါ။ အခု ေနာက္ေပၚတဲ့ စက္ေတြက ျဖစ္လာရင္ ဘာမွ ရွာမေနနဲ႔ ကတ္ျပားလိုက္သာ လဲလိုက္ေပေတာ့ ဆိုတာမ်ိဳး။ သူ႔အတြက္က ပညာသား သိပ္မပါလွ။ အခု သူ႔ဆီလာတဲ့ ဝမ္းတန္းေတြက အျမင့္ဆံုး ၉၈ ေမာ္ဒယ္ေလာက္သာ လာသည္။
ဆိုင္ဖြင့္လာတာ ၾကာၿပီ၊ စက္ျပင္လာတာ ၾကာၿပီဆိုေတာ့လည္း စက္ေတြအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္း သိလာသလို လူေတြ အေၾကာင္းလည္း ေကာင္းေကာင္း ေနာေက်ေနၿပီ။ သူ ဆုိင္ဖြင့္ခါစ ကေပါ့.... လူတေယာက္ တီဗီ တလံုး လာအပ္သည္။ ထံုးစံအတိုင္း ဝမ္းတန္းစက္ပါပဲ။ ၂၁ လက္မ တိုရွီဘာ အမ်ိဳးအစား ျဖစ္သည္။ ထံုးစံအတိုင္း ဝမ္းတန္းႏွင့္ တူးတြမ္တိ (220 Volt) မွားထိုးမိသည္တဲ့။ ဝမ္းတန္းစက္ မ်ားမွာ အဲဒီ ျပႆနာႏွင့္ မၾကာခဏ ႀကံဳရတတ္သည္။
သတိထားေနသည့္ ၾကားမွ ဝမ္းတန္းဗို႔ႏွင့္ အေသမတြဲထားလ်င္ မွားတတ္ၾကသည္။ စက္ကိုဖြင့္ၿပီးေတာ့ မ်က္စိႏွင့္ အရင္ေလ့လာ လိုက္သည္။ ဖ်ဴးစ္မပ်က္..။ ဖ်ဴးစ္မပ်က္ဘူး ဆိုကတည္းက သူ နည္းနည္း စိုးရိမ္သြားသည္။ သူလုပ္သေနသမွ်ကို စက္ပိုင္ရွင္က ထိုင္ၾကည့္ေနသည္။ မ်က္စိအျမင္ အားျဖင့္ အားလံုးေကာင္းသည္။ ဒါဆို ပါဝါလမ္းေၾကာင္း တေလွ်ာက္ ေသေသခ်ာခ်ာ စစ္ရေတာ့မည္။ အမွားကို ေအးေအးေဆးေဆး ရွာရမွာဆိုေတာ့ စက္ပိုင္ရွင္ကို ျပန္ခိုင္းလိုက္သည္။ ထုိစက္ပိုင္ရွင္က သူ႔ကို စိတ္မခ်သလို.. မယံုၾကည္သလို တခ်က္ၾကည့္ၿပီး တြန္႔ဆုတ္ တြန္႔ဆုတ္ႏွင့္ ျပန္သြား၏။
သံုးရက္ေနမွ ျပန္လာရန္ ခ်ိန္းလိုက္သည္။ ဖ်ဴးစ္ ပ်က္လ်င္ အေၾကာင္းမဟုတ္။ ဖ်ဴးစ္ေနာက္မွာ တျခား ပ်က္စရာ သိပ္မရွိေတာ့။ ခုဟာက ဖ်ဴးစ္မပ်က္ဘူး ဆိုေတာ့ မီးက ဖ်ဴးစ္ကိုျဖတ္ၿပီး အတြင္မွာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေမႊသြားလည္း မသိႏိုင္။ ကတ္ကိုျဖဳတ္ၿပီး သူ ေသေသခ်ာခ်ာ စစ္ေဆးသည္။ ပါဝါလမ္းေၾကာင္းကို အဝင္မွေန၍ တခုခ်င္း စစ္ေဆးသည္။ ဖစ္လ္တာ မပြင့္။ အိတ္ခ်္ေအာက္ (H-out) ေခၚ ထရန္စၥတာ အႀကီးႀကီးကို ျဖဳတ္တိုင္းသည္။ ဒါလည္း ေကာင္းေနသည္။ ဒါဆိုရင္ ပစၥည္း အႀကီးထဲက သိပ္မက်န္ေတာ့.. ပစၥည္း ေသးေသးေလးေတြ....။
ပစၥည္းေပါက္စ ေလးေတြက မြေန၏။ ဒိုင္အုတ္ေလးေတြ..၊ ရက္စၥတာေလးေတြ၊ ထရန္စၥတာေလးေတြ၊ ကြန္ဒင္ဆာေတြကေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္။ တလံုးခ်င္း ျဖဳတ္စစ္ရရင္ ေသရခ်ည္ရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ မတတ္ႏိုင္ေတာ့... ေလာေလာဆယ္ ဒီတနည္းပဲ ရွိသည္။ တလံုးခ်င္းကို ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ရင္းမွ ရက္စစၥတာေလးတလံုး အနည္းငယ္ မည္းေနတာ ေတြ႕သည္။ ကဲ.... ဒီအမည္္းကို ျဖဳတ္စမ္း။
ခဲေဖ်ာ္စက္ကို အပူေပး..၊ စက္ကာ (sucker) ေခၚ ခဲစုပ္သည့္ ပစၥည္းႏွင့္ေတ့၊ အပူေပးလို႔ ေပ်ာ္လာတဲ့ ခဲအေဟာင္းေတြကို စက္ကာနဲ႔ ဖြတ္ကနဲ စုပ္ယူလိုက္သည္။ အစြန္းႏွစ္ဘက္လံုး ခဲျဖဳတ္ၿပီးေတာ့ ေကြးေနတဲ့ ေျခေထာက္ေလးမ်ားကို မိုင္းနပ္စ္လို႔ ေခၚတဲ့ ဝက္အူလည့္ ထိပ္ျပားႏွင့္ ေကာ္လိုက္ေတာ့ ရက္စစၥတာ ပိစိေလး ျပဳတ္က်လာသည္။ ရက္စစၥတာေပၚက အေရာင္မ်ားႏွင့္ တိုက္ဖတ္ၾကည့္ၿပီး အုန္း (Ohn) ကို ေသေသခ်ာခ်ာမွတ္။
ဒီရက္စစၥတာ ကေတာ့ လဲကိုလဲရမည္။ ဒါေပမယ့္ ဒီ တခုတည္း ကခ်င္မွ ကမည္။ သူႏွင့္ စပ္ဆက္ေနတာ ဘာရွိမလဲ။ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အဲဒီနားမွာ ဒိုင္အုပ္ကေလး တလံုး၊ ဆားကစ္ေပၚမွာ (In circuit) မျဖဳတ္ဘဲ တိုင္းၾကည့္ေတာ့ ပြင့္ေနသည္။ ဒါေပမယ့္ ဒိုင္အုပ္ေတြက လွည့္စားတတ္သည္။ မျဖဳတ္ဘဲတိုင္းတာ မေကာင္းဘူးဆိုေပမယ့္ ျဖဳတ္တိုင္းေတာ့ ေကာင္းခ်င္ ေကာင္းေနတတ္သည္။ ဒီေတာ့ မသကၤာဘူး ဆိုရင္ ျဖဳတ္တိုင္းတာ အေကာင္းဆံုးပဲ မဟုတ္လား။
ျဖဳတ္လိုက္စမ္း။ ရက္စစၥတာ ျဖဳတ္တဲ့ နည္းအတိုင္း။ ဒိုင္အုပ္က ရက္စစၥတာထက္ပင္ ေသးေသးသည္။ ဒိုင္အုပ္ေပၚက နံပတ္မ်ားကို သာမာန္မ်က္စိျဖင့္ ျမင္ဖို႔ ခဲယဥ္းသည္။ မွန္ဘီလူးျဖင့္ ၾကည့္ရသည္။ ဒိုင္အုပ္ေလးကို တိုင္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဒိုင္အုပ္လည္း ပြင့္ေနသည္။ ဒိုင္အုပ္တိုင္းရတာ လြယ္သည္။ မီတာကို ခ်ိန္ၿပီး တိုင္းၾကည့္လိုက္ မီတာ ဒိုင္ခြက္ေပၚမွာ တဖက္ျပၿပီး တဖက္လွည့္တိုင္းၾကည့္လို႔ မျပရင္ အေကာင္း။ ႏွစ္ဖက္လံုး ျပေနရင္ ဒိုင္အုပ္ ပြင့္ေနၿပီမွတ္ေတာ့။
ဒီအလုပ္က မ်က္လံုးကို ေကာင္းေကာင္း အသံုးခ်မွ။ တိုင္းၿပီးမွ သိရတာရွိသလို မ်က္ျမင္ျဖင့္ ဆံုးျဖတ္ရတာ ေတြလည္း ရွိသည္။ အနားမွာ သူ႔မိန္းမ လာခ်ေပးတဲ့ ေကာ္ဖီခြက္ကို ေကာက္ေမာ့လိုက္သည္။ အား...ေကာင္းလိုက္တာ။ နာရီကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ ဒီစက္ကို ကိုင္ေနတာ သံုးနာရီေလာက္ ၾကာသြားၿပီ။ ဒီေလာက္ဆို ေတာ္ၿပီေပါ့။ သူ႔ဆီမွာက ဒီေလာက္အေသးအဖြဲ စပယ္ယာ ပစၥည္းေလးေတြ အဆင္သင့္ ရွိေနလို႔ ေတာ္ေသး၏။
ဒုိင္အုပ္နဲ႔ ရက္စစၥတာကို သူ႔နံပတ္အတိုင္း ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္တပ္သည္။ ရက္စစၥတာက အေၾကာင္းမဟုတ္။ ဘယ္လိုတပ္တပ္။ ဒိုင္အုပ္က အေပါင္းအႏုတ္ သေကၤတရွိသည္။ မွားတပ္မိလ်င္ အမႈက ပိုၿပီး ေပြလာႏိုင္သည္ေလ။ ပစၥည္းႏွစ္ခုကို လဲတပ္ၿပီး ဆားကစ္ႏွင့္ မီးလံုး (Tube) တီဗီဖန္သားကို မတြဲရဲေသး။ ေတာ္ၾကာ ဆားကစ္ေပၚက အမွားေၾကာင့္ မီးလံုးကို ထိခိုက္သြားႏိုင္သည္။
ကတ္ျပားခ်ည္းပဲကို အရင္စမ္းသည္။ ႐ွဴး... ကနဲ အသံျမည္ၿပီး မီးစိမ္းကေလး လင္းလာသည္။ အိုေက သူလည္း သက္ျပင္းကို ဟင္းကနဲ ခ်လိုက္မိသည္။ “ကို.... မအိပ္ေသးဘူးလား” အနားမွာ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ေရာက္ေနမွန္း မသိေသာ မိန္းမေၾကာင့္ သူ႔ဇက္ေၾကာေတြ ဘယ္ေလာက္ တက္ေနတယ္ဆိုတာ သတိထားလိုက္ မိသည္။ ေခါင္းကို ဘယ္ညာေစာင္းၿပီး ခ်ိဳးလိုက္ေတာ့ ဂၽြတ္ခနဲ၊ ဂၽြတ္ခနဲ။ အရသာရွိလိုက္ပါဘိခ်င္း။
ဒီထက္ အရသာရွိတာက ဒီစက္ ျပန္ေကာင္းသြားလို႔ေလ။ မဟုတ္လို႔ကေတာ့ ဒီည သူ အိပ္ေပ်ာ္မွာ မဟုတ္။ “ေအးကြာ.. ဒီ စက္ကေလး ျပန္လံုးၿပီး တခ်က္ အြန္ၾကည့္လိုက္ဦးမယ္။ ၿပီးေတာ့ အိပ္တာေပါ့” နာရီကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဆယ့္ႏွစ္နာရီ ေက်ာ္ၿပီ။ သန္းေခါင္ေက်ာ္ၿပီေပါ့။ ညရဲ႕ေလေအးက ဖြင့္ထားတဲ့ တံခါးကတဆင့္ သုတ္ခနဲ ဝင္လာသည္။ လက္က်န္ ေကာ္ဖီကို ဂြပ္ ခနဲ ေမာ့လိုက္ၿပီးေတာ့ သူ႔စိတ္တို႔ လန္းဆန္း တက္ႂကြ လာျပန္သည္။
ဒီစက္ေတြက သူ႔ဘဝေလ။ ဒီစက္ေတြမွ မရွိရင္ သူေသသြားမလား မသိ။ စက္တခုခုနဲ႔ ယွဥ္ၿပိဳင္ရင္း သူ႔ရဲ႕ပါဝါေတြ တျဖည္းျဖည္း တက္လာသည္ ထင္၏။ ဆားကစ္ ပံုစံေတြပါတဲ့ စာအုပ္ကို လွန္လိုက္။ စက္ေတြကို ၾကည့္လိုက္နဲ႔ သူ႔ဘဝ အလံုးစံု ျပည့္စံုေနသည္။ သူကိုင္ ေနတဲ့ စက္တလံုး ျပန္ေကာင္းခ်ိန္ကေတာ့ သူ႔အတြက္ ႏႈိင္းယွဥ္လို႔ မရေသာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ခံစားရခ်ိန္ပင္။
ယခုလည္း ဒီစက္ ျပန္ေကာင္းသြားလို႔။ မေကာင္းရင္ မေကာင္းမခ်င္း သူအိပ္မွာမဟုတ္။ အိပ္ရာထဲ မျဖစ္မေန ဝင္ရရင္လည္း ဆားကစ္ေတြက သူ႔ေခါင္းထဲမွာ ပါလာၿပီး သူ႔ကို အႏိုင္ယူေတာ့သည္။ အဲဒီအခါ သူက အ႐ႈံးေပး လိုက္ရၿပီး ေငါက္ခနဲ ထထိုင္လိုက္ရၿမဲ။ ၿပီးေတာ့ မၿပီးစီးေသးတဲ့ ဆားကစ္ေတြဆီ ျပန္ရၿမဲ။ ခုေတာ့ ဒီစက္ကေလး ျပန္ေကာင္းသြားလို႔ ေတာ္ပါေသးသည္။
စက္ကေလးကို ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္လံုးသည္။ မူလီေတြ ေသခ်ာ ျပန္စစ္၊ အဓိကက ဖလိုင္းဘက္ ျပန္တပ္တာပဲ။ မီးလံုးရဲ႕ ေက်ာဘက္က အေပါက္ကေလး ထဲမွာ စုပ္ခြက္ထဲက ခ်ိတ္ကေလးကုိ ဝင္ေအာင္ ထည့္၊ ဝင္ၿပီဆိုမွ စုပ္ခြက္ကေလးကို ဖတ္ ဆိုလႊတ္လိုက္။ ၿပီးေတာ့ ျဖဳတ္ထားသမွ် ႀကိဳးေတြကို မွန္ေအာင္ တခုခ်င္း ျပန္တပ္။ အဖံုးျပန္အုပ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ဂြပ္ကနဲ အံဝင္ ခြင္က် ျဖစ္မွ..။ မဟုတ္ရင္ တခုခုခံေနသလို ျဖစ္ၿပီး အဖံုးပိတ္မရ ျဖစ္တတ္သည္။ ဒီကိစၥေတြမွာ သူက ေသသပ္ၿပီးသား။
အားလံုး ျပန္တပ္ၿပီး မူလီ စုပ္ၿပီးေတာ့မွ ဝမ္းတန္း နဲ႔ဆက္ၿပီး ခလုပ္ကို ႏွိပ္။ ကၽြိ...ခနဲ ျမည္လိုက္တဲ့ အသံက သူ႔အတြက္ေတာ့ ကမၻာေပၚမွာ အသာယာဆံုး အသံေပါ့။ ဒါဆို ေကာင္းၿပီ.... ဒီညေတာ့ သူ စိတ္ခ် လက္ခ် အိပ္ေပ်ာ္ၿပီ။
ခ်ိန္းထားတဲ့ ေန႔ေရာက္ေတာ့ စက္ပိုင္ရွင္ ေရာက္လာသည္။ ေကာင္းသြားၿပီ။ သူဝံ့ႂကြားစြာ ၿပံဳးလိုက္သည္။ “ဘယ္ေလာက္ က်လဲ” ဆိုတဲ့ ေမးခြန္း အတြက္ သူ႔မွာ အေျဖ အဆင္သင့္ ရွိၿပီးသား။
“သံုးေထာင္ က်ပါတယ္”
“ဗ်ာ.. သံုးေထာင္ ဟုတ္လား။ ဘာေတြ ပ်က္သြားလို႔လဲ” ပ်က္သြားသည့္ ပစၥည္း ႏွစ္မ်ိဳးကို ျပလိုက္သည္။
“ဟာ... ဒါေလးေတြလား။ ခင္ဗ်ားဟာက လြန္တာေပါ့ဗ်ာ။ ဒီပစၥည္းေလးေတြ ဘယ္ေလာက္ တန္တယ္ ဆိုတာ က်ဳပ္သိတယ္ဗ်။ တခုကို တဆယ္၊ ဆယ့္ငါးက်ပ္ေလာက္ပဲ က်တာ” သူ႔ေဒါသမ်ား ႐ုတ္ခနဲ ႐ုန္းႂကြလာသည္။ ခုဟာက သူ႔ရဲ႕ ပညာေၾကးကို ေတာင္းတာ။ ပစၥည္းဖိုးေတာင္းတာမွ မဟုတ္တာ။
“ခင္ဗ်ား မေပးခ်င္လည္း ေနဗ်ာ။ က်ဳပ္ ရွည္ရွည္ ေဝးေဝး မေျပာခ်င္ဘူး။ က်ဳပ္ရဲ႕ ပညာေၾကးကို ေတာင္းတာ။ ဒါပဲ” သူ႔ရဲ႕ အသံမ်ား မာေက်ာေနသည္။ စားသံုးသူ အၿမဲမွန္ ဆိုတဲ့စကားကို သူ နားမလည္။ ဟုိလူကလည္း မေလွ်ာ့။ “ခင္ဗ်ား သိပ္ႀကီးက်ယ္ မေနနဲ႔။ သံုးေထာင္ မေပးႏိုင္လို႔ ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ေရာ့ ေဟာဒီမွာ ခင္ဗ်ားတို႔ စက္ျပင္ေတြ ဒီလို ခ်ည္းပဲ။ ဘာမဟုတ္တာေလးကို ေငြေတာင္းေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ၾကမ္းတယ္”
သူ႔အသားမ်ား တဆတ္ဆတ္ တုန္ယင္လာသည္။ သူက ဒီလိုပဲ ေဒါသထြက္လာရင္ ဘာသံမွ ထြက္မလာေတာ့။ သူ႔ရဲ႕စိတ္နဲ႔ သူ႔ရဲ႕ကိုယ္ ျပန္ကပ္ခ်ိန္မွာ...သူ႔လက္ထဲမွာ ဟိုလူ ထုိးထည့္သြားတဲ့ ေငြသံုးေထာင္။ သူ႔ေရွ႕မွာ ဟိုလူ မရွိေတာ့....။ သူ ကုလားထိုင္ေပၚမွာ အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။
“ကိုကလည္းေလ... သိပ္ကို ႐ိုးလြန္း အလြန္းတာပဲ” မွိတ္ထားေသာ မ်က္စိမ်ားကို သူ႔မိန္းမ အသံေၾကာင့္ ဖြင့္ၾကည့္ မိလုိက္သည္။
“ဘာတုန္းကြ မင္းဟာက”
“ကို စဥ္းစားၾကည့္ေလ...ကို ျပတဲ့ ပစၥည္းေတြက တဆယ္ ဆယ့္ငါးက်ပ္တန္ေလးေတြ၊ သူက ေငြ သံုးေထာင္ ဘယ္ ေပးခ်င္ ပါ့မလဲ”
“ဟ.. ငါ့ရဲ႕ ပညာကိုေကာ ထည့္မတြက္ ဘူးလား။ ဒီဟာေလးေတြ ပ်က္ေနတယ္ ဆိုတာ သိရေအာင္ ငါ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ ကုန္သလဲ ဆိုတာေကာ”
“ဒါေတြ သူတို႔က ဘယ္သိမွာတဲ့လဲ။ ဒါေတြက ေျပာခ်င္သလို ေျပာလို႔ ရတာပဲဟာ”
“ဟာကြာ မဟုတ္ေသးပါဘူး”
“ကုိ ဆိုင္ဖြင့္ထားတဲ့ ေနရာကိုလည္း ျပန္ၾကည့္ဦးေလ။ ဒီလို ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ ဆင္ေျခဖံုး ေနရာက။ ဟိုမေရာက္ ဒီမေရာက္ ေတြက ပစၥည္းဖိုးေလာက္ပဲ သိတာရွင့္။ ပညာခလို႔ မေျပာနဲ႔ မသိဘူး။ လက္ခပဲ သိတာ”
“ဒါဆို ကိုယ္တုိ႔က ဘာ ဆက္လုပ္ရမွာလဲ”
“လြယ္ပါတယ္။ စက္ေကာင္းသြားရင္ က်မ တာဝန္ထားလိုက္”
“ေဟ”.....
သူ ေတာ္ေတာ္ အံ့ၾသသြားသည္။ သူ႔လို ေအဂ်ီတီအိုင္ အီလက္ထေရာနစ္ သမားပင္ မေျဖရွင္းႏိုင္ေသာ ကိစၥကို ရွစ္တန္းေတာင္ မေအာင္တဲ့ သူ႔မိန္းမက ေျဖရွင္းဦးမတဲ့။
အဲဒီေန႔က စလို႔ သူစက္ျပင္ေနခ်ိန္မွာ သူ႔မိန္းမက ဘာသိဘာသာ မေနေတာ့။ အလံုးစံု ဝင္ေရာက္ စပ္စုေတာ့သည္။ ဒီစက္က ဘာျဖစ္တာလဲ၊ ဟုိပစၥည္းနာမည္က ဘယ္လိုေခၚလဲ၊ အဲဒါ ဘယ္ေလာက္ တန္လဲ၊ စံုတကာေစ့ေနေအာင္ ေမးေတာ့၏။ သူက အဂၤလိပ္လို ေျပာလ်င္ ဗလာစာအုပ္ တအုပ္ႏွင့္ ျမန္မာလို အသံထြက္ မ်ားကို ခ်ေရးထားျပန္သည္။
တပတ္ေလာက္ ၾကာေတာ့....
“ကိုေရ.. ပန္နာဆိုးနစ္ ၁၄ လက္မေလးက အိတ္ခ်္ေအာက္ ႂကြသြားတာ ေကာင္းသြားၿပီ မဟုတ္လား။ ဟိုစက္ႀကီးထဲက ဖလိုင္းဘက္ကို ဘာျဖစ္လို႔ ျဖဳတ္ထားတာလဲ။ ဆိုနီ ၂၁ က ဟိုင္းဗိုးေတ့ခ်္ မိသြားတာဆို။ ေဗရစၥတာ ေပါက္သြားတာ မဟုတ္လား” ဆိုတဲ့ စကားမ်ားကို ေဝေဝ ဆာဆာ ေျပာတတ္ေနၿပီ။ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ အၾကာမွာေတာ့....
“ကာစတန္မာနဲ႔ စကားေျပာတဲ့ အလုပ္ကို မလုပ္နဲ႔ေတာ့။ က်မတာဝန္ထားလုိက္” ဟု ရဲရဲႀကီး အာမခံ ေတာ့သည္။
“အကိုႀကီးရဲ႕ စက္က ဆားဗစ္ ခ်ားခ်က္စ္ တေထာင္ပဲ ယူထားတယ္။ ပစၥည္း တန္ဖိုးက ႏွစ္ေထာင့္ငါးရာ က်တယ္။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ အကိုႀကီးရယ္။ မီးမွားထိုးတယ္ ဆိုတာ ဒီထက္မကကို ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ တျခားဟာေတြ ပါမသြားလို႔ ဒီေလာက္ပဲ က်တာ။ ဖစ္လ္တာ ပြင့္ သြားတာေလ။ က်မျပမယ္။ ဒီမွာေတြ႕လား” ဆိုၿပီး တျခား စက္က ဖစ္လ္တာ အပြင့္ႀကီးကို ျပကာ ပစၥည္းဖိုး ဆိုၿပီး ေတာင္းလားေတာင္းရဲ႕။
တခါတေလ က်ေတာ့လည္း.... “အိုင္စီ ထိသြားတယ္ အစ္မေရ။ ပစၥည္းက ရွားေတာ့ ဝယ္ရခက္တယ္။ အဲဒါ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ေစာင့္ေနာ္” ဆိုၿပီး ေကာင္းသြားတဲ့ စက္ကို မေကာင္းေသးသေယာင္ အဖံုးဖြင့္လွ်က္ ထားၿပီး ရက္ျပန္ခ်ိန္းတတ္သည္။ အမယ္....ဒီလို က်ေတာ့ သူ႔မိန္းမႏွင့္ အဆင္ကိုေျပလို႔။
“မင္းကြာ.. ဒီလို မဟုတ္တာေတြ ေျပာၿပီး ပိုက္ဆံ ေတာင္းရတာ မေကာင္းပါဘူး” လို႔ မဝံ့မရဲေျပာေတာ့ မိန္းမက မ်က္ေစာင္းထိုးၿပီး...
“ရွင္ဘာနားလည္လို႔လဲ..ဒါ စီးပြားေရး မတရားေတာင္းတာ မဟုတ္ဘူး။ ပညာခလို႔ ေျပာရင္ ဘယ္သူကမွ ေပးခ်င္မွာ မဟုတ္ဘူး။ မွတ္ထား။ အဲဒါေၾကာင့္ လက္ခ ငါးရာ၊ တေထာင္ ပဲယူတယ္ဆိုၿပီး ပစၥည္း အႀကီးႀကီးေတြ ျပ... ေစ်းတင္လိုက္ေတာ့ ယံုေကာ။ ယူတဲ့ေစ်းက တကယ္ေတာ့ ရွင္ေတာင္းမယ္လို႔ စိတ္ကူးထားတဲ့ ပညာခပဲ မဟုတ္ဘူးလား” သူ႔မိန္းမက ရွင္ေတြ ဘာေတြ ျဖစ္လာၿပီ။ သူလည္း အသာေလး ၿငိမ္ကုပ္ ေနလိုက္၏။
ယုတၱိတန္စြာ စက္တလံုးႏွင့္ တလံုး မ႐ိုးႏိုင္ေအာင္ ေျပာႏိုင္ေသာ သူ႔မိန္းမကိုပဲ ခ်ီးက်ဴးရမလား၊ သူ႔ကိုယ္သူပဲ အျပစ္တင္ရမလား ေတာ့မသိ။ အခုအတိုင္းကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး အဆင္ေျပသည္။
စက္ေတြက စိတ္ဝင္စားဖို႔ ေကာင္းသည္ေလ။ ဆားကစ္ ဒိုင္ယာဂရမ္ကို ၾကည့္လိုက္.... တကယ့္ ဆားကစ္ျပားကို ၾကည့္လိုက္.... မိန္းမ ေဖ်ာ္ေပးထားတဲ့ ေကာ္ဖီေလး တက်ိဳက္က်ိဳက္လိုက္....။ ခဲေဂါက္ အပူေပးလို႔ ထြက္လာတဲ့ ေညႇာ္နံ႔က သူ႔အတြက္ ကမၻာေက်ာ္ ေရေမႊးနံ႔အလား..။ အိုင္စီ ေျခေထာက္ တခုခ်င္းစီရဲ႕ ဗို႔အဝင္အထြက္ကို တိုင္းရတာကိုက ရင္ခုန္စရာ။
“ေၾသာ္....အစ္မရယ္။ သူက ဝါသနာ ပါလြန္းလုိ႔သာ ဒီအလုပ္ကို လုပ္ပါေစ ဆိုၿပီး ခြင့္ျပဳထားရတာ။ တကယ္က ပိုက္ဆံ ဘယ္ေလာက္မွလည္း ရတာမဟုတ္ဘူး။ ႐ႈံးတယ္ အစ္မရဲ႕။ က်မတို႔က လက္ခေလး စားရတာ” အုိင္စီကို တိုင္းေနတဲ့ သူ႔လက္မ်ား ေခ်ာ္ထြက္ သြားသည္။
ေတာ္ပါေသးရဲ႕ မီးမဖြင့္ထားလုိ႔။ သူ႔မိန္းမရဲ႕ စကားကို ျပန္ေျပာလိုက္တဲ့ တဖက္ အမ်ိဳးသမီးရဲ႕ စကားေၾကာင့္ သူ႔လက္တို႔ ပိုမို ေခ်ာ္ထြက္သြားရျပန္သည္။ “အင္း... ညီမေလးက ညီမေလးေယာက္်ားထက္ေတာင္ ပိုၿပီး ကၽြမ္းေသးတယ္ေနာ္။ စက္ေတြအေၾကာင္း အဂၤလိပ္လို ေျပာလုိက္တာမ်ား ရႊတ္ရွက္ ဒြတ္ဒက္နဲ႔ကို ေနတာပဲ”
“အဟင္း ... ဟုတ္တယ္ အစ္မရဲ႕ က်မပဲ ႀကီးၾကပ္ေနရတာေလ” သူ႔မိန္းမ ျပန္ေျပာလိုက္တဲ့ စကားကိုေတာ့ သူလက္ခံပါသည္။ သူ႔မိန္းမ ႀကီးၾကပ္ေနလို႔သာ သူတို႔ ထမင္းနပ္မွန္ ေနတာမဟုတ္လား။ သူ ေက်နပ္စြာ ၿပံဳးလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ႕စက္ေတြနဲ႔ စကားေျပာသည္။ စက္ေတြရဲ႕ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ ေတြကို တိတ္တဆိတ္ ေဖာ္ထုတ္မည္။
စက္ေတြ ဘာေျပာမလဲ ဆိုတာ သူနားေထာင္မည္။ ကိစၥမရွိ.... လူေတြႏွင့္ စကားေျပာဖို႔ကို သူ႔မိန္းမက တာဝန္ယူပါလိမ့္မည္။ ။
စိတ္ကူးတည့္ရာ ၁
ဒီတပတ္လံုး နာဂစ္ဆိုင္ကလံုး ျမန္မာျပည္ကို ဝင္ေမႊတဲ့ကိစၥနဲ႔ ရင္ထဲမွာ နာက်င္ေနရတယ္။ က်မတို႔ ျမန္မာျပည္သူေတြ ဒီလို တလံုးတခဲထဲ ဒုကၡေရာက္တာ၊ ဒီလိုအစုလိုက္အၿပံဳလိုက္ ေသေၾကပ်က္စီးရတာ မ်က္ဝါးထင္ထင္ ျမင္ဖူးတာ ဒါ ပထမဆံုးအႀကိမ္ပါပဲ။ က်မရဲ႕ေဆြမ်ိဳးေတြ က်မရဲ႕မိသားစုေတြ အဲဒီလို ဆိုးရြားစြာ ဒုကၡေရာက္ရတဲ့ထဲမွာ မပါေပမယ့္ က်မအရမ္းခံစားရတယ္။ သူတို႔နဲ႔ထပ္တူ ဝမ္းနည္းရပါတယ္။
ကေလးငယ္ေလးေတြ အတံုးအ႐ံုး ေသဆံုးေနတာကို ၾကည့္ရင္း က်မမ်က္ရည္က်ရတယ္။ အဲဒီကေလးတုိ႔ရဲ႕ အေမေတြ အသက္ရွင္ေနေသးတယ္ ဆိုရင္ေတာင္ ႐ူးကုန္မလား။ က်မလည္း အေမတေယာက္ျဖစ္ေလေတာ့ မခံစားႏိုင္ဘူး။ က်မရဲ႕ သားေတြ ဒီမုန္တိုင္းၾကားမွာ ဖ်ားေနတယ္လို႔ သတင္းၾကား႐ံုနဲ႔တင္ အေဝးက က်မ ဖ်ပ္ဖ်ပ္လူးခ်င္ေနတာေလ။
ခု က်မဒီပို႔စ္ေလးေရးေနခ်ိန္က ေမ ၁၁ ရက္ေန႔ မနက္ ၁ နာရီခြဲၿပီ။ တနဂၤေႏြေန႔၊ ဒုတိယအပတ္ ဆိုေတာ့ အေမေန႔မ်ားေန႔ေပါ့။ က်မအေမကိုလည္း သိ္ပ္သတိရေနမိတယ္။ အေမကလည္း က်မကို သတိရမွာပဲ။ အေမ့အိမ္က တခ်မ္းၿပိဳက်သြားခဲ့တယ္..။ ေမာင္ေလးပို႔လိုက္တဲ့ ဓာတ္ပံုထဲမွာ အေမ့အိမ္ေလးက အမိႈက္ပံု တပံုလိုပဲ.......။
အေမ က်မကို သိပ္သတိရေနမွာ။ တဦးတည္းေသာ သမီးျဖစ္လို႔ အေမက က်မကို အားလည္းကိုး ခ်စ္လည္းခ်စ္တယ္ဆိုတာ က်မသိတယ္။ အေမက က်မကို ပြတ္သီးပြတ္သပ္ ေနေစခ်င္ေပမယ့္ က်မက ဘယ္ေတာ့မွ အေမ့နား မကပ္ဘူး။ ဖာသိဖာသာ ခပ္စိမ္းစိမ္းေနတတ္တယ္။ အမ်ားေရွ႕မွာ အၿမဲမာေက်ာခ်င္ေယာင္ ေဆာင္တတ္ေပမယ့္ က်မစိတ္ေပ်ာ့တာ မ်က္ရည္လြယ္တာ ခံစားလြယ္တာကို အေမက သိေနတာဆိုေတာ့ က်မ ခံစားေနရမယ္ဆိုတာ အေမမသိဘဲေနမွာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။
ခုအခ်ိန္မွာ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အေမ့ရင္ခြင္ထဲမွာ ေခါင္းထုိးၿပီး ငိုလိုက္ခ်င္တာ။ အေမတို႔အိမ္ေလးက ေနလို႔မျဖစ္ေတာ့လို႔ က်မအေဒၚအိမ္မွာ ေနေနရတယ္လို႔ က်မေမာင္ေလးက ေျပာျပတယ္။ အဲဒီအိမ္ကလည္း က်မတို႔အိမ္ေလာက္ အျဖစ္မဆိုးေပမယ့္ မိုးရြာရင္ မလြယ္ဘူးတဲ့။ အေမက တဆင့္စကားနဲ႔ က်မကို အားကိုးတဲ့ စကားေတြ ပို႔လႊတ္ေပမယ့္ က်မက ေခါင္းမာမာနဲ႔ပဲ တဆင့္စကားနဲ႔ ျပန္ၿပီး အေမတို႔ထက္ ဆုိးရြားတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြ၊ ေရငတ္ေနတဲ့သူေတြ၊ ဗိုက္ဆာေနတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနေသးတယ္လို႔ အေၾကာင္းျပန္ခဲ့တာ။
အေမ့အိမ္ အေရးထက္ က်မသူငယ္ခ်င္းေျပာျပတဲ့ က်မတို႔ ၿမိဳ႕ကေလးက အိမ္မ့ဲယာမဲ့ ဒုကၡသည္ေတြကို ပိုစိတ္ဝင္စား၊ ကူညီဖို႔ ႀကိဳးစားေနေပမယ့္ တကယ္က က်မ ဟန္ေဆာင္ေနတာပါ...။ က်မရင္ထဲမွာ သားေတြ ေနမေကာင္းတာရယ္ အေမ စိတ္ညစ္ၿပီး အားငယ္ေနမွာရယ္ကို တခ်ိန္လံုး စဥ္းစားမိေနတာ။ က်မကိုယ္က်မ မွန္သလား မွားသလားလည္း မသိေတာ့ဘူး၊ အေမ က်မကို စိတ္မ်ားနာေနမလား....။ အဲလိုေတာ့ အေမကစိတ္နာမယ္ မထင္ပါဘူးေလ။ က်မအေမက သိပ္မေတာ္ေပမယ့္ သတၱိရွိတယ္ဆိုတာ ယံုတယ္။ တကယ္ကို ဆိုးရြားတဲ့ အေမေတြ။ က်မ သားေတြထက္ဆုိးဆိုးရြားရြား ခံစားေနရတဲ့ သားသမီးေတြ ရွိေနတယ္ အေမေရ..။
သားသမီးေတြ ဆံုး႐ႈံးသြားရတဲ့အေမေတြ၊ အေမေတြ ဆံုး႐ႈံးလိုက္ရတဲ့ ကေလးေတြထက္စာရင္ က်မတို႔ဘဝက အမ်ားႀကီးေတာ္ပါေသးတယ္။ အဲဒီလို က်မကိုယ္က်မ ေျဖႏိုင္တယ္ေတြးလိုက္..၊ အေမတို႔ကို သတိရလိုက္..။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို္ယ္ ညာေနတာေလ..။
က်မက အေမ့ရင္ခြင္ကို လြမ္းေနသလို က်မရဲ႕ အရြယ္မေရာက္ေသးတဲ့ သားေတြကလည္း သူတို႔ အဖြားရင္ခြင္ကေန သူတို႔အေမ က်မကို တမ္းတေနမလား...။ အဲလိုစဥ္းစားမိေတာ့ က်မ ေနာက္ထပ္အေမတေယာက္ကို သတိရသြားတယ္။ သူ႔ကိုေတြးမိေတာ့ က်မကိုယ္က်မ ေတာ္ေတာ္ေလး ရွက္သြားမိပါရဲ႕။ က်မက ဘာမွလည္း မဟုတ္ဘဲ၊ သူ႔ေျခဖဝါးေအာက္က ေျခမႈန္ေလးေလာက္ေတာင္ အဆင့္မရွိဘဲ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေတြ ေလွ်ာက္ေတြးေနတာေလ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္..၊ မနီလာသိန္း..၊ ၿပီးေတာ့ ကိုမင္းကိုႏိုင္တို႔ ကိုကိုႀကီးတို႔ရဲ႕ အေမေတြ....။ အဲဒီအေမေတြနဲ႔ ႏိႈင္းရင္ က်မအေမက ဘာမွမဟုတ္ေတာ့သလို က်မကပိုေတာင္ ဘာမွမဟုတ္ေသး...။ ပါမႊား..၊ ေသးေသးေလး၊ ပိစိေကြးပါ..။
အေမေတြကို သူတို႔ရဲ႕ သားသမီးေတြနဲ႔ မခြဲခြာေစခ်င္ေတာ့ဘူး။
တကယ္ေတာ့ က်မ ပင္ပမ္းလွပါၿပီ။ ဟန္ေဆာင္ရတာလည္း ေမာလွၿပီ။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ က်မအိမ္ရွိရာကို အေျပးသြားလိုက္ခ်င္ၿပီ။ အေမ့ရင္ခြင္ထဲမွာ ခ်ံဳးပြဲခ်ၿပီး ငိုလိုက္ခ်င္ၿပီ။ ၿပီးေတာ့ အေမ့ကို အားေပး ႏွစ္သိမ့္ ခ်င္တယ္။ အဲဒါကေတာ့ စိတ္ကူးသက္သက္ပါ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ က်မက အေမ့ကို အားေပးစကား ေျပာဖို႔ေတာင္ ရွက္ေနတတ္တဲ့ မိန္းမေလ..။
အျဖစ္မွန္က က်မ အိမ္ျပန္လို႔မရဘူး..၊ ၿပီးေတာ့ က်မအိမ္ထက္ အေရးႀကီးတဲ့ အေရးေပၚ မကူညီမျဖစ္တဲ့ သူေတြကို ကူညီရမယ္ (က်မက တတ္ႏုိင္လို႔ မဟုတ္ေပမယ့္ တတ္ႏို္င္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အကူအညီ ေတာင္းရမယ္)၊ ၿပီးေတာ့ လူမဆန္တဲ့ အစိုးရေၾကာင့္ အကူအညီ ေပးမယ့္သူရွိပါလွ်က္ကယ္နဲ႔ အကူအညီမရတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြအတြက္ က်မတတ္ႏိုင္သေလာက္ စာေတြေရးရအံုးမယ္..။ မီဒီယာမွာ လုပ္ခြင့္ရေနသေရြ႕ က်မတို႔လို ၾကားခံ သတင္းသမားေတြကတဆင့္ လူေတြသိေအာင္ ေျပာျပရဦးမယ္။ (မဆီမဆိုင္ ဘီလ္ဂိတ္ကေတာင္ က်မတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံက ေလေဘးဒုကၡသည္ေတြအတြက္ ရာဟူးကိုဝယ္မယ့္ဟာ မဝယ္ေတာ့ဘဲ ေဖာင္ေဒးရွင္းတခု ထူေထာင္ေပးေသးတာ က်မက သူ႔လက္သည္းထိပ္ဖ်ားစာ ကေလးေလာက္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ လုပ္လို႔ရသေလာက္ေတာ့ လုပ္ရမွာပဲ)
စိတ္ေပ်ာ့သေလာက္ ေခါင္းမာတဲ့ က်မကို အေမေကာ သားေလးေတြပါ ခြင့္လႊတ္မယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ။
၀တၳဳတို ၃
ဒီခရီးကို က်မ ပထမတေခါက္ သြားခဲ့ဖူးၿပီးသားပါ။ ဒါေပမယ့္ အေျခအေနခ်င္းက လံုးကကြဲျပားတယ္။ ပထမတေခါက္က ကိုယ္ပိုင္ကားေသးေလးေပၚမွာ စကားေျပာေဖာ္ ေလးေယာက္နဲ႔ ရပ္ခ်င္ရာရပ္၊ သြားခ်င္သလိုသြား၊ သီခ်င္းေတြဖြင့္၊ ကိုယ္တိုင္လည္း လိုက္ေအာ္ဆိုနဲ႔။ ျပင္ပကအေျခအေနကလည္း ေျခာက္ေသြ႕ၿပီး ၾကည့္ေလရာ သစ္ပင္တိုင္းက အ႐ိုးအၿပိဳင္းၿပိဳင္း၊ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ ေျမသားေျပာင္ေျပာင္ ဂတံုးသက္သက္။ မြဲေျခာက္ေျခာက္ ျမင္ကြင္းက ေနရာတိုင္းကို ႀကီးစိုးလို႔။ လွတာဆိုလို႔ က်မအရမ္း သေဘာက်တဲ့ ဘာပန္းလို႔နာမည္ မေခၚတတ္တဲ့ ခရမ္းေရာင္ပန္းေတြ ေနရာတိုင္းမွာ ေဝေနတာေလး တခုပဲ ေတြ႕ရတယ္။
ႏွင္းနဲ႔ေနျခည္
့္ကို မင္းကဖမ္းစား ေတာ့မယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္က မင္းရဲ႕ေျခရင္းမွာ လံုးဝဝပ္စင္း ေပ်ာက္ကြယ္ရေတာ့မယ္ ဆိုတာ သိသိႀကီးနဲ႔ပဲ ကိုယ္ေပ်ာ္ရႊင္ရတာပါ။
တခုေတာ့ ကိုယ္သိခ်င္တယ္ေနျခည္ မင္းကိုယ့္ကို နည္းနည္းပဲျဖစ္ျဖစ္ ခ်စ္လား ဆိုတာကိုေပါ့။ ဒါလည္း မေမွ်ာ္လင့္သင့္တဲ့အရာ ဆိုတာ ကိုယ္သိပါတမယ္။ ဒါေမပမယ့္ ကိုယ္ သိခ်င္႐ံုေလး သိခ်င္တာပါ..။ မင္းကကိုယ့္ကို နည္းနည္းပဲျဖစ္ျဖစ္ ခ်စ္တယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္ေလာက္ေပ်ာ္တဲ့သူ ဒီေလာကမွာရွိမယ္မထင္ဘူး ေနျခည္..။ ေနာက္ဆံုး မင္းက စေနာက္လို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္..ကြယ္ရာမွာ ဟားတိုက္ရယ္ေမာဖို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ကို ခ်စ္တယ္ဆိုရင္ေတာင္ ကိုယ္ေပ်ာ္ရႊင္လွပါၿပီ။
